| |
(Έρχεται η Τέκμησσα) |
|
| |
|
|
| ΤΕ. |
Ωχ! ωχ! αλίμονό μου. |
|
| ΧΟ. |
Τίνος ακούστηκε η φωνή |
|
| |
εδώ κοντά από το λαγκάδι; |
|
| ΤΕ. |
Αχ! η δυστυχισμένη. |
|
| ΧΟ. |
Βλέπω την Τέκμησσα, τη δόλια σκλάβα, |
1065 |
| |
να την κατέχει σπαραγμός μεγάλος. |
|
| ΤΕ. |
Χάθηκα, φίλοι, πάω, μ' αφανίσαν. |
|
| ΧΟ. |
Τι τρέχει; |
|
| ΤΕ. |
Να, ο Αίαντας σφαγμένος εδώ πέρα, |
|
| |
δίπλα στο ματωμένο του ξιφάρι. |
1070 |
| ΧΟ. |
Αχ! πάει ο γυρισμός μου στην πατρίδα· |
|
| |
αχ! βασιλιά, μ' αφάνισες |
|
| |
το σύντροφό σου εμένα, δύσμοιρε· |
|
| |
ω! δύστυχη κι εσύ γυναίκα. |
|
| ΤΕ. |
Έτσι 'ναι και γι' αυτό ας θρηνούμε. |
1075 |
| ΧΟ. |
Με ποιανού χέρι σφάχτηκεν ο δόλιος; |
|
| ΤΕ. |
Φως φανερό με το δικό του ο ίδιος. |
|
| |
Το σπαθί τούτο ξάστερα το δείχνει, |
|
| |
που το 'μπηξε στη γη κι έπεσε απάνω. |
|
| ΧΟ. |
Ω! συμφορά μου, αλίμονο |
1080 |
| |
που έτσι αιματοβάφτηκες μονάχος, |
|
| |
δίχως οι φίλοι να σε διαφεντέψουν· |
|
| |
κι εγώ κουφός στα πάντα, |
|
| |
ανήξερος στα πάντα δεν εγνοιάστηκα. |
|
| |
Πού βρίσκεται πεσμένος ο Αίαντας |
1085 |
| |
ο κακονόματος κι αλύγιστος; |
|
| ΤΕ. |
Δεν είναι να τον δεις· μ' ένα κομμάτι |
|
| |
ρούχο θα τον τυλιξω68 γύρω γύρω, |
|
| |
γιατί κανείς, ακόμα και δικός του |
|
| |
φίλος, δε θ' άντεχε να βλέπει μαύρο, |
1090 |
| |
πηχτό να βγάζει το αίμα απ' τα ρουθούνια |
|
| |
κι απ' τη φριχτή πληγή που άνοιξ' ο ίδιος. |
|
| |
Αχ! τι να κάνω; Ποιος από τους φίλους |
|
| |
θα σε σηκώσει; Πού 'ναι τάχα ο Τεύκρος; |
|
| |
Αν τώρα ερχόταν, θα 'φτανε στην ώρα, |
1095 |
| |
το σκοτωμένο του αδερφό μαζί μου |
|
| |
να τον φροντίσει για ταφή. Ποιος ήσουν, |
|
| |
δυστυχισμένε μου Αίαντα, και πώς έχεις |
|
| |
στ' αλήθεια καταντήσει, που να κάνεις |
|
| |
και τους εχθρούς ακόμη να σε κλάψουν. |
1100 |
| |
|
|
| ΧΟ. |
Ήτανε, δύστυχε, μοιρόγραφτο, |
|
| |
μοιρόγραφτο, σκληρόγνωμε, για σένα |
|
| |
τη μαύρη μοίρα και τ' αρίφνητα |
|
| |
πάθη να ξετελέψεις κάποτε. |
|
| |
Γιατί νύχτα και μέρα τέτοιες |
1105 |
| |
φοβέρες στους Ατρείδες έριχνες |
|
| |
και βόγκαες, σιδερόκαρδε, |
|
| |
απ' το φριχτό σου μίσος. |
|
| |
Η αρχή στα τόσα σου δεινά |
|
| |
ήταν εκείνος ο καιρός |
1110 |
| |
που γίνηκεν αγώνας |
|
| |
παλικαριάς και βγήκε η κρίση |
|
| |
για τα κατάρατα όπλα. |
|
| |
|
|
| ΤΕ. |
Αχ! δυστυχία μου, δυστυχία. |
|
| ΧΟ. |
Ο πόνος σου, το ξέρω, σε ξεσκίζει. |
1115 |
| ΤΕ. |
Αχ! δυστυχία μου, δυστυχία. |
|
| ΧΟ. |
Δε θα με παραξένευε, αν ξεσπούσες |
|
| |
και σε διπλά, γυναίκα, μοιρολόγια, |
|
| |
που 'χασες έναν τόσο αγαπημένο. |
|
| ΤΕ |
Τη συμφορά μου εσύ μπορείς μονάχα |
1120 |
| |
να τη φαντάζεσαι, μα εγώ βαθιά τη νιώθω. |
|
| ΧΟ. |
Ναι, συμφωνώ. |
|
| ΤΕ. |
Άαχ! σε τι ζυγό σκλαβιάς, παιδί μου, |
|
| |
μπαίνουμε κι αφεντάδες μας ποιοι θα 'ναι; |
|
| ΧΟ. |
Αλίμονο, μου θύμισες μ' αυτήν |
1125 |
| |
τη θλίψη σου τ' ανείπωτο έργο |
|
| |
των δυο Ατρειδών των άκαρδων· |
|
| |
μα ο θεός ας μας βοηθήσει. |
|
| ΤΕ. |
Αν οι θεοί το χέρι τους δε βάζαν, |
|
| |
σε τέτοια δε θα φτάναμε κατάντια. |
1130 |
| ΧΟ. |
Παραπανίσιες πίκρες μας φορτώσαν. |
|
| ΤΕ. |
Του Δία η κόρη, η φοβερή Παλλάδα, |
|
| |
μας φύτεψε μια τέτοια δυστυχία, |
|
| |
για το χατίρι μόνο του Οδυσσέα. |
|
| ΧΟ. |
Στη σκοτεινή κατάβαθα ψυχή του |
1135 |
| |
χαίρεται ο πολυμήχανος, |
|
| |
αλαζονεία γιομάτος |
|
| |
βροντογελάει για τις συμφορές |
|
| |
που 'φερε η τρέλα, αλίμονο, αχ! |
|
| |
κι αναγελούν ακούγοντάς τον |
1140 |
| |
οι δυο ρηγάδες γιοι του Ατρέα. |
|
| ΤΕ. |
Ας χαίρονται λοιπόν για τα δεινά του |
|
| |
εκείνοι κι ας γελούν. Κι αν δεν τον θέλαν |
|
| |
κάποτε ζωντανό, μπορεί με θρήνους |
|
| |
να τον αποζητήσουν πεθαμένο, |
1145 |
| |
στον πόλεμο η ανάγκη όταν τους σφίξει. |
|
| |
Γιατί σαν έχουν το καλό δικό τους |
|
| |
οι ανόητοι, δεν το ξέρουν, παρά μόνο |
|
| |
σα γίνει και το χάσουν. Ο χαμός του |
|
| |
για μένα είναι πικρός, μα και για κείνους |
1150 |
| |
δεν ήτανε γλυκός, σ' αυτόν μονάχα |
|
| |
του χάρισε τη λύτρωση. Γιατί όσα |
|
| |
πόθησε να γενούν, τον βρήκαν |
|
| |
και πέθανε όπως θέλησε. Tι τάχα |
|
| |
τον περγελούν; Στο θάνατο τον φέραν |
1155 |
| |
οι θεοί, όχι εκείνοι, όχι. Ο Οδυσσέας |
|
| |
ας μην αλαζονεύεται του κάκου· |
|
| |
Αίαντας δεν υπάρχει πια, μα εχάθη |
|
| |
θλίψη και μοιρολόγια αφήνοντάς μου. |
|
| |
|
|
| |
(Έρχεται ο Τεύκρος με στρατιώτες) |
|
| |
|
|
| ΤΕΥΚΡΟΣ |
|
| |
Αχ! αχ! αλίμονο μου. |
1160 |
| ΧΟ. |
Σώπα· θαρρώ πως άκουσα του Τεύκρου |
|
| |
τη φωνή, που έτσι σκούζει ταιριασμένο |
|
| |
στη συμφορά του ετούτη μοιρολόι. |
|
| ΤΕ. |
Αγαπημένε μου Αίαντα, αδερφέ μου, |
|
| |
εχάθηκες λοιπόν, ως λέει ο κόσμος; |
1165 |
| ΧΟ. |
Πέθαν' ο ήρωας, Τεύκρο, να το ξέρεις. |
|
| ΤΕ. |
Αχ! μαύρη τύχη που με χτύπησε! |
|
| ΧΟ. |
Κι αφού ήρθαν έτσι αυτά– |
|
| ΤΕ. |
Ωχ! συμφορά μου, συμφορά. |
|
| ΧΟ. |
Μονάχα ο θρήνος σού απομένει. |
1170 |
| ΤΕ. |
Ω! ξαφνικό κακό. |
|
| ΧΟ. |
Ναι, Τεύκρο, τόσο ξαφνικό. |
|
| ΤΕ. |
Α! ο δύστυχος εγώ. Και το παιδί του; |
|
| |
Σε ποια μεριά είναι τώρα της Τρωάδας; |
|
| ΧΟ. |
Μονάχο μέσα στη σκηνή. |
1175 |
| ΤΕ. |
Δε θα το φέρεις γρήγορα εδώ πέρα, |
|
| |
μήπως κανείς απ' τους εχθρούς τ' αρπάξει |
|
| |
καθώς το λιονταράκι από την έρμη |
|
| |
φωλιά του; Εμπρός λοιπόν, βοήθα, βιάσου. |
|
| |
Γιατί όλοι συνηθίζουν να ντροπιάζουν |
1180 |
| |
τους πεθαμένους αναμπαίζοντάς τους. |
|
| |
|
|
| |
(Η Τέκμησσα φεύγει) |
|
| |
|
|
| ΧΟ. |
Όταν ακόμη, Τεύκρο, ζούσε εκείνος, |
|
| |
ήθελε να γνοιαστείς για το παιδί του, |
|
| |
όπως και γνοιάζεσαι γι' αυτό στ' αλήθεια. |
|
| ΤΕ. |
Ω! θέαμα που τον πιο μεγάλο πόνο |
1185 |
| |
απ' όλα όσα τα μάτια μου αντικρίσαν |
|
| |
μου δίνεις, κι εσύ δρόμε που σε πήρα |
|
| |
για να 'ρθω τώρα, πιότερο απ' τους άλλους |
|
| |
δρόμους έχεις σπαράξει την καρδιά μου, |
|
| |
όταν, αγαπημένε μου Αίαντα, βγήκα |
1190 |
| |
ψάχνοντας να σε βρω, μόλις τη μαύρη |
|
| |
τη μοίρα σου έμαθα. Γιατί μια φήμη |
|
| |
γρήγορη σα φωνή θεού αναμέσο |
|
| |
στους Αχαιούς επέρασε πως πάει, |
|
| |
πέθανες πια. Κι εγώ ο δυστυχισμένος |
1195 |
| |
σαν τ' άκουσα, όσο βρίσκομουν μακριά σου, |
|
| |
βογκούσα στα κρυφά, μα τώρα μπρος μου |
|
| |
καθώς σε βλέπω, χάνομαι απ' τη θλίψη. |
|
| |
Αλίμονο. |
|
| |
Έλα, ξεσκέπασέ τον ν' αντικρίσω |
1200 |
| |
όλη τη συμφορά. Ω! αβάσταχτη όψη |
|
| |
που τόλμη φοβερή μού δείχνεις, πόσες |
|
| |
με το χαμό σου πίκρες μου 'χεις σπείρει! |
|
| |
Αχ! πού να πάω, σε ποιους ανθρώπους, |
|
| |
που μες στις δυστυχίες σου καθόλου |
1205 |
| |
δε σ' έχω βοηθήσει; Ο Τελαμώνας, |
|
| |
ο γονιός ο δικός σου και δικός μου, |
|
| |
με πρόσωπο γελούμενο στ' αλήθεια |
|
| |
θα με δεχτεί ανοιχτόκαρδα, όταν πίσω |
|
| |
δίχως εσέ γυρίσω; Και βέβαια όχι. |
1210 |
| |
Αυτός που κι όταν είναι ευτυχισμένος, |
|
| |
δεν ξέρει μήτε να γελάσει. Τι θα κρύψει; |
|
| |
Ποιο δε θα πει κακό για με το νόθο, |
|
| |
το γιο μιας σκλάβας του πολέμου, που έτσι |
|
| |
από αναντρεία σε πρόδωσα και φόβο |
1215 |
| |
ή κι από δόλο, Αίαντα ακριβέ μου, |
|
| |
για να κερδίσω τους δικούς σου θρόνους |
|
| |
και το παλάτι άμα εσύ πεθάνεις. |
|
| |
Τέτοια θα λέει για μένα καθώς είναι |
|
| |
γέρος βαρύς κι αψίκορος, που αμέσως |
1220 |
| |
θυμώνει με το τίποτα κι ανάβει. |
|
| |
Στο τέλος απ' τη γη μου αποδιωγμένο |
|
| |
θα με πετάξουν και μ' αυτά τα λόγια |
|
| |
δούλος αντί για λεύτερος θα δείξω. |
|
| |
Αυτά με περιμένουν στην πατρίδα· |
1225 |
| |
κι εδώ στην Τροία πλήθος οι εχθροί μου |
|
| |
και λιγοστοί θα με συντρέξουν. Όλα |
|
| |
τούτα με το χαμό σου θα με βρούνε. |
|
| |
Αχ! τι να κάνω; Πώς, αλήθεια, ο έρμος |
|
| |
απ' το πικρό κι αστραφτερό ξιφάρι |
1230 |
| |
να σε ξεσύρω που έγινε για σένα |
|
| |
τέτοιος σφαγέας; Το 'νιωσες πως θα 'ταν |
|
| |
γραφτό να σ' αφανίσει κάποια μέρα |
|
| |
και πεθαμένος ο Έκτορας; Κοιτάχτε, |
|
| |
για τους θεούς, την τύχη δύο ανθρώπων. |
1235 |
| |
Με τη ζώνη που ο Έκτορας επήρε |
|
| |
από τον Αίαντα, δεμένος στο άρμα |
|
| |
στη γη χτυπιόταν ως να ξεψυχήσει. |
|
| |
Κι ο Αίαντας που 'χε λάβει χάρισμά του |
|
| |
το σπαθί τούτο, απάνω του πηδώντας |
1240 |
| |
με πέσιμο θανάσιμο, εσκοτώθη. |
|
| |
Τάχα δε σφυρηλάτησ' η Ερινύα |
|
| |
αυτό το ξίφος και τη ζώνη ο Άδης |
|
| |
ο τρομερός δεν έπλεξε τεχνίτης; |
|
| |
Λοιπόν το λέω πως τα δίνουν όλα τούτα |
1245 |
| |
στους θνητούς πάντοτε οι θεοί· κι αν κάποιος |
|
| |
δε συμφωνεί μ' αυτό, τότες ας έχει |
|
| |
τη γνώμη του κι εγώ έχω τη δική μου. |
|
| ΧΟ. |
Περσότερα μη λες, μονάχα σκέψου |
|
| |
πώς θα τον θάψεις κι ύστερα τι θα 'χεις |
1250 |
| |
να πεις. Γιατί θωρώ κάποιον εχθρό μας |
|
| |
να 'ρχεται κατά δω γελώντας, ίσως |
|
| |
με τα δεινά μας, άθλιος καθώς είναι. |
|
| ΤΕ. |
Ποιον τάχα απ' το στρατό μας βλέπεις; |
|
| ΧΟ. |
Το Μενέλαο που γι' αυτόν εδώ έχουμε έρθει. |
1255 |
| ΤΕ. |
Τον είδα, έχει ζυγώσει, τον γνωρίζω |
|
| |
|
|
| |
(Έρχεται ο Μενέλαος με μικρή ακολουθία) |
|
| |
|
|
| ΜΕΝΕΛΑΟΣ; |
|
| |
Ε, συ,69 σε σένα λέω, τον νεκρό τούτον |
|
| |
μη συμμαζεύεις, μα έτσι δα άφησέ τον. |
|
| ΤΕ. |
Για ποιον τόσα πολλά ξόδεψες λόγια; |
|
| ΜΕ. |
To θέλω εγώ κι ο πρώτος του στρατού μας. |
1260 |
| ΤΕ. |
Δε θα μου πεις λοιπόν για ποιαν αιτία; |
|
| ΜΕ. |
Γιατί, ενώ τον φέραμε απ' τη γη του |
|
| |
|
|
| |
ελπίζοντας πως σύμμαχος και φίλος |
|
| |
θα 'ναι για μας τους Αχαιούς, εχθρό μας |
|
| |
τον βρήκαμε χειρότερο απ' τους Τρώες, |
1265 |
| |
που ολάκερο λογιάζοντας να σφάξει |
|
| |
το στράτευμα, σηκώθηκε ώρα νύχτα |
|
| |
με το κοντάρι να μας ξεπαστρέψει. |
|
| |
Κι άμα δε σταματούσε την ορμή του |
|
| |
κάποιος θεός, την τύχη εμείς ετούτου |
1270 |
| |
θα βρίσκαμε, νεκροί στο χώμα, μ' ένα |
|
| |
θάνατο αισχρό κι αυτός θα ζούσε. Τώρα |
|
| |
τη φόρα την ανόσια του 'χει στρέψει |
|
| |
αλλού ο θεός και ρίχτηκε με λύσσα |
|
| |
στα πρόβατα και στα κοπάδια κι έτσι |
1275 |
| |
κανένας τόση δύναμη δεν έχει, |
|
| |
που να μπορεί σε τάφο να τον θάψει· |
|
| |
μόνο στην κίτρινη άμμο πεταμένος |
|
| |
τροφή θα γίνει στα θαλασσοπούλια. |
|
| |
Γι' αυτό και μην αφήσεις να σε πιάσει |
1280 |
| |
βαρύς θυμός. Γιατί αν δεν ήταν τότε, |
|
| |
σα ζούσε, του χεριού μας, τώρα θα 'ναι |
|
| |
στην εξουσία μας και θες δε θέλεις |
|
| |
θα κάνουμε ό,τι θέλουμε μ' αυτόνε. |
|
| |
Γιατί δεν έστερξε ποτέ όσο ζούσε |
1285 |
| |
τα λόγια μας ν' ακούσει. Είναι πολίτης |
|
| |
κακός, όποιος δε θέλει να υπακούει |
|
| |
τους άρχοντές του.70 Κι ούτε ορθοί θα μέναν |
|
| |
οι νόμοι σε μια πόλη, αν δεν υπήρχε |
|
| |
κι ο φόβος να τους παραστέκει. Μήτε |
1290 |
| |
σωστά ο στρατός θα κυβερνιόταν, άμα |
|
| |
το σεβασμό δεν είχε και το φόβο |
|
| |
να τον συντρέχουν. Ο καθένας πρέπει, |
|
| |
όσο μεγάλο ανάστημα κι αν έχει, |
|
| |
να ξέρει πως μπορεί να τον γκρεμίσει |
1295 |
| |
κι ένα μικρό κακό. Και μάθε κείνος |
|
| |
που νιώθει φόβο και ντροπή, γλιτώνει· |
|
| |
μα όπου κανείς μπορεί έτσι να καυχιέται |
|
| |
κι ό,τι θέλει να κάνει, να λογιάζεις |
|
| |
πως θα 'ρθει κάποια μέρα που σε μαύρους |
1300 |
| |
βυθούς η πολιτεία θα βουλιάξει,71
|
|
| |
κι ας είχε ξεκινήσει πρίμα. Κάποιος |
|
| |
σωτήριος φόβος ας με παραστέκει |
|
| |
και να μη λογαριάζουμε πως όταν |
|
| |
κάνουμε αυτά που μας ευχαριστούνε, |
1305 |
| |
δε θα τα ξεπληρώσουμε μ' εκείνα |
|
| |
που μας στενοχωρούν. Αυτά πηγαίνουν |
|
| |
το 'να ξοπίσω απ' τ' άλλο. Ετούτος ήταν |
|
| |
γιομάτος ξιπασιά και φλόγα πρώτα, |
|
| |
μα τώρα εγώ καυχιέμαι. Και σου λέω |
1310 |
| |
να μην τον θάψεις, μήπως θάβοντάς τον |
|
| |
και το δικό σου τότε σκάψεις τάφο. |
|
| ΧΟ. |
Αφού έχεις τόσο φρόνιμα μιλήσει, |
|
| |
Μενέλαε, για πρόσεξε μη δείξεις |
|
| |
μπρος στους νεκρούς ασέβεια και θράσος. |
1315 |
| ΤΕ. |
Δε θ' απορούσα, φίλοι μου, καθόλου, |
|
| |
αν κάποιος ταπεινής γενιάς θα πέσει |
|
| |
σε σφάλμα, όταν κι αυτοί που τους πιστεύουν |
|
| |
αρχοντογεννημένους σα μιλούνε |
|
| |
κάνουνε τέτοια λάθη. Έλα και πες μου |
1320 |
| |
εσύ από την αρχή· λες πως εβρήκες |
|
| |
και έφερες εδώ πέρα αυτόν τον άντρα |
|
| |
σύμμαχο των Ελλήνων; Με δική του |
|
| |
θέληση αυτός δεν έχει ταξιδέψει; |
|
| |
Πώς είσαι συ αρχηγός του; Και πώς έχεις |
1325 |
| |
δικαίωμα να προστάζεις τους δικούς του |
|
| |
που εκείνος έχει φέρει απ' την πατρίδα; |
|
| |
Ηρθες σα βασιλιάς της Σπάρτης κι όχι |
|
| |
δικός μας να 'σαι αφέντης κι ούτε υπάρχει |
|
| |
για σένα μεγαλύτερη εξουσία |
1330 |
| |
εσύ να κυβερνάς αυτόν, παρ' όσο |
|
| |
αυτός εσένα. Εδώ έχεις ταξιδέψει |
|
| |
κάτω από άλλους κι όχι πάνω απ' όλους, |
|
| |
που και τον Αίαντα να εξουσιάζεις. |
|
| |
Αφέντευε λοιπόν σ' όσους ορίζεις |
1335 |
| |
και χτύπα τους με λόγια φουσκωμένα· |
|
| |
ωστόσο κι αν εσύ τ' απαγορέψεις |
|
| |
ή κι άλλος στρατηγός, εγώ σε τάφο |
|
| |
θα τόνε βάλω καθώς είναι δίκιο72
|
|
| |
και δε θα φοβηθώ τις απειλές σου. |
1340 |
| |
Γιατί στην εκστρατεία δεν πήρε μέρος |
|
| |
για χάρη της γυναίκας σου, όπως όσοι |
|
| |
με μόχθους εφορτώθηκαν περίσσιους, |
|
| |
παρά γιατί δεμένος ήταν μ' όρκους,73
|
|
| |
κι όχι για σένα βέβαια, όχι, μήτε |
1345 |
| |
γιατί λογάριαζε τους τιποτένιους. |
|
| |
Γι' αυτό και πιο μεγάλη συνοδεία |
|
| |
παίρνοντας και το στρατηλάτη ακόμα |
|
| |
κόπιασε εδώ· τι ο θόρυβος που κάνεις, |
|
| |
δε με σκοτίζει, αφού είσαι αυτός που είσαι. |
1350 |
| ΧΟ. |
Τέτοια όμως γλώσσα πάλι δε μ' αρέσει· |
|
| |
γιατί στις συμφορές τα σκληρά λόγια, |
|
| |
όσο και να 'ναι δίκια, σε δαγκώνουν. |
|
| ΜΕ. |
Πολύ μεγαλοπιάνεται ο τοξότης. |
|
| ΤΕ. |
Γιατί κι η τέχνη που 'χω είναι μεγάλη. |
1355 |
| ΜΕ. |
Πώς θα καυχιόσουν άμα κράταγες ασπίδα!74
|
|
| ΤΕ. |
Φτάνω κι έτσι ξαρμάτωτος για σένα. |
|
| ΜΕ. |
Τι τρανό θάρρος δείχνεις με τα λόγια! |
|
| ΤΕ. |
Μπορείς, σαν έχεις δίκιο, να καυχιέσαι. |
|
| ΜΕ. |
Δίκιο το λες που μ' έχει θανατώσει; |
1360 |
| ΤΕ. |
Σ' έσφαξε; Μέγα θαύμα αν ζεις σφαγμένος. |
|
| ΜΕ. |
Με γλίτωσε θεός, μα πάω για κείνον. |
|
| ΤΕ. |
Θεούς που σε γλιτώσαν μην προσβάλλεις. |
|
| ΜΕ. |
Στους νόμους τους να δείξω καταφρόνια; |
|
| ΤΕ. |
Αν δεν αφήνεις τους νεκρούς να θάβουν. |
1365 |
| ΜΕ. |
Αν είναι εχθροί μου, ναι· σωστό δεν είναι; |
|
| ΤΕ. |
Ήταν ποτές ο Αίαντας εχθρός σου; |
|
| ΜΕ. |
Μισούσ' ο ένας τον άλλον και το ξέρεις. |
|
| ΤΕ. |
Γιατί κλέφτη σε πιάσανε στις ψήφους.75
|
|
| ΜΕ. |
Σφάλμα των δικαστών κι όχι δικό μου. |
1370 |
| ΤΕ. |
Πολύ κακό μπορείς κρυφά να κάνεις. |
|
| ΜΕ. |
Αυτός ο λόγος κάποιον θα λυπήσει. |
|
| ΤΕ. |
Ως φαίνεται, όχι εμένα, μα έναν άλλον. |
|
| ΜΕ. |
Σου λέω μόνο αυτό, δε θα τον θάψεις. |
|
| ΤΕ. |
Κι εγώ σου λέω πως θα τον θάψω. |
1375 |
| ΜΕ. |
Κάποτες είδα κάποιον που με γλώσσα |
|
| |
γεμάτη θράσος είχε βάλει ναύτες |
|
| |
με δύσκολο καιρό να ταξιδέψουν· |
|
| |
μα σαν τους έπιασε βαριά φουρτούνα, |
|
| |
έχασε τη μιλιά του και κρυμμένος |
1380 |
| |
μέσα στα ρούχα του άφηνε όποιον κι όποιον |
|
| |
να τον πατάει. Έτσι και με σένα |
|
| |
και τα περήφανά σου λόγια, μόλις |
|
| |
από 'να σύννεφο μικρό ξεσπάσει |
|
| |
μεγάλη καταιγίδα, την πολλή σου |
1385 |
| |
και φουσκωμένη ξιπασιά θα σβήσει. |
|
| ΤΕ. |
Κι εγώ έναν άμυαλο είδα που καθόλου |
|
| |
δε σέβονταν τις συμφορές των άλλων. |
|
| |
Κι ύστερα βλέποντάς τον κάποιος όμοιος |
|
| |
μ' εμέ και με καρδιά σαν τη δική μου, |
1390 |
| |
του είπε αυτό το λόγο. «Μην προσβάλλεις, |
|
| |
άνθρωπε, τους νεκρούς· γιατί αν το κάνεις, |
|
| |
να ξέρεις θα σε βρει κακό». Με τέτοια |
|
| |
λόγια συμβούλευε τον κακομοίρη. |
|
| |
Τον βλέπω και δεν είναι, όπως πιστεύω, |
1395 |
| |
κανένας άλλος παρά εσύ. Στ' αλήθεια |
|
| |
μην είπα τάχα τίποτα μαντείες; |
|
| ΜΕ. |
Φεύγω· γιατί θα το 'χω για ντροπή μου |
|
| |
να μάθουν πως ενώ μπορώ με πράξεις |
|
| |
να κάνω αυτό που θέλω, εγώ πασκίζω |
1400 |
| |
να τιμωρήσω κάποιον με τα λόγια. |
|
| ΤΕ. |
Φεύγα· ντροπή για μένα πιο μεγάλη |
|
| |
του ανόητου ν' ακούω τις μωρίες. |
|
| |
|
|
| |
(Ο Μενέλαος με τη συνοδεία του φεύγει) |
|
| |
|
|
| ΧΟ. |
Θα 'ρθει αγώνας κι αμάχη μεγάλη. |
|
| |
Μα όσο μπορείς, κάνε γρήγορα, Τεύκρο, |
1405 |
| |
για να βρεις κάποιο λάκκο γι' αυτόν |
|
| |
και να γίνει ο τρισκότεινος τάφος του |
|
| |
που οι θνητοί θα θυμούνται για πάντα. |
|
| |
|
|
| |
(Μπαίνει η Τέκμησσα με το παιδί) |
|
| |
|
|
| ΤΕ. |
Μα να, πάνω στην ώρα που ζυγώνουν |
|
| |
του δύστυχου νεκρού γιος και γυναίκα, |
1410 |
| |
για να ετοιμάσουν την ταφή του. Έλα, |
|
| |
παιδί μου, εδώ και πιάσε του γονιού σου |
|
| |
το σώμα σαν ικέτης.76 Σιμά κάτσε |
|
| |
βαστώντας τα μαλλιά μου, τα δικά της |
|
| |
και τα δικά σου, θησαυρό ικεσίας. |
1415 |
| |
Κι αν απ' το στράτευμα πασκίσει κάποιος |
|
| |
με βία απ' το νεκρό να σε τραβήξει, |
|
| |
φριχτά ν' αφανιστεί και ν' απομείνει |
|
| |
άταφος μακριά από την πατρίδα |
|
| |
και να χαθεί όλη σύρριζα η γενιά του, |
1420 |
| |
έτσι όπως κόβω την πλεξούδα ετούτη.77
|
|
| |
Πάρ' την, παιδί μου, κράτα την· κανένας |
|
| |
μη σε κουνήσει από δω πέρα, μόνο |
|
| |
γονάτισε ακουμπώντας το κουφάρι. |
|
| |
Κι εσείς σαν άντρες κι όχι σα γυναίκες |
1425 |
| |
να στέκεστε κοντά· να βοηθάτε |
|
| |
ως να γυρίσω, αφού ετοιμάσω τάφο |
|
| |
γι' αυτόν εδώ κι ας μ' εμποδίζουν όλοι. |
|
| |
|
|
| |
(Ο Τεύκρος φεύγει) |
|
