| ΑΙ. |
Ο χρόνος ο αναρίθμητος και μέγας |
|
| |
φέρνει στο φως όλα τα κρύφια κι όταν |
765 |
| |
τα φανερώσει, πάλι τα σκεπάζει· |
|
| |
αιφνίδιο κι αναπάντεχο δεν είναι |
|
| |
τίποτα, μα κι ο πιο μεγάλος όρκος |
|
| |
κι η θέληση η τρανή λυγίζουν. Έτσι |
|
| |
κι εγώ που πρώτα αλύγιστη 'χα γνώμη, |
770 |
| |
καθώς βαμμένο σίδερο έχω μαλακώσει |
|
| |
στα παρακάλια της γυναίκας τούτης· |
|
| |
λυπάμαι στους εχθρούς να την αφήσω |
|
| |
χήρα και μ' ορφανό παιδί. Θα πάω |
|
| |
και θα λουστώ εκεί πέρα στα λιβάδια |
775 |
| |
στ' ακρόγιαλο κοντά, για να ξεπλύνω |
|
| |
το μολυσμένο απ' τη σφαγή κορμί μου |
|
| |
κι απ' το βαρύ θυμό για να ξεφύγω |
|
| |
της θεάς. Ύστερα θα βρω ένα μέρος |
|
| |
που δεν πατάει ποτέ ποδάρι ανθρώπου |
780 |
| |
κι αυτό το πάρα μισητό σπαθί50 μου |
|
| |
βαθιά στη γη θα χώσω, όπου κανένας |
|
| |
δε θα το ξαναδεί, μονάχα ο Άδης |
|
| |
κι η νύχτα ας το φυλάγουν εκεί κάτω. |
|
| |
Γιατί από τότε που μου το 'χει δώρο |
785 |
| |
χαρίσ' ο Έκτορας, ο πιο μεγάλος |
|
| |
εχθρός μου, απ' τους Αργείους καλό δεν είδα. |
|
| |
Kι η παροιμία είναι σωστή που λέει· |
|
| |
τα δώρα των εχθρών δεν είναι δώρα |
|
| |
μήτε ωφελούν. Γι' αυτό από δω και πέρα |
790 |
| |
μπρος στους θεούς να υποχωρώ θα μάθω |
|
| |
και σεβασμό να δείχνω τους Ατρείδες. |
|
| |
Είναι αρχηγοί μας, πρέπει να υπακούμε. |
|
| |
Και πώς αλλιώς; Μπροστά στην εξουσία |
|
| |
τα πιο τρανά και φοβερά λυγάνε. |
795 |
| |
Οι χιονοσκέπαστοι χειμώνες δίνουν |
|
| |
θέση στο καρποφόρο καλοκαίρι· |
|
| |
αλλάζει ο σκοτεινός κύκλος της νύχτας |
|
| |
μπρος στην ημέρα που λαμπροφωτάει· |
|
| |
κι οι ακράτητες πνοές του ανέμου αφήνουν |
800 |
| |
τον πόντο το βουερό να γαληνέψει· |
|
| |
κι ακόμη ο παντοκράτορας ο ύπνος, |
|
| |
όσα βαστάει δεμένα, τα ξελύνει |
|
| |
κι ούτε που τα κρατά πάντοτες έτσι. |
|
| |
Πώς να μη μάθω εγώ φρόνηση να 'χω; |
805 |
| |
Τώρα, μια και διδάχτηκα πριν λίγο, |
|
| |
για τον εχθρό θα νιώθω τόσο μίσος, |
|
| |
όσο σα να 'ταν φίλος μου να γίνει |
|
| |
ξανά, μα και τον φίλο τόσο μόνο |
|
| |
θα υπηρετώ με προθυμία, σα να 'ταν |
810 |
| |
φίλο παντοτινό να μην τον έχω. |
|
| |
Γιατί στους πιο πολλούς ανθρώπους πίστη |
|
| |
δεν έχει το λιμάνι της φιλίας. |
|
| |
Όμως αυτά καλά θα πάνε· εσύ γυναίκα, |
|
| |
μπαίνοντας μέσα ευχήσου να τα φέρουν |
815 |
| |
όλα δεξιά οι θεοί ως το τέλος, όπως |
|
| |
κι η καρδιά μου ποθεί. Kι εσείς συντρόφοι, |
|
| |
τα ίδια μ' αυτήν να κάνετε κι ακόμη, |
|
| |
σα θα γυρίσει ο Τεύκρος, να του πείτε |
|
| |
να φροντίσει για μένα και να δείξει |
820 |
| |
καλοσύνη σ' εσάς. Τι εγώ θα πάω |
|
| |
εκεί που πρέπει· εσείς ό,τι σας λέω |
|
| |
να πράξετε και γρήγορα για μένα |
|
| |
θα μάθετε πως έχω πια σωθεί,51 όσο |
|
| |
κι αν με κυκλώνει τώρα η δυστυχία. |
825 |
| |
|
|
| |
(Ο Αίαντας φεύγει. Η Τέκμησσα μπαίνει στη σκηνή) |
|
| |
|
|
