| ΧΟ. |
Ποιος να 'ναι ο χρόνος ο στερνός, |
|
| |
πότε θα 'ρθεί μέσα στα τόσα |
1430 |
| |
τα χρόνια τα πολύπαθα, |
|
| |
που πάντοτε ακατάπαυτα με μόχθους |
|
| |
ο παιδεμός της μάχης με φορτώνει |
|
| |
εδώ στην Τροία τη σκοτεινή, |
|
| |
μαύρη ντροπή για την Ελλάδα; |
1435 |
| |
|
|
| |
Μακάρι να 'χε από τα πριν |
|
| |
χαθεί μες στον αιθέρα |
|
| |
ή μες στον παντοδέχτην Άδη |
|
| |
αυτός που δίδαξε στους Έλληνες |
|
| |
τα μισητά όπλα του πολέμου. |
1440 |
| |
Ω! πόνοι, πατεράδες πόνων. Γιατί εκείνος |
|
| |
ερήμαξε όλους τους ανθρώπους. |
|
| |
|
|
| |
Αυτός δε μ' άφησε να χαίρομαι |
|
| |
μήτε στεφάνια78 γιορτινά |
|
| |
μήτε βαθιά κροντήρια |
1445 |
| |
μηδέ τον όμορφον αχό |
|
| |
του αυλού και μες στις νύχτες |
|
| |
ύπνο απαλό να φχαριστιέμαι ο έρμος· |
|
| |
και τις αγάπες, αχ! ναι, τις αγάπες |
|
| |
μού στέρησε· κι εδώ λησμονημένος |
1450 |
| |
κείτομαι πάντοτε κι η σύμπυκνη |
|
| |
πάχνη μουσκεύει τα μαλλιά μου, |
|
| |
την Τροία θυμίζοντάς μου την πικρή. |
|
| |
|
|
| |
Πρώτα στο νύχτιο φόβο μου είχα |
|
| |
και στις σαΐτες των εχθρών |
1455 |
| |
σκέπη μου τον αντρειωμένο |
|
| |
τον Αίαντα πάντα· τώρα |
|
| |
τον πήρε τύχη μισητή και πάει· |
|
| |
αχ! ποια χαρά μου μένει, ποια χαρά; |
|
| |
Ω! να γινόταν να βρεθώ στον τόπο |
1460 |
| |
που δασωμένος στέκει ο κυματόδαρτος |
|
| |
βράχος, στου Σούνιου από κάτω79
|
|
| |
την απλωτή κατηφοριά, |
|
| |
να χαιρετήσω την Αθήνα την ιερή.80
|
|
