|
ΕΠΙΛΟΓΟΣ 20-21
«Ὁ δ' ἐπίλογος σύγκειται ἐκ τεττάρων, ἔκ τε τοῦ πρὸς
ἑαυτὸν κατασκευάσαι εὖ τὸν ἀκροατὴν καὶ τὸν ἐναντίον φαύλως, καὶ ἐκ τοῦ αὐξῆσαι
καὶ ταπεινῶσαι καὶ ἐκ τοῦ εἰς
τὰ πάθη τὸν ἀκροατὴν καταστῆσαι καὶ ἐξ
ἀναμνήσεως»
Αριστοτέλη, Ρητορική III 19, 1419β11
γλωσσικά σχόλια
|
| 20 | ἄχθομαί τινι | δυσαρεστούμαι, ενοχλούμαι, στενοχωριέμαι με κάποιον |
| ἐνθυμέομαι, -οῦμαι | σκέπτομαι, συλλογίζομαι, έχω στη μνήμη μου | |
| φιλοτιμότερον διατίθεμαι | επιδεικνύω μεγαλύτερη φιλοδοξία | |
| ἅμα μέν... ἅμα δέ | από τη μια... από την άλλη | |
| οὐδέν | (επίρρ.) καθόλου | |
| τὸ πρῶτον | επιρρ. προσδ. χρόνου | |
| ἐμαυτῷ | δοτ. προσωπική του κρίνοντος προσώπου | |
| 21 | ἐπαίρομαι | παρακινούμαι, διεγείρομαι, περηφανεύομαι |
| 20 | νεώτερος ὢν ἐπεχείρησα λέγειν ἐν τῷ δήμῳ | σύμφωνα με το νόμο του Σόλωνα δικαίωμα αγόρευσης στην Εκκλησία είχαν μόνον οι Αθηναίοι πολίτες άνω των πενήντα ετών και οι μεγαλύτεροι αγόρευαν πρώτοι. Το προνόμιο αυτό της ηλικίας προ πολλού είχε καταργηθεί και όλοι οι πολίτες από είκοσι χρόνων και άνω μπορούσαν να μιλήσουν. Γενικά πάντως οι νέοι απέφευγαν για λόγους ευγενείας να λάβουν πρώτοι τον λόγο. |
| ἠναγκάσθην ὑπὲρ τῶν ἐμαυτοῦ πραγμάτων δημηγορῆσαι | προφανώς εδημηγόρησε για να διασώσει την πατρική περιουσία από τον κίνδυνο της δήμευσης (βλ. §10 «διὰ τὰς συμφορὰς τὰς τοῦ πατρός»). | |
| ἐμαυτῷ δοκῶ φιλοτιμότερον διατεθῆναι τοῦ δέοντος | ευγενής έκφραση ειλικρίνειας του Μαντιθέου. | |
| ἅμα μὲν τῶν προγόνων ἐνθυμούμενος... πράττοντες | η προγονική παράδοση ενασχόλησης με τα κοινά που έπρεπε να συνεχιστεί αποτελεί τον πρώτο λόγο της υπέρμετρης φιλοδοξίας του Μαντιθέου. | |
| 21 | ἅμα δὲ ὑμᾶς ὁρῶν... νομίζοντας εἶναι | η άποψη της πολιτείας ότι μόνον οι ασχολούμενοι με τα κοινά θεωρούνται άξιοι πολίτες κέντρισε περισσότερο τη φιλοδοξία του. |
| ὥστε ὁρῶν ὑμᾶς... τίς οὐκ ἂν ἐπαρθείη πράττειν καὶ λέγειν ὑπὲρ τῆς πόλεως; | ο ρήτορας εγκωμιάζει τους Βουλευτές, οι οποίοι ως εκφραστές του πνεύματος της πολιτείας, υπηρέτες και προστάτες του κοινού συμφέροντος, με την ανάλογη στάση τους παρακινούν τον κάθε πολίτη να ασχοληθεί με τα ζητήματα της πόλεως. | |
| ἔτι δὲ τί ἂν τοῖς τοιούτοις ἄχθοισθε; οὐ γὰρ ἕτεροι.. ἀλλ᾽ ὑμεῖς | ο Μαντίθεος τελειώνει την απολογία του υποβάλλοντας στους βουλευτές μια ρητορική ερώτηση που ισοδυναμεί με έντονη άρνηση, την οποία και αιτιολογεί. Τους λέει ότι δεν υπάρχει λόγος να δυσανασχετούν με τέτοιους πολίτες, τους οποίους οι ίδιοι παρακίνησαν με τη στάση τους να ασχοληθούν με τα κοινά. Διότι αυτοί τους κρίνουν με τη δοκιμασία και όχι άλλοι. |