| ΧΟ. |
Ω! δοξασμένη Σαλαμίνα, |
|
| |
στο βουερό το κύμα εσύ |
|
| |
πασίχαρη θρονιάζεσαι |
720 |
| |
και ξακουστή πάντοτε σ' όλους· |
|
| |
μα ο δύστυχος εγώ πολύν καιρό, |
|
| |
χειμώνα καλοκαίρι, μήνες |
|
| |
αμέτρητους, εδώ στης Ίδης |
|
| |
τη γη πλαγιάζω κι ολοένα |
725 |
| |
τα βάσανα με λιώνουν, τόσα |
|
| |
χρόνια και χρόνια, κι ένας φόβος |
|
| |
με τυραννάει πως κάποια μέρα |
|
| |
πριν απ' την ώρα μου θα φτάσω |
|
| |
στο φοβερό, τρισκότεινο Άδη. |
730 |
| |
|
|
| |
Όμως εξόν απ' όλα τούτα, δίχως |
|
| |
γιατρειά τον Αίαντα άρρωστο έχω, |
|
| |
γιατί βαριά τον συντροφεύει, |
|
| |
αλίμονο, τρέλα θεόσταλτη· |
|
| |
αυτός που κάποτε έστειλες |
735 |
| |
στον πόλεμο γιομάτο αντρειοσύνη, |
|
| |
τώρα στις ερημιές του νου του |
|
| |
πλανιέται αλλοπαρμένος, φέρνοντας |
|
| |
στους φίλους θλίψη ασήκωτη. |
|
| |
Οι πρωτινές παλικαριές του |
740 |
| |
πάνε χαμένες, ουδέ βρίσκουν |
|
| |
καμιάν αντίχαρη απ' τους μισητούς |
|
| |
εχθρούς του Ατρείδες. |
|
| |
|
|
| |
Κι αλήθεια η μάνα του η γριά, |
|
| |
που την ασπρίσαν τα περίσσια |
745 |
| |
χρονιά και τα γεράματα, |
|
| |
όταν ακούσει πως αρρώστια |
|
| |
του 'χει σαλέψει το μυαλό, |
|
| |
φριχτό θα σύρει μοιρολόι |
|
| |
κι όχι αηδονιού πικρή λαλιά, |
750 |
| |
μόνο θρηνώντας με στριγκλιές η δύστυχη |
|
| |
τα στήθια θα χεροχτυπά |
|
| |
και τα λευκά μαλλιά της θα τραβάει. |
|
| |
|
|
| |
Κάλλιο ας τον κρύψει ο Άδης, |
|
| |
αφού γιατρειά δεν έχει αυτός, |
755 |
| |
που πρώτος μέσα στους πολύπαθους |
|
| |
Αργίτες απ' την πατρική γενιά του, |
|
| |
δεν ακλουθεί τώρα τους δρόμους της, |
|
| |
μα ξεστρατίζει. Δύσμοιρε πατέρα, |
|
| |
ποια συμφορά μένει να μάθεις |
760 |
| |
για το παιδί σου· τέτοια που κανέναν |
|
| |
από τους θεϊκούς Αιακίδες49
|
|
| |
ποτέ δεν βρήκε, εξόν το γιο σου. |
|
| |
|
|
| |
(Ο Αίαντας βγαίνει από τη σκηνή) |
|
| |
|
|
