| ΧΟ. |
Τινάζομαι απ' την τρίσβαθη χαρά |
|
| |
κι αναγαλλιάζοντας πετώ. |
|
| |
Έι, Πάνα,52 Πάνα, θαλασσόβρεχτος |
|
| |
ζύγωσε, Πάνα, ω! Πάνα, |
|
| |
απ' της χιονόσκεπης Κυλλήνης |
830 |
| |
τις πέτρινες πλαγιές, αφέντη, |
|
| |
που των θεών το χοροστάσι στήνεις, |
|
| |
συντρόφεψέ με μ' αυτοδίδαχτους της Νύσας |
|
| |
και της Κνωσού χορούς.53
|
|
| |
Τώρα κι εγώ γυρεύω να χορέψω. |
835 |
| |
Κι ο Απόλλωνας, της Δήλου54 ο βασιλιάς, |
|
| |
ολόφαντος ας φτάσει από το πέλαγο |
|
| |
της Ικαριάς μαζί μου εδώ κι ας είναι |
|
| |
πάντα καλός για μένα. |
|
| |
|
|
| |
Έδιωξ' ο Άρης απ' τα μάτια μου |
840 |
| |
τη μαύρη συννεφιά της θλίψης. |
|
| |
Έι, έε. Στα γοργοκίνητα |
|
| |
καράβια θ' απλωθεί ξανά |
|
| |
χαρμόσυνο το φως, ω! Δία |
|
| |
γιατί λησμόνησε τα βάσανά του |
845 |
| |
ο Αίαντας πια κι έχει σωστά |
|
| |
τελειώσει τις θυσίες του στους θεούς |
|
| |
με σέβας και ταπεινοσύνη. |
|
| |
Τα πάντα ο δυνατός μαραίνει χρόνος |
|
| |
και τίποτα δε θα 'λεγα αναπάντεχο, |
850 |
| |
μια κι έτσι ο Αίαντας ξαφνικά |
|
| |
τη γνώμη του άλλαξε, θυμό κι αμάχη |
|
| |
για τους Ατρείδες παρατώντας.55
|
|
