| ΑΙ. |
Αχ! φίλοι μου ναύτες, που μονάχα, |
|
| |
μονάχα εσείς από τους φίλους |
|
| |
πιστοί σε μένα μείνατε, κοιτάχτε |
|
| |
τι κύμα τρέλας φονικής |
420 |
| |
με κυκλοζώνει ολούθε. |
|
| ΧΟ. |
Αλίμονο, πολύ σωστά, όπως βλέπω, |
|
| |
τα είπες· μας το δείχνουνε τα έργα |
|
| |
πόσο στ' αλήθεια σάλεψεν ο νους του. |
|
| |
|
| ΑΙ. |
Αχ! βοηθοί μου εσείς στις ναυτικές |
425 |
| |
τέχνες, που λαμνοκόποι στο καράβι μου |
|
| |
τα πέλαγα αρμενίζατε, μονάχα εσείς |
|
| |
να με γλιτώσετε μπορείτε απ' τα δεινά·
|
|
| |
εμπρός, σκοτώστε με |
|
| ΧΟ. |
Σώπασε· μη γυρεύεις να γιατρέψεις |
430 |
| |
το 'να κακό μ' άλλο κακό και μεγαλώσεις |
|
| |
τη φρίκη πιο πολύ της δυστυχίας. |
|
| ΑΙ. |
Με βλέπεις τον αντρειωμένο |
|
| |
με την αδείλιαστη καρδιά, |
|
| |
τον άφοβο στις άγριες μάχες |
435 |
| |
να δείχνω χέρι τρομερό |
|
| |
στα ήμερα ζώα; Αλίμονο, |
|
| |
με περγελούν, τι ντρόπιασμα για μένα! |
|
| ΤΕ. |
Αφέντη μου Αίαντα, μην ξεστομίζεις, |
|
| |
σε ικετεύω, τέτοια λόγια. |
440 |
| ΑΙ. |
Δεν πας έξω; Δε φεύγεις από δω; Αχ! Αχ! |
|
| ΤΕ. |
Στ' όνομα των θεών, έλα στο νου σου. |
|
| ΑΙ. |
Ω! δύστυχος, που άφησα να ξεφύγουν |
|
| |
μέσ' απ' τα χέρια μου οι καταραμένοι |
|
| |
και ρίχτηκα στα στριφοκέρατα |
445 |
| |
βόδια και στα λαμπρά κοπάδια, |
|
| |
το μαύρο χύνοντάς τους αίμα. |
|
| ΤΕ. |
Γι' αυτά που γίναν τι λυπάσαι; Τώρα |
|
| |
τίποτα δε μπορεί πια να τ' αλλάξει |
|
| ΑΙ. |
Άα! γιε του Λαέρτη, που όλα |
450 |
| |
τα βλέπεις κι είσαι πάντα |
|
| |
στα σκοτεινά έργα δουλευτής, |
|
| |
το πιο σιχαμερό μες στο στρατό |
|
| |
ξέπλυμα, τώρα θα γελάς |
|
| |
κι από χαρά θ' αναγαλλιάζεις. |
455 |
| ΧΟ. |
Σα θέλουν οι θεοί, γελά και κλαίει καθένας |
|
| ΑΙ. |
Μπροστά μου να τον έβλεπα, κι ας είμαι |
|
| |
σε τέτοια μαύρη συμφορά. Άα, άα. |
|
| ΧΟ. |
Λόγο μην πεις μεγάλο·32 σε τι μαύρη |
|
| |
βρίσκεσαι δυστυχία δε βλέπεις; |
460 |
| ΑΙ. |
Ω! Δία, των προγόνων μου πατέρα,33
|
|
| |
πώς θα γινόταν τον πανάθλιο, |
|
| |
τον τρισπανούργο εχθρό μου ν' αφανίσω |
|
| |
και τους διπλούς αντάμα βασιλιάδες |
|
| |
κι έπειτα να χανόμουνα κι εγώ. |
465 |
| ΤΕ. |
Αυτές αν κάνεις τις ευχές, ζήτησε τότε |
|
| |
να πάω κι εγώ μαζί σου· τι τη θέλω |
|
| |
τη ζωή μου, εσύ άμα θα πεθάνεις; |
|
| ΑΙ. |
Άα! |
|
| |
Ω! σκοτεινιά θανάτου, φως δικό μου |
470 |
| |
μαυρίλα του Άδη, υπέρλαμπρη για μένα,34
|
|
| |
πάρτε με κάτοικό σας, πάρτε με, |
|
| |
δεχτείτε με· γιατί ούτε στους θεούς |
|
| |
ούτε και στους λιγόζωους ανθρώπους |
|
| |
είμαι άξιος πια τα μάτια μου να στρέψω |
475 |
| |
για βοήθεια· αλλά του Δία η κόρη, |
|
| |
η παντοδύναμη θεά,35 με σπρώχνει, |
|
| |
με βάσανα φριχτά, σ' αφανισμό. |
|
| |
Πού να ξεφύγω; |
|
| |
Πού να πάω να μείνω, |
480 |
| |
αφού τα πάντα, φίλοι μου, χαμένα· |
|
| |
κοντά μου η τιμωρία, στοίβες γύρω |
|
| |
της τρέλας μου τα ξώφρενα κυνήγια |
|
| |
κι ο στρατός όλος με σπαθιά στα χέρια |
|
| |
δίκοπα να με θανατώσει. |
485 |
| ΤΕ. |
Α! η δύστυχη, γενναίος άντρας τέτοια |
|
| |
λόγια να λέει που ποτές ως τώρα |
|
| |
δε θα σκεφτόταν καν να ξεστομίσει. |
|
| |
|
|
| ΑΙ. |
Άα! |
|
| |
Στενά κυματοβούιστα, |
490 |
| |
βραχοσπηλιές της ακροθαλασσιάς, |
|
| |
χλωρό λιβάδι πλάι στο κύμα, |
|
| |
πολύν καιρό και χρόνους μακρινούς |
|
| |
γύρω στην Τροία με κρατούσατε· |
|
| |
μα τώρα πια, όχι ζωντανό· |
495 |
| |
αυτό ας το ξέρει κάθε φρόνιμος.36
|
|
| |
Γειτονικές νεροσυρμές |
|
| |
του Σκάμαντρου, 37 τόσο καλές |
|
| |
για τους Αργείους, τον άντρα ετούτον |
|
| |
δε θ' αντικρίσετε ξανά, |
500 |
| |
–θα πω λόγο μεγάλο– |
|
| |
που σαν κι αυτόν κανένα η Τροία |
|
| |
δεν είδε μέσα στον φερμένο |
|
| |
στρατό απ' τη χώρα της Ελλάδας· |
|
| |
τώρα έτσι απομένω ατιμασμένος. |
505 |
| ΧΟ. |
Μήτε μπορώ να σ' εμποδίσω, μήτε |
|
| |
και να σ' αφήσω να μιλάς, αφού έχεις |
|
| |
σε τέτοιες μαύρες συμφορές βουλιάξει. |
|
