| |
Ω χιλιοτιμημένες κεφαλές |
|
| |
αυτής της χώρας, |
|
| |
τι πρόκειται ν' ακούσετε |
1780 |
| |
και τι να δείτε, |
|
| |
τι πένθος θα σηκώσετε στους ώμους σας, |
|
| |
αν συμπονάτε την πατρίδα σας |
|
| |
κι αν αγαπάτε το παλάτι του Λαβδάκου. |
|
| |
Θαρρώ κανένας ποταμός |
1785 |
| |
ούτε κι ο Ίστρος ούτε κι ο Φάσις100
|
|
| |
δε θα μπορέσουν να ξεπλύνουν |
|
| |
με καθαρτήριον ύδωρ |
|
| |
τη στέγη αυτή |
|
| |
κι όσα δεινά σκεπάζει· |
1790 |
| |
ούτε κι αυτά που μόλις τώρα |
|
| |
θα φανούν στο φως της μέρας· |
|
| |
πράξεις συνειδητές, εκούσιες |
|
| |
κι όχι συμβάντα συμπτωματικά. |
|
| |
Μας θλίβουν πιο πολύ τα πάθη |
1795 |
| |
που τα προξένησαν επιλογές συνειδητές. |
|
| ΧΟΡ. |
Δε λείπει τίποτα |
|
| |
απ' όσα ξέρουμε |
|
| |
για να συμπληρωθεί με στεναγμούς |
|
| |
της συμφοράς ο κύκλος. |
1800 |
| |
Τι περισσεύει να μας πει ακόμη; |
|
| ΕΞ. |
Αν βιάζεστε να μάθετε |
|
| |
με συντομία θα το πω. |
|
| |
Η Ιοκάστη πέθανε.101
|
|
| ΧΟΡ. |
Η δύσμοιρη γυναίκα! |
1805 |
| |
Και με ποιο τρόπο χάθηκε; |
|
| ΕΞ. |
Αυτοκτόνησε. |
|
| |
Όμως δεν υποπτεύεσαι |
|
| |
τα πιο φρικτά συμβάντα, |
|
| |
γιατί δεν τά 'δες με τα μάτια σου. |
1810 |
| |
Μ' όσα κουρέλια μνήμης σώθηκαν |
|
| |
θα βάλω στη σειρά |
|
| |
τα πάθη της τρισάθλιας. |
|
| |
Όταν την πύλη πέρασε |
|
| |
και μπήκε στο παλάτι ταραγμένη, |
1815 |
| |
πορεύτηκε στο νυφικό κοιτώνα κατ' ευθείαν, |
|
| |
ενώ ξερίζωνε και με τα δυο της χέρια |
|
| |
τα μαλλιά της. |
|
| |
Μπήκε και βρόντηξε τη θύρα πίσω της. |
|
| |
Ύστερα κάλεσε τον πεθαμένο Λάιο, |
1820 |
| |
θυμήθηκε τη γέννα του παιδιού του, |
|
| |
το πώς αυτό τον έστειλε στον τάφο |
|
| |
κι έμεινε πίσω μόνη της |
|
| |
να δέχεται στον κόλπο της |
|
| |
τα σπέρματα του γιου της |
1825 |
| |
και τέκνα να γεννά μαγαρισμένα. |
|
| |
Την κλίνη καταράστηκε θρηνώντας, |
|
| |
εκεί που γέννησε από τον άντρα της |
|
| |
τον άντρα της |
|
| |
κι απ' το παιδί της τα παιδιά της. |
1830 |
| |
Πώς χάθηκε κατόπιν, δεν το ξέρω· |
|
| |
ουρλιάζοντας ορμά μες το παλάτι ο Οιδίπους. |
|
| |
Τον βλέπαμε να γυροφέρνει πέρα δώθε |
|
| |
και δεν μπορούσαμε να δούμε το χαμό της. |
|
| |
Εκείνος τρέχει επάνω μας, |
1835 |
| |
ζητάει μαχαίρι102
|
|
| |
και τη γυναίκα του |
|
| |
–όχι τη σύζυγο– |
|
| |
τη μάνα του ζητά, |
|
| |
τη γη που σπάρθηκε διπλά |
1840 |
| |
και φύτρωσε διπλά |
|
| |
τον ίδιο και τα τέκνα του. |
|
| |
Κι ενώ σα λυσσασμένος άφριζε |
|
| |
κάποιος θεός103 θαρρείς |
|
| |
τον οδηγούσε. |
1845 |
| |
Άλλος κανείς απ' τους παρόντες |
|
| |
δεν τολμούσε. |
|
| |
Έβγαλε φοβερή κραυγή |
|
| |
και σαν να τον ωθούσε κάποιος |
|
| |
χίμηξε σίφουνας στη δίφυλλη τη θύρα, |
1850 |
| |
λυγάει το μάνταλο στη βάση του |
|
| |
κι ορμάει στο δωμάτιο. |
|
| |
Είδαμε τη γυναίκα κρεμασμένη |
|
| |
από στριφτή θηλιά πλεχτή. |
|
| |
Όταν την είδε βρυχάται δεινά |
1855 |
| |
και κόβει της κρεμάλας το σκοινί. |
|
| |
Την ξάπλωσε στο δάπεδο |
|
| |
και τότε πλήγωσε τα μάτια μας η φρίκη. |
|
| |
Από το φόρεμά της τράβηξε |
|
| |
και ξήλωσε |
1860 |
| |
τις χρυσοποίκιλτες αγκράφες104
|
|
| |
που στόλιζαν τη ζώνη της |
|
| |
κι από ψηλά κι απανωτά κτυπώντας |
|
| |
τις μπήγει μες τις κόγχες των ματιών του, |
|
| |
φωνάζοντας ποτέ τους να μη δουν |
1865 |
| |
τα πάθη του |
|
| |
και τις φρικτές του πράξεις. |
|
| |
Τώρα μες το σκοτάδι πια θα βλέπουν |
|
| |
εκείνους που δεν έπρεπε |
|
| |
κι εκείνους που λαχτάριζαν να δουν |
1870 |
| |
και δεν θ' αξιωθούν ποτέ |
|
| |
να τους γνωρίσουν. |
|
| |
Παραληρούσε, καταριόταν και προσεύχονταν |
|
| |
κι απανωτά πολλές φορές |
|
| |
με τις αγκράφες τρύπαγε τα βλέφαρα |
1875 |
| |
και ράντιζαν τα γένια του |
|
| |
οι ματωμένοι του βολβοί |
|
| |
που δεν ξερνάγαν μόνο |
|
| |
αίμα πηκτό σα δάκρυα |
|
| |
μα σαν αιμάτινη βροχή |
1880 |
| |
και σα χαλάζι μαύρο |
|
| |
σαν πίδακες περίχυναν τα πάντα. |
|
| |
Τέτοια δεινά προξένησαν οι δυο τους |
|
| |
κι όχι ο ένας μοναχά |
|
| |
και στα δεινά, γυναίκα κι άντρας, έσμιξαν. |
1885 |
| |
Τα παλαιά του παρελθόντος μεγαλεία |
|
| |
υπήρξαν κάποτε ευτυχισμένα μεγαλεία, |
|
| |
μα τώρα στεναγμός, κατάρα, θάνατος,105
|
|
| |
ντροπή κι όλο το πλήθος των ονομάτων |
|
| |
που δίνουν ήχο στη συμφορά. |
1890 |
| |
Δε λείπει τίποτα. |
|
| ΧΟΡ. |
Και τώρα ο δύστυχος ημέρεψε; |
|
| |
Ο πόνος του μαλάκωσε; |
|
| ΕΞ. |
Ουρλιάζει τις θύρες ν' ανοίξουν |
|
| |
και να δείξουν σ' όλους τους Καδμείους, |
1895 |
| |
τον πατροκτόνο, της μάνας τον…– |
|
| |
δεν επιτρέπεται να πω |
|
| |
τα λόγια της ντροπής που ξεστομίζει, |
|
| |
και λέει πως τον εαυτό του |
|
| |
έξω απ' τη χώρα θα πετάξει |
1900 |
| |
και πως καταραμένος δε θα μείνει στο παλάτι, |
|
| |
αφού με τις κατάρες τις δικές του δέθηκε. |
|
| |
Όμως χρειάζεται να τον στηρίξει κάποιος. |
|
| |
Τα βάσανα που τον παιδεύουν |
|
| |
είναι δυσβάσταχτα. |
1905 |
| |
Μα θα τον δεις και συ. |
|
| |
Ανοίγουν τα θυρόφυλλα |
|
| |
και θ' αντικρύσεις τώρα θέαμα |
|
| |
που προξενεί τον οίκτο |
|
| |
ακόμη και στον μισητό εχθρό. |
1910 |
| ΧΟΡ. |
Ω θέαμα φριχτό106
|
|
| |
γι' ανθρώπου μάτια. |
|
| |
Ω θέαμα φριχτότατο· |
|
| |
δεν είδα στη ζωή μου πιο φριχτό. |
|
| |
Ποια τρέλα σε χτύπησε, δόλιε; |
1915 |
| |
Ποιος δαίμονας κατέχει την ψυχή σου |
|
| |
και κατοικεί τη μοίρα σου; |
|
| |
Αλιά σου, δύστυχε, |
|
| |
δεν το μπορώ κατάματα να σε κοιτάξω. |
|
| |
Και λαχταρώ πολλά να σε ρωτήσω, |
1920 |
| |
πολλά να μάθω, πολλά να στοχαστώ. |
|
| |
Με πλημμυρίζεις φρίκη. |
|
| ΟΙΔ. |
Αι, Αι |
|
| |
ώχου κι ώχου, |
|
| |
ο δύστυχος. |
1925 |
| |
Πού πετά της φωνής μου |
|
| |
το πένθος βαρύ; |
|
| |
Ποιος δαίμονας; |
|
| |
Ο δαίμονάς μου |
|
| |
με κατεβάζει στο βυθό. |
1930 |
| ΧΟΡ. |
Σε φοβερό βυθό |
|
| |
ανήκουστο κι αθώρητο. |
|
| ΟΙΔ. |
Ιού, σκοτάδι βαθύ, |
[στρ.] |
| |
ω νέφος αποτρόπαιο, |
|
| |
ω μαύρε καταρράχτη, |
1935 |
| |
ανείπωτο κι αδάμαστο σκοτάδι |
|
| |
σαν άνεμος στην άβυσσο. |
|
| |
Πόνος οιστρήλατος με περονιάζει. |
|
| |
Η μνήμη μου πονά. |
|
| ΧΟΡ. |
Παράδοξο δεν είναι. |
1940 |
| |
Διπλά πενθείς. |
|
| |
Διπλά θρηνείς. |
|
| ΟΙΔ. |
Αχ, φίλε μου, |
[αντιστρ.] |
| |
μου παραστέκεσαι |
|
| |
πιστός ακόμη σύντροφος. |
1945 |
| |
Αντέχεις τον τυφλό να κανακεύεις. |
|
| |
Αλίμονο, |
|
| |
γνωρίζω καλά, δε λησμόνησα, |
|
| |
ακούω μες στα σκοτεινά |
|
| |
τον ήχο της φωνής σου. |
1950 |
| ΧΟΡ. |
Πώς έπραξες; |
|
| |
Πώς τόλμησες να πράξεις φοβερά; |
|
| |
Πώς μάρανες το φως των ομματιών σου; |
|
| |
Ποιος δαίμονας σε πήρε και σε σήκωσε;107
|
|
| ΟΙΔ. |
Ο Απόλλων ήταν,108 [στρ.] |
1955 |
| |
ο Απόλλων, φίλοι, |
|
| |
αυτός ετοίμασε |
|
| |
τις τελετές του πάθους μου· |
|
| |
κι εγώ μοναδικός τελετουργός |
|
| |
μονάχος μου λειτούργησα τη συμφορά μου. |
1960 |
| |
Τι να την κάνω πια την όραση; |
|
| |
Των ορατών ο πόθος με πικραίνει. |
|
| ΧΟΡ. |
Καλά το λες; |
|
| ΟΙΔ. |
Tι να δω και τι ν' αγαπήσω; |
|
| |
Ποιος ήταν, φίλοι μου, παρήγορος |
1965 |
| |
θα χάιδευε τ' αυτιά μου; |
|
| |
σηκώστε με, πετάξτε με |
|
| |
από τη χώρα διώξτε με· |
|
| |
διώξτε τον όλεθρο, το χαλασμό |
|
| |
τον τρισκατάρατο, τον μισημένο των θεών. |
1970 |
| ΧΟΡ. |
Η τύχη σου κι η σκέψη σου σκοτίστηκαν. |
|
| |
Μακάρι να μη σ' είχα ποτέ μου γνωρίσει. |
|
| ΟΙΔ. |
Την κατάρα μου νά 'χει |
[αντιστρ.] |
| |
εκείνος που λευτέρωσε |
|
| |
στα σφυρά τα δεσμά μου, |
1975 |
| |
στου Κιθαιρώνα τις κορφές. |
|
| |
Εκείνος που με γλύτωσε |
|
| |
κι από το φόνο μ' έσωσε |
|
| |
και μού 'κανε τη χάρη χάρο. |
|
| |
Αν τότε πέθαινα |
1980 |
| |
δε θά 'σπερνα τη συμφορά παντού. |
|
| ΧΟΡ. |
Μακάρι να γινόταν έτσι. |
|
| ΟΙΔ. |
Δε θα γινόμουν του πατέρα μου φονιάς |
|
| |
ούτε στα χείλη των ανθρώπων μύθος |
|
| |
πως με τη μάνα μου κοιμήθηκα. |
1985 |
| |
Τώρα χωρίς θεό, |
|
| |
παιδί γονιών καταραμένων, |
|
| |
ομόκλινος με τη μητέρα μου, |
|
| |
τρισάθλιος, |
|
| |
απ' όλα τα δεινά δεινότερος, |
1990 |
| |
ιδού ποιόν κλήρο τράβηξεν |
|
| |
η μοίρα στον Οιδίποδα. |
|
| ΧΟΡ. |
Αν έπραξες καλά, δεν ξέρω να το πω. |
|
| |
Καλύτερα να πέθαινες παρά να ζεις τυφλός. |
|
| ΟΙΔ. |
Μην προσπαθείς να με πείσεις |
1995 |
| |
πως λάθεψα |
|
| |
και μη με συμβουλεύεις. |
|
| |
Αν έβλεπα και πήγαινα στον Άδη109
|
|
| |
δεν ξέρω πώς θ' αντίκρυζα |
|
| |
με ποιες κόρες ματιών, |
2000 |
| |
τον έρημο πατέρα μου· |
|
| |
δεν ξέρω πώς θ' αντίκρυζα |
|
| |
τη δόλια μου τη μάνα. |
|
| |
Εγώ προξένησα σ' αυτούς τους δυο |
|
| |
δεινά που θέλουν τιμωρία |
2005 |
| |
την κρεμάλα. |
|
| |
Και πώς τα προσωπάκια των παιδιών |
|
| |
τα ποθητά θα κοίταζα, |
|
| |
αφού θα τό 'ξερα |
|
| |
ποιος τά 'σπειρε |
2010 |
| |
και πού φυτρώσαν. |
|
| |
Ποτέ μου να μην έβλεπα. |
|
| |
Ούτε την πόλη, ούτε τους πύργους, |
|
| |
ούτε και των θεών τις ιερές εικόνες |
|
| |
που τα στερήθηκα, |
2015 |
| |
εγώ που γεύτηκα μοναδικά |
|
| |
την ευτυχία κάποτε στη Θήβα. |
|
| |
Εγώ που πρόσταξα τους πάντες |
|
| |
τον ασεβή να διώχνουν απ' τα σπίτια τους, |
|
| |
αυτόν που φανερώσαν οι θεοί |
2020 |
| |
μεγάλο μίασμα |
|
| |
κι απ' του Λαΐου τη σπορά βλαστάρι. |
|
| |
Εγώ που κηλιδώθηκα μονάχος μου, |
|
| |
μπορούσα πια |
|
| |
να σας κοιτώ κατάματα; |
2025 |
| |
Ποτέ! |
|
| |
Αν γίνονταν να φράξω |
|
| |
της ακοής μου την πηγή |
|
| |
δε θα με σταματούσε τίποτα |
|
| |
να χτίσω το κορμί μου |
2030 |
| |
γύρω-γύρω |
|
| |
κι έτσι τυφλός, κουφός κι αναίσθητος |
|
| |
να περιφέρω τη μοναξιά μου. |
|
| |
Νιώθεις μεγάλη θαλπωρή στο σπίτι, |
|
| |
όταν κλειδώσεις έξω τη δυστυχία. |
2035 |
| |
Ιού Κιθαιρών, |
|
| |
γιατί με κράτησες; |
|
| |
Γιατί δε με θανάτωσες |
|
| |
ευθύς, όταν με βρήκες; |
|
| |
Δε θα φανέρωνα ποτέ στον κόσμο |
2040 |
| |
την περιπέτεια του γένους μου. |
|
| |
Ω Πόλυβε, ω Κόρινθος, |
|
| |
παλιό μου σπίτι, |
|
| |
που πίστεψα πως ήσουν πατρικό, |
|
| |
μέσα στην ομορφιά με κανακέψανε, |
2045 |
| |
μα τα δεινά σαπίζαν ύπουλα |
|
| |
την όμορφη ζωή μου. |
|
| |
Εκ φύσεως κακός κι από κακούς γεννήθηκα. |
|
| |
Ω τρίστρατο, κρυφό φαράγγι, |
|
| |
ω δάσος κι ω μονοπάτι |
2050 |
| |
που κατέβαινε στο τρίστρατο. |
|
| |
Εκεί που πότισα με το δικό μου αίμα |
|
| |
τα δολοφόνα χέρια μου |
|
| |
που του πατέρα μου ρουφήξατε το αίμα, |
|
| |
θυμάστε τάχα τα φριχτά μου κατορθώματα· |
2055 |
| |
τι τόλμησα, θυμάστε, |
|
| |
σαν έφτασα στη Θήβα; |
|
| |
Ω γάμοι, γάμοι, |
|
| |
με σπείρατε |
|
| |
και σπέρνοντας |
2060 |
| |
δεχτήκατε το σπέρμα μου |
|
| |
και πλημμυρίσατε τον κόσμο |
|
| |
πατέρες, αδέρφια, παιδιά, |
|
| |
γυναίκες, νύφες, μητέρες |
|
| |
ένα σπέρμα κι ένα αίμα, |
2065 |
| |
έργα ντροπής, |
|
| |
έργα φριχτά κι απάνθρωπα. |
|
| |
Όμως ταιριάζει σιωπή και φρίκη. |
|
| |
Για το Θεό, κρύψτε με κάπου μακριά, |
|
| |
σκοτώστε με, |
2070 |
| |
στη θάλασσα βυθίστε με, |
|
| |
κι ας μη με δει κανένας πια. |
|
| |
Εμπρός, καταδεχτείτε με |
|
| |
κι αγγίξτε με τον άθλιο. |
|
| |
Μη με φοβάστε, σας ικετεύω· |
2075 |
| |
τα πάθη μου κανείς θνητός |
|
| |
δε θα μπορέσει να τα βαστάξει. |
|
| ΧΟΡ. |
Κοντά στο νου κι ο Κρέων φτάνει110
|
|
| |
κι ό,τι ζητάς αυτός αποφασίζει |
|
| |
κι εκτελεί. |
2080 |
| |
Έμεινε μόνος πια της χώρας φύλακας |
|
| |
στη θέση που άφησες κενή. |
|
| ΟΙΔ. |
Αλίμονο, |
|
| |
και πώς θα του μιλήσω; |
|
| |
Άδικο θά 'χει να δυσπιστεί; |
2085 |
| |
Τόσο πολύ πριν λίγο τον αδίκησα. |
|
| ΚΡ. |
Οιδίπου, δεν ήρθα να σε χλευάσω, |
|
| |
δεν ήρθα να μυκτηρίσω τα πάθη σου. |
|
| |
Όμως εσείς, αν δεν αισθάνεστε ντροπή |
|
| |
για την ανθρώπινη υπόσταση, |
2090 |
| |
ας σεβαστείτε κάποτε |
|
| |
τη ζωοδότρα φλόγα |
|
| |
του βασιλιά Ηλίου111
|
|
| |
και μην αφήσετε γυμνή τη φρίκη |
|
| |
να περιφέρεται. |
2095 |
| |
Η γη, το φως, το ύδωρ το σεμνό |
|
| |
την αποστρέφονται. |
|
| |
Γοργά στο σπίτι να τον πάτε. |
|
| |
Οι συγγενείς έχουν μονάχα χρέος |
|
| |
να βλέπουν και ν' ακούν |
2100 |
| |
ευλαβικά τη συμφορά του. |
|
| ΟΙΔ. |
Με λύτρωσες απ' την απελπισία. |
|
| |
Ήρθες καλοπροαίρετος |
|
| |
στον κακορίζικο. |
|
| |
Για το Θεό, |
2105 |
| |
θέλω να με προσέξεις. |
|
| |
Για το δικό σου το καλό |
|
| |
κι όχι για το δικό μου. |
|
| ΚΡ. |
Τι χάρη μου ζητάς κι εκλιπαρείς; |
|
| ΟΙΔ. |
Όσο πιο γρήγορα μπορείς |
2110 |
| |
εξόρισέ με,112
|
|
| |
εκεί που άνθρωπος κανείς |
|
| |
δε θα γυρίζει να με δει. |
|
| ΚΡ. |
Σε βεβαιώνω, θα το πράξω. |
|
| |
Μα πρώτα θα ρωτήσω το θεό.113
|
2115 |
| ΟΙΔ. |
Εκείνος μίλησε ξεκάθαρα |
|
| |
πως πρέπει να χαθεί |
|
| |
ο μολυσμένος πατροκτόνος. |
|
| ΚΡ. |
Γνωρίζω τι μας μήνυσε. |
|
| |
Όμως στην ώρα της ανάγκης |
2120 |
| |
κρίνω πως πρέπει να ρωτήσω |
|
| |
για να βεβαιωθώ. |
|
| ΟΙΔ. |
Θες να ρωτήσεις το θεό |
|
| |
για μένα τον τρισάθλιο. |
|
| ΚΡ. |
Τώρα πιστεύεις και συ στο θεό. |
2125 |
| ΟΙΔ. |
Σ' εκλιπαρώ και σ' εξορκίζω,114
|
|
| |
δώσε στην πεθαμένη τάφο. |
|
| |
Έχεις το θλιβερό προνόμιο |
|
| |
την αδελφή σου να κηδέψεις. |
|
| |
Εγώ να μην αξιωθώ |
2130 |
| |
να κατοικήσω ζωντανός |
|
| |
στην πατρική μου πόλη. |
|
| |
Άσε με στα βουνά να κατοικώ |
|
| |
και στο δικό μου Κιθαιρώνα. |
|
| |
Η μάνα κι ο πατέρας μου |
2135 |
| |
τότε που ζούσαν ευτυχείς |
|
| |
τον Κιθαιρώνα διάλεξαν |
|
| |
για τάφο μου, |
|
| |
όταν σχεδίαζαν κρυφά το χαλασμό μου. |
|
| |
Ξέρω, δεν ήτανε γραφτό |
2140 |
| |
να με θερίσει αρρώστεια· |
|
| |
ο Χάρος με σεβάστηκε και σώθηκα, |
|
| |
γιατί το πεπρωμένο μου αγάπησε τη φρίκη. |
|
| |
Η μοίρα μου το δρόμο της πορεύεται |
|
| |
και πάει χωρίς επιστροφή |
2145 |
| |
στο τέρμα. |
|
| |
Μη μεριμνήσεις, Κρέων, για τ' αγόρια μου· |
|
| |
άντρες στην ωριμότητά τους πια, |
|
| |
όπου κι αν βρεθούν, δε θα διψάσουν. |
|
| |
Όμως τις δυο παρθένες μου, |
2150 |
| |
τις δύστυχες, τις άμοιρες, |
|
| |
που δεν καθίσανε ποτέ τους να γευτούνε |
|
| |
χωρίς τη συντροφιά μου |
|
| |
στο τραπέζι τους, |
|
| |
που μοιραζόμαστε το κάθε τι, |
2155 |
| |
ό,τι κι αν είχα και δεν είχα, |
|
| |
να τις γνοιαστείς. |
|
| |
Άσε με τώρα να τις χαϊδέψω |
|
| |
και να χορτάσω μοιρολογώντας τη συμφορά μου. |
|
| |
Εμπρός, βασιλιά μου, |
2160 |
| |
εμπρός, ευγενική ψυχή, |
|
| |
θα τις αγγίξω με τα χέρια μου |
|
| |
και θά 'ναι σα να τις κρατώ, |
|
| |
όπως τις έσφιγγα στην αγκαλιά μου, |
|
| |
τότε που λάμπρυνε το φως τα μάτια μου. |
2165 |
| |
Τι λέω; |
|
| |
Ακούω, θε μου, τις λαχτάρες μου να κλαίνε; |
|
| |
Ο Κρέων με λυπήθηκε |
|
| |
και μού 'στειλε |
|
| |
τις δυο μου λατρεμένες θυγατέρες; |
2170 |
| |
Να το πιστέψω; |
|
| ΚΡ. |
Να το πιστέψεις. |
|
| |
Το φρόντισα κι αυτό. |
|
| |
Ήξερα τη λαχτάρα σου |
|
| |
και θέλησα να τη χορτάσω. |
2175 |
| ΟΙΔ. |
Να ζεις ευτυχισμένος. |
|
| |
Συνάντησα τις κόρες μου |
|
| |
και το θεό παρακαλώ |
|
| |
να σε φυλάει |
|
| |
όχι καθώς εμένα φύλαξε. |
2180 |
| |
Πού είστε, θυγατέρες μου; |
|
| |
Ελάτε, ζυγώστε σιμά μου· |
|
| |
αγγίξτε τα χέρια του αδερφού σας |
|
| |
που του πατέρα που σας έσπειρε |
|
| |
τα φωτεινά σκοτείνιασε τα μάτια. |
2185 |
| |
Ανίδεος, αθώος και τυφλός |
|
| |
σας έσπειρα, παιδιά μου, |
|
| |
στη γη απ' όπου φύτρωσα. |
|
| |
Δακρύζω μα δεν μπορώ να σας δω.115
|
|
| |
Πικρό στοχάζομαι το μέλλον |
2190 |
| |
που σας καρτερεί |
|
| |
και την αβίωτη ζωή |
|
| |
μες των ανθρώπων τη βοή. |
|
| |
Πώς θ' ανταμώνετε |
|
| |
στην αγορά τους πατριώτες σας, |
2195 |
| |
πώς θα πηγαίνετε προσκυνητές |
|
| |
στα πανηγύρια, |
|
| |
αφού στο σπίτι θα γυρίζετε |
|
| |
δακρύζοντας χωρίς τη χαρά της γιορτής. |
|
| |
Κι όταν στην ώρα φτάσετε του γάμου, |
2200 |
| |
ποιος θα τολμήσει, κόρες μου, ποιος θα βρεθεί |
|
| |
να πάρει νύφη την ντροπή |
|
| |
που θα σας αφανίσει, |
|
| |
όπως και τους δικούς μου τους γονιούς αφάνισε. |
|
| |
Ποιος κλήρος δυστυχίας δε σας έλαχε; |
2205 |
| |
Ο πατέρας σας τον πατέρα του σκότωσε· |
|
| |
όργωσε τη μητέρα που τον γέννησε |
|
| |
κι από τη μήτρα της φυτρώσαν |
|
| |
τα παιδιά του. |
|
| |
Έτσι θα σας χλευάζουν. |
2210 |
| |
Ποιος θα σας παντρευτεί; |
|
| |
Κανείς, παιδιά μου. |
|
| |
Είναι γραμμένο να μαραζώσετε |
|
| |
ανύμφευτες, χωρίς παιδιά. |
|
| |
Του Μενοικέως γιε, |
2215 |
| |
εσύ μοναδικός απέμεινες πατέρας τους· |
|
| |
εμείς οι δυο που τις γεννήσαμε, |
|
| |
χαθήκαμε κι οι δυο. |
|
| |
Μην τις αφήσεις να χαθούν, |
|
| |
φτωχές κι ανύπαντρες οι ανιψιές σου. |
2220 |
| |
Ας μη γευτούν τις συμφορές που γεύτηκα. |
|
| |
Λυπήσου τες και δες την ερημιά τους. |
|
| |
Δεν έχουν άλλο στήριγμα. |
|
| |
Ω, σφίξε την καρδιά σου, ευγενική ψυχή, |
|
| |
κι άσε ν' αγγίξω το χέρι σου. |
2225 |
| |
Εσείς θ' ακούγατε, παιδιά μου, τις παραινέσεις μου, |
|
| |
αν είχατε τα χρόνια και την πείρα. |
|
| |
Τώρα σας εύχομαι να ζείτε |
|
| |
με τους ανέμους των καιρών. |
|
| |
Κι ο βίος που σας καρτερεί |
2230 |
| |
να 'ναι καλύτερος |
|
| |
απ' τον καταραμένο βίο του πατρός σας. |
|
| ΚΡ. |
Φτάνουν οι καταρράκτες των δακρύων. |
|
| |
Να μπεις στο σπίτι μέσα τώρα. |
|
| ΟΙΔ. |
Είναι πικρό μα θα σ' ακούσω. |
2235 |
| ΚΡ. |
Κάθε καλό στην ώρα του. |
|
| ΟΙΔ. |
Θα πάω μέσα, |
|
| |
μα βάζω κι έναν όρο. |
|
| ΚΡ. |
Πες τον· θ' ακούσω και θα το σκεφτώ. |
|
| ΟΙΔ. |
Να μ' εξορίσεις. |
2240 |
| ΚΡ |
Αν είναι θέλημα θεού.116
|
|
| ΟΙΔ. |
Με μισούν οι θεοί. |
|
| ΚΡ. |
Τότε θ' ακούσω την ευχή σου. |
|
| ΟΙΔ. |
Αλήθεια το λες; |
|
| ΚΡ. |
Ματαίως δε μιλώ ποτέ. |
2245 |
| ΟΙΔ. |
Πάρε με τότε, διώξε με. |
|
| ΚΡ |
Προχώρει δίχως τα παιδιά. |
|
| ΟΙΔ. |
Μη μου τ' αρπάξεις. |
|
| ΚΡ. |
Όλα δικά σου τα θες.117
|
|
| |
Κάποτε κέρδισες τα πάντα και τά 'χασες με μιας. |
2250 |
| |
|
|
| ΧΟΡ. |
Πολίτες της πατρίδας μου της Θήβας |
|
| |
κοιτάξτε τον Οιδίποδα, |
|
| |
των αινιγμάτων γνώριζε τη λύση, |
|
| |
μακρόθυμος και παντοδύναμος κυβέρνησε, |
|
| |
τον ζήλεψαν πολλοί· τον φθόνησαν πολλοί· |
2255 |
| |
δίνη δεινή τον πήρε και τον βύθισε. |
|
| |
Ποτέ μη μακαρίζεις τους ανθρώπους, |
|
| |
πριν αντικρύσεις τη στερνή τους μέρα |
|
| |
και πριν το τέρμα της ζωής περάσουν, |
|
| |
χωρίς να τους παιδέψουν βάσανα και πίκρες. |
2260 |
