|
5. Εξελίξεις στα Γράμματα, τις Επιστήμες και τις Τέχνες κατά το 17ο και 18ο αιώνα
|
|
Ρούμπενς, Τοπίο με ουράνιο τόξο. Ελαιογραφία σε ξύλο (περ.1635). Μόναχο, Παλαιά Πινακοθήκη. |
| να συγκινήσει. Το μπαρόκ αφορά όλα τα είδη τέχνης και εμφανίζεται ως καλλιτεχνικός ρυθμός που χρησιμοποιήθηκε από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και τους ηγεμόνες, για να προβάλουν και να εξυμνήσουν το κύρος και την ισχύ τους. Μολονότι στην Ιταλία διακρίθηκαν αξιόλογοι καλλιτέχνες, όπως ο Καραβάτζιο (1573-1610), το μπα¬ρόκ βρήκε την ιδανική έκφρασή του στον φλαμανδό (Κάτω Χώρες) ζωγράφο Πέτερ Πολ Ρούμπενς (1577-1640). Τα έργα του διακρίνονται για τη δυναμικότητα, τα έντονα χρώματα και την αγάπη για τη ζωή. Φλαμανδός, επίσης, είναι και ο διάσημος για τις προσωπογραφίες του Βαν Νταϊκ (1599-1641). Ο Ολλανδός (Κάτω Χώρες) ο Ρέμπραντ Βαν Ριν (1606-1669) καθιερώθηκε ως ένας από τους μεγαλύτερους ζωγράφους, χάρη στην τεχνική της φωτοσκίασης και την ικανότητά του να αποδίδει τον ψυχικό κόσμο των προσώπων στο έργο του. Στην Ισπανία αναδείχθηκαν κορυφαίοι ζωγράφοι ο |
Ντιέγκο Βελάσκεθ (1599-1660) και ο Μουρίλλο (1617-1682). Ο πρώτος φιλοτεχνεί έργα με θρησκευτικό και μυθολογικό περιεχόμενο, χρησιμοποιώντας με αριστοτεχνικό τρόπο φωτεινά χρώματα. Ο δεύτερος διακρίνεται για τις συνθέσεις με θέματα θρησκευτικά και από την καθημερινή ζωή, αξιοποιώντας αντιθετικούς φωτισμούς. Το μπαρόκ διεισδύει αρχικά και στη Γαλλία, στη χώρα όμως αυτή επικρατεί τελικά ο κλασικισμός, ως έκφραση του μοναρχικού ιδεώδους του Λουδοβίκου ΙΔ'. Χωρίς να παραμελείται η ζωγραφική που εκπροσωπείται επάξια από τον Νικολά Πουσσέν (1594-1665), η κλασική τέχνη αναδεικνύεται στην αρχιτεκτονική με το Ανάκτορο των Βερσαλλιών. Η κοινωνία του 18ου αιώνα αναζητεί την άνεση και την ευχάριστη ατμόσφαιρα. Καρπός της τάσης αυτής είναι ο ρυθμός ροκοκό (από το rocaille: όστρακο) που κυριάρχησε στην Ευρώπη |
|
Βατό, Ταξίδι για τα Κύθηρα, Παρίσι 1717, Ελαιογραφία σε μουσαμά. Παρίσι, Λούβρο. |
| από το 1730 έως το 1780 περίπου. Γενικά η τεχνοτροπία αυτή χαρακτηρίζεται από τα έντονο διακοσμητικό στοιχείο, τη χάρη, την κομψότητα και την ευχάριστη ή ανέμελη ατμόσφαιρα. Ο κυριότερος εκπρόσωπος του γαλλικού ροκοκό στη ζωγραφική είναι ο Ζαν Αντουάν Βατό (1648-1721). Προς το τέλος του αιώνα (1780) το ροκοκό υποχωρεί και τη θέση του καταλαμβάνει ο νεοκλασικισμός*. Χρησιμοποιήθηκε ως μέσο έκφρασης του αγώνα των λαών για ελευθερία και δημοκρατία με κυριότερο εκπρόσωπο τον Ζακ Λουί Νταβίντ (1748-1825). ■ Οι εξελίξεις στη Μουσική Το 17ο αιώνα το μπαρόκ επιφέρει στη μουσική γόνιμες και ανανεωτικές εξελίξεις με τη δημιουργία του λυρικού θεάτρου, δηλαδή της όπερας*(μελοδράματος) και του ορατόριου*. Η όπερα πρωτοεμφανίστηκε το 1600 στη |
Φλωρεντία, έλαβε όμως την ολοκληρωμένη μορφή της το πρώτο μισό του 17ου αιώνα. Γενικότερα, χάρη στους μεγάλους μουσουργούς παρατηρείται μεγάλη πρόοδος στη μουσική με τον εμπλουτισμό παλαιών και την επινόηση νέων μορφών σύνθεσης.
|
|
Ζακ Λουί Νταβίντ, Ο όρκος των Ορατίων, Παρίσι 1785. Ελαιογραφία σε μουσαμά. Παρίσι, Λούβρο. |
|
![]() |