| ΧΟ. |
Όμως, αν έπαψ' η αρρώστια του, μεγάλη |
|
| |
θα 'ναι, θαρρώ, ευτυχία τούτο· άμα περάσει |
|
| |
το κακό, δε μιλάς γι' αυτό καθόλου. |
310 |
| ΤΕ. |
Και ποιο απ' τα δυο θα προτιμούσες, |
|
| |
αν σ' έβαζε κανένας να διαλέξεις· |
|
| |
να χαιρόσουν εσύ και να 'δινες στους φίλους |
|
| |
θλίψη ή να λυπόσουνα μαζί τους; |
|
| ΧΟ. |
Τα πάθη τα διπλά είναι πιο μεγάλα. |
315 |
| ΤΕ. |
Γι' αυτό λοιπόν κι εμείς πονάμε τώρα |
|
| |
περσότερο, κι ας έχει πάψει η τρέλα. |
|
| ΧΟ. |
Πώς το 'πες; Δεν καταλαβαίνω. |
|
| ΤΕ. |
Όσο τον κάτεχε η μανία, εκείνος |
|
| |
χαιρόταν που βρισκότανε σε τέτοια |
320 |
| |
δεινά, όμως σ' εμάς που έχουμε ακέρια |
|
| |
τα λογικά μας, θλίψη μάς γεννούσε. |
|
| |
Τώρα, καθώς ξεθύμαν' η αρρώστια |
|
| |
κι ανάσανε απ' αυτήν, τον κυνηγάει |
|
| |
πόνος βαρύς κι εμείς όμοια όπως πρώτα |
325 |
| |
θλιβόμαστε. Δεν είναι τούτες πίκρες |
|
| |
διπλές, ενώ ήταν πριν μόνο για έναν; |
|
| ΧΟ. |
Ναι, συμφωνώ μαζί σου, μα φοβάμαι |
|
| |
μήπως θεόσταλτο κακό μας ήρθε· |
|
| |
γιατί μια κι η αρρώστια του έπαψε, πώς τότε |
330 |
| |
δε χαίρεται καθώς όταν την είχε; |
|
| ΤΕ. |
Πρέπει να ξέρεις πώς του έχουν γίνει. |
|
| ΧΟ. |
Η συμφορά πώς άρχισε; Για λέγε |
|
| |
σ' εμάς που για τα πάθη του πονάμε. |
|
| ΤΕ. |
Όσα γενήκαν, όλα θα τα μάθεις, |
335 |
| |
αφού είσαι σύντροφος. Προχωρημένη |
|
| |
ήταν η νύχτα και του στρατοπέδου |
|
| |
τα βραδινά φώτα δεν καίγαν, όταν |
|
| |
δίκοπο ξίφος παίρνοντας εκείνος, |
|
| |
ήθελε δίχως λόγο έξω να πάει. |
340 |
| |
Κι εγώ τόνε μαλώνω και του λέω. |
|
| |
«Τι κάνεις, Αίαντα; Πώς έτσι βγαίνεις |
|
| |
ακάλεστος, χωρίς να σε φωνάξουν |
|
| |
κήρυκες κι ούτε μήνυμα ν' ακούσεις |
|
| |
να κράζει η σάλπιγγα; Ο στρατός όλος |
345 |
| |
τώρα κοιμάται απ' άκρη σ' άκρη». Τότε |
|
| |
μ' αυτά τα λίγα λόγια μου αποκρίθη |
|
| |
που πάντοτε τα ξαναλέν. «Γυναίκα, |
|
| |
η σιωπή στολίδι στις γυναίκες». |
|
| |
Ακούγοντάς τον σώπασα κι εκείνος |
350 |
| |
όρμησε μόνος του έξω. Τα όσα γίναν |
|
| |
εκεί, δεν τα γνωρίζω· μα γυρνώντας |
|
| |
έφερε μέσα ταύρους και κριάρια |
|
| |
πυκνόμαλλα, σκυλιά της στάνης, όλα |
|
| |
μαζί δεμένα. Κι άρχισε να σφάζει, |
355 |
| |
στο σβέρκο άλλα χτυπώντας, άλλα το λαιμό τους |
|
| |
τεντώνοντας και σύγκαιρα τη ράχη |
|
| |
βαθιά κρεοκοπώντας· άλλα πάλι |
|
| |
δετά όπως ήταν, στο κοπάδι ορμώντας, |
|
| |
σα να 'ταν άντρες τα βασάνιζε. Στο τέλος |
360 |
| |
γοργά πετάχτηκε έξω και με κάποιον |
|
| |
ίσκιο28 μιλούσε, πότε στους Ατρείδες |
|
| |
βαριές σωριάζοντας βρισιές, και πότε |
|
| |
στον Οδυσσέα, ανάκατες με γέλια |
|
| |
πολλά, πως άξια τους είχε αντιπληρώσει |
365 |
| |
το ντρόπιασμα που του έκαναν. Κατόπι |
|
| |
μπαίνει με φόρα στη σκηνή του πάλι |
|
| |
κι αργά και λίγο λίγο ξαναβρίσκει |
|
| |
τα λογικά του· κι όταν είδε γύρω |
|
| |
τη σφαγή να υψώνεται ως τις στέγες, |
370 |
| |
ούρλιαξε το κεφάλι του χτυπώντας· |
|
| |
και στα σφαχτάρια πέφτοντας σωριάστη |
|
| |
απάνω στον αρνίσιο φόνο, με τα νύχια |
|
| |
τα μαλλιά ξεριζώνοντας. Πολλή ώρα |
|
| |
βουβός έτσι καθόταν. Μετά στρέφει |
375 |
| |
σε μένα και ξεστόμιζε φοβέρες |
|
| |
φριχτές, αν όλη δεν του φανερώσω |
|
| |
τη συμφορά που γίνηκε, ρωτώντας |
|
| |
σε ποια θέση βρισκόταν. Κι εγώ τότε, |
|
| |
φίλοι μου, όσα γνώριζα που εγίναν, |
380 |
| |
όλα, περίφοβη, του τα είπα. Εκείνος |
|
| |
ξέσπασε ευθύς σε τέτοιους πικρούς βόγκους, |
|
| |
που δεν ξανάκουσα απ' αυτόν ποτέ μου· |
|
| |
γιατί έλεγε πάντα τέτοιοι θρήνοι |
|
| |
σε δειλούς και μικρόψυχους ταιριάζουν· |
385 |
| |
έτσι χωρίς ξεφωνητά βογκούσε |
|
| |
πνιχτά σαν ταύρος που μουγκρίζει. Τώρα |
|
| |
σε τέτοια μαύρη τύχη βουλιαγμένος, |
|
| |
δίχως ψωμί, δίχως νερό στο σπαραγμένο |
|
| |
κοπάδι ήσυχος κάθεται και κάποιο |
390 |
| |
φαίνεται μελετάει κακό να κάμει. |
|
| |
Γιατί τα βογκητά του και τα λόγια |
|
| |
δείχνουνε κάτι τέτοιο. Γι' αυτό, φίλοι, |
|
| |
εδώ ήρθα· μπείτε μέσα κι αν μπορείτε, |
|
| |
βοηθάτε τον· λυγίζουνε στα λόγια |
395 |
| |
πάντα των φίλων άντρες σαν ετούτον. |
|
| ΧΟ. |
Τέκμησσα, κόρη του Τελεύταντα, όσα |
|
| |
μας λες γι' αυτόν είναι φριχτά, πως έχει |
|
| |
σαλέψει ο νους του από τα πάθη. |
|
| ΑΙ. |
(από μέσα) Ώωχ! συμφορά μου. |
400 |
| ΤΕ. |
Χειρότερα σε λίγο θα 'ναι, ως βλέπω· |
|
| |
ή δεν ακούσατε τον Αίαντα τώρα |
|
| |
με τι, σπαραχτικές φωνές βογκάει; |
|
| ΑΙ. |
Ώωχ! συμφορά μου. |
|
| ΧΟ. |
Ή άρρωστος είναι λέω ή θα λυπάται |
405 |
| |
θωρώντας μπρος του τι κακό έχει κάνει. |
|
| ΑΙ. |
Άαχ! παιδί μου, παιδί μου. |
|
| ΤΕ. |
Ω! η δύστυχη· Ευρυσάκη,29 εσένα κράζει. |
|
| |
Τι μελετάει; Πού είσαι; Αλίμονό μου. |
|
| ΑΙ. |
Τον Τεύκρο30 θέλω· πού είναι ο Τεύκρος; Ή όλο |
410 |
| |
τον καιρό του στο κούρσος θα ξοδέψει, |
|
| |
τώρα που εγώ αφανίζομαι εδώ μόνος; |
|
| ΧΟ. |
Στα λογικά του ήρθε νομίζω. Άνοιξε λίγο, |
|
| |
μήπως και κρατηθεί αντικρίζοντάς με. |
|
| ΤΕ. |
Να, σου ανοίγω·31 δες τι έχει κάμει |
415 |
| |
και σε ποια θέση βρίσκεται κι ο ίδιος |
|
| |
|
|
| |
(Μέσα στη σκηνή φαίνεται ο Αίαντας)
|
|
| |
|
|
