| |
Γιε του Τελαμώνα, που έχεις θρόνο |
|
| |
πλάι στο γιαλό της κυματόζωστης |
160 |
| |
Σαλαμίνας, όταν είσαι ευτυχισμένος, |
|
| |
χαίρομαι κι εγώ με την καρδιά μου· |
|
| |
μα όταν χτύπημα του Αία |
|
| |
ή κακόβουλος σε φτάσει λόγος |
|
| |
απ' τους Δαναούς,20 δειλιάζω |
165 |
| |
και με παίρνει ο φόβος σαν την άγρια |
|
| |
περιστέρα που σκιαγμένη φτερακίζει. |
|
| |
Έτσι κι απ' το περασμένο βράδυ |
|
| |
λόγια πολυβούιστα μας ταράζουν, |
|
| |
για δικό σου ντρόπιασμα, πως τάχα |
170 |
| |
στο παχύ αλογάρικο λιβάδι |
|
| |
μπαίνοντας, τα κουρσεμένα |
|
| |
των Αργείων αφάνισες κοπάδια, |
|
| |
όσα αμοίραστα ήταν, και με ξίφος |
|
| |
τα 'σφαξες γυαλιστερό. |
175 |
| |
Τέτοιες ο Οδυσσέας μουρμουρίζει |
|
| |
μες στ' αυτιά ολωνών κακογλωσσιές, |
|
| |
που γι' αληθινές τις λογαριάζουν· |
|
| |
τώρα ευκολοπίστευτα για σένα |
|
| |
λόγια λέει κι ο καθένας που τ' ακούει, |
180 |
| |
πιο μεγάλη κι απ' αυτόν που τα 'πε |
|
| |
νιώθει φθονερή χαρά, γελώντας |
|
| |
για τα μαύρα πάθη που σε βρήκαν. |
|
| |
Γιατί άμα σημαδεύεις τους τρανούς, |
|
| |
πετυχαίνεις πάντα· όμως για μένα |
185 |
| |
που 'μαι ταπεινός, ό,τι κι αν πούνε, |
|
| |
δε θα γίνει πιστευτό· γιατί ο φθόνος |
|
| |
φιδοσέρνοντας χτυπάει τον δυνατό. |
|
| |
Δεν μπορούνε κάστρο να κρατήσουν |
|
| |
δίχως τους μεγάλους οι μικροί, |
190 |
| |
παίρνουν απ' αυτούς και δυναμώνουν, |
|
| |
όπως κι οι μεγάλοι απ' τους μικρούς· |
|
| |
μα δεν είναι μπορετό τις γνώμες τούτες |
|
| |
στους ανέμυαλους κανείς να τις διδάσκει. |
|
| |
Τέτοιοι ανόητοι ξεσηκώνουν τώρα |
195 |
| |
την κακογλωσσιά κι εμείς καθόλου |
|
| |
δεν μπορούμε σ' όλα αυτά ν' αντισταθούμε, |
|
| |
βασιλιά, χωρίς εσένα. Γιατί όπως |
|
| |
έχουνε ξεφύγει απ' τη ματιά σου, |
|
| |
θορυβούνε σαν πουλιών κοπάδια· |
200 |
| |
μα το μέγα γύπα ευθύς φοβούνται, |
|
| |
αν εσύ φανείς ξάφνου μπροστά τους, |
|
| |
και βουβοί απ' τον τρόμο θα ζαρώσουν. |
| |
Μήπως η Άρτεμη του Δία η Ταυροπόλα21
|
|
| |
– αχ! φήμη πολυβούιστη, μητέρα |
205 |
| |
της ντροπής μου αυτής– σ' έσπρωξε πάνω |
|
| |
στων βοδιών τ' αμοίραστα κοπάδια, |
|
| |
γιατί ίσως την εγέλασες και δίχως |
|
| |
αντίχαρη έμεινε για κάποια |
|
| |
νίκη που της χρωστάς ή για λαμπρά |
210 |
| |
λάφυρα ή για προσφορές |
|
| |
από ελαφιού κυνήγι; Ή χολωμένος |
|
| |
μαζί σου ο χαλκοθώρακος ο Άρης |
|
| |
που βοήθεια του στη μάχη θ' άφησες |
|
| |
χωρίς τιμές, την προσβολή εκδικώντας, |
215 |
| |
σε τέτοιες σ' έχει ρίξει |
|
| |
νυχτερινές απάτες; |
|
| |
Γιατί ποτέ σου, γιε του Τελαμώνα, |
|
| |
τόσο απ' τα λογικά σου δεν ξεστράτισες |
|
| |
και σε κοπάδια να ριχτείς· |
220 |
| |
μα θα 'ταν η μανία θεοσταλμένη |
|
| |
κι άμποτες ο Δίας κι ο Απόλλωνας |
|
| |
να σταματήσουν των Αργείων |
|
| |
την άγρια καταλαλιά. |
|
| |
Αν όμως οι μεγάλοι Ατρείδες |
225 |
| |
ή του κακού Σισύφου η γέννα22
|
|
| |
κρυφά σκορπίζουν ψεύτικες ειδήσεις, |
|
| |
τότε μη στέκεις, βασιλιά μου, |
|
| |
κλεισμένος πια μες στη σκηνή σου, |
|
| |
πλάι στ' ακρογιάλι, δίχως |
230 |
| |
να διώχνεις την κακογλωσσιά. |
|
| |
|
|
| |
Μα έλα, σήκω, πρόβαλε από εκεί |
|
| |
που μέρες κάθεσαι άπραγος, |
|
| |
μακριά απ' τον πόλεμο, κι αφήνεις |
|
| |
ως τα ουράνια να θρασεύει η φλόγα |
235 |
| |
του κακού κι έτσι των εχθρών σου |
|
| |
ξεχύνονται άφοβα οι βρισιές |
|
| |
στ' ανεμοβούιστα φαράγγια |
|
| |
κι όλοι χασκογελούν με λόγια |
|
| |
φαρμακερά, καθώς ο πόνος |
240 |
| |
βαρύς πλακώνει την καρδιά μου.. |
|
| |
|
|
| |
(Από τη σκηνή εμφανίζεται η Τέκμησσα) |
|
| |
|
|
| ΤΕΚΜΗΣΣΑ23
|
|
| |
Εσείς, ναύτες του Αίαντα, βλαστάρια |
|
| |
της φύτρας του Ερεχθέα,24
|
|
| |
έχουμε στεναγμούς όσοι πονάμε |
|
| |
τα μακρινά του Τελαμώνα25 σπίτια. |
245 |
| |
Τι τώρα ο φοβερός, ο πολυδύναμος, |
|
| |
γιγάντιος Αίας είναι σωριασμένος |
|
| |
από το χτύπημα βαριάς αντάρας |
|
| |
που θόλωσε το νου του. |
|
| ΧΟ |
Η νύχτα η περασμένη ποιο κακό |
250 |
| |
στη θλίψη πρόστεσε της μέρας τούτης; |
|
| |
Κόρη του Φρύγιου Τελεύταντα, |
|
| |
λέγε μας, γιατί εσένα, σκλάβα του πολέμου, |
|
| |
γυναίκα του σε πήρε ο πολεμόχαρος |
|
| |
Αίαντας, σ' αγαπά και σε τιμάει· |
255 |
| |
λοιπόν δε θα 'σαι ανήξερη για να μας πεις. |
|
| ΤΕ. |
Και πώς να ξεστομίσω λόγια |
|
| |
που δεν τα λένε; Συμφορά θ' ακούσεις |
|
| |
όμοια με θάνατο. Μανία |
|
| |
βρήκε τον ξακουστό μας Αίαντα |
260 |
| |
και τον αφάνισε τη νύχτα. |
|
| |
Τέτοια μες στη σκηνή του |
|
| |
θα δεις αιματοκυλισμένα |
|
| |
σφαχτάρια από το χέρι του κομμάτια |
|
| |
θυσίες που 'χει κάνει εκείνος |
265 |
| |
|
|
| ΧΟ. |
Τι νέα μας λες για τον αψίκορο |
|
| |
τον άντρα, αβάσταχτα κι όμως αληθινά, |
|
| |
που διαλαλούν των Δαναών οι βασιλιάδες26
|
|
| |
κι ολοένα η φήμη τα φουντώνει. |
|
| |
Αλίμονο, φοβάμαι αυτό που θα 'ρθει· |
270 |
| |
γιατί ολοφάνερα μπροστά μας |
|
| |
θα χάσει τη ζωή του, |
|
| |
αφού με το τρελό του χέρι |
|
| |
μαύρο σπαθί βαστώντας έσφαξε |
|
| |
τους αλογάρηδες βοσκούς και τα κοπάδια. |
275 |
| ΤΕ. |
Αχ! από κει, από κει μας ήρθε, |
|
| |
ένα κοπάδι φέρνοντας δεμένο· |
|
| |
κι αφού μέσα το λάγιασε, άλλα ζώα |
|
| |
καταγής τα 'σφαζε, κι άλλα πλευροκοπώντας |
|
| |
τα ξέσκιζε στα δυο. Κατόπι |
280 |
| |
παίρνοντας δυο κριάρια μ' άσπρα πόδια, |
|
| |
την κεφαλή του ενός και σύρριζα τη γλώσσα |
|
| |
κόβει και τις πετά μακριά, και τ' άλλο |
|
| |
στης σκηνής του ολόρθο τ' αντιστύλι |
|
| |
το σφιχτοδένει και τρανό λουρί αλογίσο |
285 |
| |
βαστώντας σα διπλό μαστίγιο λυγερό, |
|
| |
το μαστιγώνει με φριχτές βρισιές, που μόνο |
|
| |
δαίμονας του τις έχει μάθει, όχι θνητός. |
|
| |
|
|
| ΧΟ. |
Τώρα σκεπάζοντας κανείς το πρόσωπό του, |
|
| |
πρέπει κλεφτά να φύγει ή καθισμένος |
290 |
| |
στους πάγκους των κουπιών και δυνατά |
|
| |
λάμνοντας ν' ανοιχτεί με το θαλασσοδρόμιστο |
|
| |
καράβι. Τέτοιες οι διπλόθρονοι Ατρείδες |
|
| |
απανωτές για μας ρίχνουν φοβέρες. Τρέμω |
|
| |
και να τον συμπονέσω, μήπως βρω |
295 |
| |
το θάνατο με πέτρες χτυπημένος27
|
|
| |
μαζί μ' αυτόν που μοίρα |
|
| |
τον έχει αδράξει τρομερή. |
|
| ΤΕ. |
Όχι· γιατί σαν τον αψύ νοτιά |
|
| |
που ξέσπασε χωρίς αστροπελέκια |
300 |
| |
φλογάτα, έτσι κι αυτός αιφνίδια ησυχάζει· |
|
| |
και τώρα που ξανάρθε στα μυαλά του, |
|
| |
καινούριες πίκρες έχει· |
|
| |
όταν κοιτάς τις συμφορές |
|
| |
που μόνος σου έκαμες, χωρίς κανένας |
305 |
| |
άλλος γι' αυτές να φταίξει, τότε πόνος |
|
| |
πόνος μεγάλος σε παιδεύει. |
|
