| Β ΟΙ ΜΕΤΟΧΕΣ |
|
Β1 Οι μετοχές στην ενεργητική και παθητική φωνή
Κάθε χρόνο ανακοινώνονται νούμερα, στατιστικά στοιχεία, δίνονται στη δημοσιότητα πίνακες και παγκόσμιοι χάρτες «κοκκινισμένοι» εκεί όπου το AIDS διαπρέπει γεννώντας καταστάσεις επιδημίας. Κι όσο πιο μεγάλοι οι αριθμοί, τόσο πιο αριθμολάγνοι γινόμαστε. […] Περισσότεροι από 42 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως έχουν μολυνθεί από το AIDS. Το 95% αυτών ζουν σε αναπτυσσόμενες χώρες. Υπολογίζεται ότι 3,1 εκατομμύρια άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων 610.000 παιδιών, πέθαναν από AIDS μέσα στο 2002. Από τα 42 εκατομμύρια των φορέων, 6 εκατομμύρια χρήζουν επείγουσας θεραπείας για να σωθούν. Σοφία Ιωάννου, περ. Γιατροί χωρίς σύνορα, τεύχ. 52, Οκτώβριος-Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2003 |
|
|
B2 Επιθετική και επιρρηματική μετοχή
[Η Κωνσταντίνα ζει με τους γονείς της προσωρινά στη Γερμανία. Όταν εκείνοι χωρίζουν, τη στέλνουν πίσω στην Ελλάδα να ζήσει με τη γιαγιά της, τη Φάρμουρ, όπως την αποκαλεί. Για να ξεπεράσει τα προβλήματα που της παρουσιάστηκαν, προμηθεύεται χαπάκια από ένα αγόρι, το Λουμίνη. Τη στιγμή που αισθάνεται ότι την εγκαταλείπει κι αυτός, δοκιμάζει την πρώτη της ένεση ηρωίνης και η γιαγιά της τη βρίσκει λιπόθυμη μπροστά στην πόρτα του σπιτιού της. Φωνάζει σοκαρισμένη το γιατρό και την περιποιείται με τις φίλες της, τις Ασπασίες. Ο Βασίλης, καθηγητής των Μαθηματικών στο σχολείο, τη συμπαθεί ιδιαίτερα και την επισκέπτεται συχνά με τη φίλη του Μαρίνα.] Χτυπάει το κουδούνι. Οι Ασπασίες είναι μέσα και πίνουν τον καφέ τους. Ο Βασίλης κι η Μαρίνα δεν έρχονται τόσο νωρίς. Κουκουλώνομαι και κάνω την κοιμισμένη. Ξεσκεπάστηκα όμως αμέσως, γιατί άκουσα τη φωνή της Μαρίνας. Δεν ακούω άλλη φωνή. Περίεργο, ήρθε μόνη της. Την περιμένω να φανεί στο δωμάτιο μου και ανοίγω τα μάτια. Δεν έρχεται. Πιάνει κουβέντα με τη Φάρμουρ και τις Ασπασίες. – Ήρθα να σας μιλήσω για την Κωνσταντίνα. Ανασηκώνομαι στο κρεβάτι και, από το πολύ να τεντώνω τ' αυτιά μου ν' ακούσω, νομίζω πως μεγάλωσαν σαν του φίλου του Πινόκιο, που έγινε γαϊδούρι. Καλύτερα να γινόταν γαϊδούρι κι ο Λουμίνης. θα 'χε τουλάχιστον μια δικαιολογία που με πρόδωσε.
Άκουσα μια φωνή σαν λυγμό, που έμοιαζε με τη φωνή της Φάρμουρ. – Του Μαγιακόφσκι! Τέσσερις φωνές γεμάτες θαυμασμό. Δεν ήξεραν ποιος ήταν αυτός ο Μαγιακόφσκι, μα τις άκουγα τόσο συγκινημένες, λες και είχαν δει μπροστά τους ολοζώντανο τον Μπραντ Πιτ. – Από κείνο το βράδυ άρχισε η μεγάλη περιπέτεια της ζωής μου, από φόβο μην τον χάσω κι από περιέργεια να γνωρίσω το σύμπαν, όπως μου είχε υποσχεθεί… Άλκη Ζέη, Η Κωνσταντίνα και οι αράχνες της, εκδ. Κέδρος, 2002
|
|