| |
Ιού, ιού, γενεές των θνητών,98
|
[στρ. α] |
| |
αναμετρώ τη ζωή σας |
|
| |
και βρίσκω παντού το μηδέν. |
|
| |
Ποιος άνθρωπος ευδαιμονεί |
|
| |
και πλέει για πολύ στην ευτυχία; |
1740 |
| |
Μονάχα τη φαντάζεται· |
|
| |
λίγο κρατάει τ' όνειρο και σβήνει. |
|
| |
Τη συμφορά σου θωρώ, |
|
| |
τον ανελέητο θωρώ δαίμονά σου |
|
| |
και τίποτα θνητό δεν δύναμαι, |
1745 |
| |
Οιδίπου θλιβερέ, να μακαρίσω. |
|
| |
|
|
| |
Αυτός ετόξευσε και πέρασε το μέτρο, |
[αντιστρ. α] |
| |
αυτός στο χέρι κράτησε |
|
| |
της ευτυχίας τον ανθό· |
|
| |
αφάνισεν, ω Ζευ, τη χρησμωδό99
|
1750 |
| |
παρθένα τη γαμψώνυχη· |
|
| |
υψώθηκε σαν πύργος και σταμάτησε |
|
| |
το θάνατο που ρήμαξε τη χώρα. |
|
| |
Γι' αυτό και βασιλέα σε αναγόρευσα, |
|
| |
ως βασιλέα μου σε λάμπρυνα |
1755 |
| |
κι ως βασιλέας μου κυβέρνησες |
|
| |
τη Θήβα τη μεγάλη. |
|
| |
|
|
| |
Γεννήθηκε στα χρόνια μας πιο δύσμοιρος |
[στρ. β] |
| |
κανείς; |
|
| |
Ποιος άλλος άλλαξε ζωή και βρέθηκε |
1760 |
| |
να συνοικεί με της ανοίκειας κατάρας το φορτίο; |
|
| |
Ιού, η σεπτή κεφαλή του Οιδίποδος! |
|
| |
Πώς μπόρεσε και δέχθηκεν ο μέγας κόλπος |
|
| |
νυμφίο τον πατέρα και τον γιο; |
|
| |
πώς μπόρεσες, κακότυχε, να σπείρεις |
1765 |
| |
στ' αυλάκι που άνοιξε τ' αλέτρι του πατέρα σου; |
|
| |
και πώς δεν έβγαλε φωνή να σου μιλήσει; |
|
| |
|
|
| |
Ο παντεπόπτης χρόνος σε φανέρωσεν |
[αντιστρ. β] |
| |
αδόκητα |
|
| |
και δίκασε το γάμο τον ανίερο, |
1770 |
| |
όπου τα τέκνα μιαρά τεκνοποιούσαν. |
|
| |
Ιού, υγιέ του Λαΐου, ποτέ |
|
| |
μα ποτέ να μη σ' είχα αντικρίσει. |
|
| |
Οδύρομαι και γέμισε το στόμα μου |
|
| |
με θρήνο βακχικό. Kι όμως θα πω |
1775 |
| |
την αλήθεια: μου έδωσες νέα πνοή |
|
| |
και χόρτασαν τον ύπνο το βαθύ τα βλέφαρά μου. |
|
