| |
Απαιτείς· απαιτείς, κι αν ακούσεις τα λόγια μου, |
|
| |
από ζωής πνοή θα ξεχειλίσεις, |
|
| |
απ' το βραχνά θα ξαλαφρώσεις, |
|
| |
φτάνει στη θεραπεία |
310 |
| |
της αρρώστειας να συντρέξεις. |
|
| |
Εγώ είμαι ξένος·33 ξένος με τον χρησμό, |
|
| |
ξένος και με το φόνο· |
|
| |
πώς ν' ανιχνεύσω ξένος ένα φόνο |
|
| |
χωρίς νωπά τεκμήρια; |
315 |
| |
Μα θα μιλήσω. |
|
| |
Τώρα που ως πολίτης |
|
| |
απολαμβάνω πλήρη δικαιώματα, |
|
| |
αυτά διακηρύσσω στους Καδμείους όλους: |
|
| |
Όποιος απ' όλους σας γνωρίζει |
320 |
| |
ποιος σκότωσε τον Λάιο του Λαβδάκου |
|
| |
να μου το φανερώσει, τον προτρέπω. |
|
| |
Αν όμως φοβάται να καταγγείλει |
|
| |
τον εαυτό του κι απ' της ψυχής του |
|
| |
το βυθό την ενοχή να λευτερώσει, |
325 |
| |
τον βεβαιώνω πως δε θα πάθει κανένα κακό· |
|
| |
μ' ασφάλεια θα φτάσει |
|
| |
στα σύνορα της χώρας. |
|
| |
Αν πάλι ξέρει πως άλλος είναι, |
|
| |
κάποιος πολίτης ή κάποιος ξένος, |
330 |
| |
ο αυτουργός, |
|
| |
ας μη το κρύβει σιωπώντας· |
|
| |
χάρη θα του χρωστώ |
|
| |
και θα τον ανταμείψω. |
|
| |
Αν όμως σιωπήσετε |
335 |
| |
κι αν κάποιος, για χάρη φίλου |
|
| |
είτε για να καλύψει τον εαυτό του |
|
| |
αψηφήσει το λόγο μου, |
|
| |
ακούστε τι θα πράξω. |
|
| |
Απαγορεύω αυτόν τον άνθρωπο,34
|
340 |
| |
όποιος και νά 'ναι, |
|
| |
στην επικράτεια που κυβερνώ |
|
| |
στα σπίτια να τον δέχονται |
|
| |
φιλόξενα, |
|
| |
να τον συναναστρέφονται, να του μιλούν, |
345 |
| |
μαζί του να προσεύχονται. |
|
| |
Απαγορεύω να του δίνουν |
|
| |
πρόσφορα κι αγίασμα,35
|
|
| |
μαζί του στους βωμούς να θυσιάζουν. |
|
| |
Οι πάντες απ' τα σπίτια να τον διώχνουνε |
350 |
| |
γιατί αυτός το μίασμα |
|
| |
στην πόλη μέσα σπέρνει, |
|
| |
όπως πριν λίγο λάλησε |
|
| |
το πυθικό μαντείο του θεού. |
|
| |
Καταριέμαι το δράστη, |
355 |
| |
είτε ξέφυγε μόνος του, |
|
| |
είτε μ' άλλους μαζί, |
|
| |
τέλος οικτρό να βρει του βίου. |
|
| |
Και καταριέμαι στο κεφάλι μου |
|
| |
να πέσουν οι κατάρες, |
360 |
| |
αν τον φιλοξενήσω στην εστία μου |
|
| |
γνωρίζοντας την ενοχή του. |
|
| |
Σας εξορκίζω να τελέσετε τα πάντα |
|
| |
για χάρη του θεού, δική μου χάρη, |
|
| |
και χάρη της χώρας αυτής, |
365 |
| |
που χάνεται χωρίς θεούς έρμη και στείρα. |
|
| |
Ακόμη κι αν βουλή θεού δεν πρόσταζε, |
|
| |
θα 'ταν παράλογο ν' αφήσετε |
|
| |
το μίασμα να σέρνεται· |
|
| |
αφού γενναίος βασιλιάς σκοτώθηκε, |
370 |
| |
ήταν καθήκον σας η αναζήτηση του δολοφόνου. |
|
| |
Ασκώ την εξουσία τώρα |
|
| |
που την ασκούσε κάποτε κι αυτός. |
|
| |
Τώρα που στην ίδια πλαγιάζω κλίνη36
|
|
| |
και σπέρνω την ίδια γυναίκα, |
375 |
| |
που τα παιδιά μου |
|
| |
θα 'ταν αδέρφια με τα παιδιά του, |
|
| |
αν άκληρος δεν πέθαινε, |
|
| |
τώρα που τον λησμόνησε η τύχη, |
|
| |
θα παλέψω με τους πάντες και τα πάντα, |
380 |
| |
σαν νά 'τανε πατέρας μου. |
|
| |
Ως το τέλος θα φτάσω. |
|
| |
Θα ψάξω παντού να τον βρω |
|
| |
τον αυτουργό που φόνευσε |
|
| |
τον Λάιο τον Λαβδακίδη, |
385 |
| |
που ήταν γιος του Πολυδώρου |
|
| |
απ' τη βαθύρριζη γενιά του Κάδμου |
|
| |
κι απ' τον αρχαίο τον Αγήνορα.37
|
|
| |
Όσοι δεν υπακούσουν |
|
| |
και δεν τα πράξουν αυτά, |
390 |
| |
παρακαλώ τις θεϊκές δυνάμεις |
|
| |
αλέτρι το χωράφι τους να μην οργώσει, |
|
| |
παιδιά να μην κοιλοπονέσουν οι γυναίκες τους, |
|
| |
τα τωρινά δεινά να περισσέψουν |
|
| |
και τα χειρότερα δεινά |
395 |
| |
να καρπίσουν στο μέλλον τους. |
|
| |
Σε σας τους άλλους τους Καδμείους |
|
| |
που ταίριαξεν ο λόγος μου στ' αυτιά σας, |
|
| |
εύχομαι νά 'χετε τη Δίκη38 σύμμαχό σας |
|
| |
και με τη χάρη του θεού να ζείτε πάντα. |
400 |
| ΧΟΡ. |
Έτσι που με κατάρες μ' έδεσες |
|
| |
έτσι θα σου μιλήσω, βασιλιά. |
|
| |
Ούτε τον σκότωσα κι ούτε γνωρίζω τον φονιά. |
|
| |
Ο Φοίβος που ξέρει να στέλνει χρησμούς |
|
| |
αυτός ας κατονόμαζε το δράστη. |
405 |
| ΟΙΔ. |
Μα ποιος μπορεί |
|
| |
να εξαναγκάσει τους θεούς, χωρίς να θέλουν; |
|
| ΧΟΡ. |
Μια δεύτερη σκέψη θά 'λεγα, |
|
| |
που φαίνεται σωστή. |
|
| ΟΙΔ. |
Και τρίτη αν έχεις λέγε, |
410 |
| |
μη διστάζεις. |
|
| ΧΟΡ. |
Ξέρω καλά πως όσα βλέπει ο μέγας Φοίβος |
|
| |
τα ίδια βλέπει κι ο μέγας Τειρεσίας.39
|
|
| |
Αν κάποιος τον εξέταζε |
|
| |
μπορούσε να φωτίσει, βασιλιά μου, την υπόθεση. |
415 |
| ΟΙΔ. |
Χωρίς χρονοτριβή το φρόντισα κι αυτό. |
|
| |
Ιδέα του Κρέοντος κι έστειλα δυο |
|
| |
για να τον συνοδεύσουν. |
|
| |
Αργοπορεί και με προβληματίζει. |
|
| ΧΟΡ. |
Οσο για τις παλιές και κούφιες φήμες… |
420 |
| ΟΙΔ. |
Για τι μιλάς; |
|
| |
Τα πάντα ξεψαχνίζω. |
|
| ΧΟΡ. |
Είπαν πως τον σκοτώσαν οδοιπόροι. |
|
| ΟΙΔ. |
Πήρε το αυτί μου κάτι. Όμως κανείς |
|
| |
δε μολογάει τον αυτόπτη. |
425 |
| ΧΟΡ. |
Αν τον κρατάει ο φόβος, |
|
| |
θ' ακούσει τις κατάρες σου |
|
| |
και θα πειστεί. |
|
| ΟΙΔ. |
Όποιος δεν τρόμαξε την πράξη, |
|
| |
πώς θες να φοβηθεί τα λόγια. |
430 |
| ΧΟΡ. |
Ελπίδες αποκάλυψης υπάρχουν. |
|
| |
Ιδού τον ένθεο τον μάντη40
|
|
| |
τον οδηγούν εδώ. |
|
| |
Είναι θνητός μοναδικός· |
|
| |
του δόθηκεν η χάρη της αλήθειας. |
435 |
| ΟΙΔ. |
Ω παντεπόπτη Τειρεσία |
|
| |
που τα ρητά διαβάζεις και τ' απόρρητα, |
|
| |
τα μυστικά της γης και τ' ουρανού, |
|
| |
τη νόσο που την πόλη δυναστεύει. |
|
| |
Ο μόνος είσαι πια προστάτης και σωτήρας μας. |
440 |
| |
Ο Φοίβος, αν δεν άκουσες απ' τους απεσταλμένους, |
|
| |
στις ερωτήσεις που του θέσαμε μας μήνυσε, |
|
| |
πως από τη νόσο ο μόνος τρόπος να γλυτώσουμε |
|
| |
είναι να βρούμε του Λαΐου τους φονιάδες |
|
| |
και να τους θανατώσουμε |
445 |
| |
ή να τους στείλουμε εξορία. |
|
| |
Μην αρνηθείς να μας μιλήσεις |
|
| |
είτε των οιωνών τη γλώσσα διάβασες |
|
| |
είτε μιας άλλης μαντικής |
|
| |
τα μονοπάτια πήρες. |
450 |
| |
Σώσε τον εαυτό σου, σώσε την πόλη, |
|
| |
σώσε και μένα· |
|
| |
σώσε μας από το μίασμα του σκοτωμένου. |
|
| |
Σ' εσένα τις ελπίδες αποθέτουμε. |
|
| |
Αν κάποιος έχει έλεος και το προσφέρει, |
455 |
| |
με τη χαρά της προσφοράς αγάλλεται. |
|
| ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ |
|
|
| |
Αλίμονο! |
|
| |
Πόσο πικρό της γνώσης το ποτό, |
|
| |
αφού δεν έχει τέλος κι όφελος |
|
| |
όσο κι αν πίνεις. |
460 |
| |
Ξέρω καλά το μάθημα, |
|
| |
μα το λησμόνησα θαρρώ· |
|
| |
αλλιώς δε θα βρισκόμουν εδώ πέρα. |
|
| ΟΙΔ. |
Τι τρέχει; Ανόρεχτος μας κόπιασες. |
|
| ΤΕΙΡ. |
Μακάρι να γυρίσω σπίτι μου. |
465 |
| |
Αλήθεια, πίστεψέ με κι άσε με, |
|
| |
θά 'ταν καλύτερα και για τους δυο μας. |
|
| ΟΙΔ. |
Δεν αγαπάς την πόλη που σε γέννησε· |
|
| |
την αδικείς, αν της στερήσεις την μαντεία. |
|
| ΤΕΙΡ. |
Παράταιρα μιλάς, παράκαιρα· |
470 |
| |
στην ίδια δεν θα πέσω την παγίδα. |
|
| ΟΙΔ. |
Φεύγεις; Ενώ γνωρίζεις; |
|
| |
Ικέτες θες να πέσουμε στα γόνατά σου; |
|
| ΤΕΙΡ. |
Δεν έχετε μυαλό. |
|
| |
Ποτέ μου δεν θα ξεστομίσω τίποτα |
475 |
| |
γιατί θα ξεστομίσω τα δεινά σου. |
|
| ΟΙΔ. |
Τι λες; Ξέρεις και δε μιλάς; |
|
| |
Έβαλες με το νου την πόλη να προδώσεις |
|
| |
και να την παραδώσεις στη συμφορά; |
|
| ΤΕΙΡ. |
Να σε πληγώσω δεν μπορώ |
480 |
| |
και δεν το θέλω· ούτε να πληγωθώ. |
|
| |
Ματαίως θα ψάχνεις. |
|
| |
Δε θα μου πάρεις λέξη. |
|
| ΟΙΔ. |
Πανάθλιε.41
|
|
| |
Θα τρέλαινες και πέτρινη καρδιά. |
485 |
| |
Δε θα μιλήσεις επί τέλους; |
|
| |
Θα παίξεις το σκληρό και τον αλύγιστο; |
|
| ΤΕΙΡ. |
Κατηγορείς την τρέλα μου· με βρίζεις· |
|
| |
και δε νογάς |
|
| |
πως με την τρέλα σου συγκατοικείς. |
490 |
| ΟΙΔ. |
Πώς να μην τρελαίνεται κανείς |
|
| |
ακούγοντας τα λόγια σου |
|
| |
που ταπεινώνουν και ντροπιάζουνε την πόλη. |
|
| ΤΕΙΡ. |
Το παν θα βγει στο φως, |
|
| |
ακόμη κι αν εγώ σιωπήσω. |
495 |
| ΟΙΔ. |
Αφού θα βγει στο φως, οφείλεις να το πεις. |
|
| ΤΕΙΡ. |
Ούτε μια λέξη δε θα πω παραπανίσια |
|
| |
κι αν θες αγρίεψε και θύμωσε |
|
| |
ακόμη πιο πολύ. |
|
| ΟΙΔ. |
Λοιπόν αφρίζοντας από θυμό |
500 |
| |
τίποτα δε θα κρύψω |
|
| |
και θα σου πω ξεκάθαρα τι σκέφτομαι. |
|
| |
Βάλ' το καλά στο νου σου |
|
| |
πως έχω σχηματίσει την πεποίθηση |
|
| |
πως είσαι συνεργός, συνένοχος στο φόνο.42
|
505 |
| |
Δεν ισχυρίζομαι πως είσαι αυτουργός, |
|
| |
αν όμως τύχαινε να βλέπεις |
|
| |
θά 'λεγα πως τον ξέκανες |
|
| |
με τα δικά σου χέρια. |
|
| ΤΕΙΡ. |
Αλήθεια το λες; Μείνε λοιπόν |
510 |
| |
με τις δημόσιες δεσμεύσεις σου |
|
| |
κι απ' την ημέρα τούτη εδώ |
|
| |
μήτε σε μένα να μιλάς μηδέ σ' αυτούς· |
|
| |
γιατί σκορπάς εσύ το μίασμα |
|
| |
τ' απαίσιο στην πόλη. |
515 |
| ΟΙΔ. |
Έχεις το θράσος να ξερνάς |
|
| |
αυτές τις λέξεις; |
|
| |
Και να πιστεύεις ύστερα πως θα γλυτxώσεις; |
|
| ΤΕΙΡ. |
Έχω γλυτώσει, |
|
| |
γιατί με θρέφει της αλήθειας η ισχύς. |
520 |
| ΟΙΔ. |
Ποιος σου την έμαθε; |
|
| |
Μην πεις η μαντική σου τέχνη; |
|
| ΤΕΙΡ. |
Εσύ μου τη δασκάλεψες. |
|
| |
Με το στανιό μ' ανάγκασες |
|
| |
να σου μιλήσω. |
525 |
| ΟΙΔ. |
Και μου είπες τι; Πες το ξανά |
|
| |
για να το μάθω πιο καλά. |
|
| ΤΕΙΡ. |
Δεν το κατάλαβες πρωτύτερα; |
|
| |
Ή δοκιμάζεις την αντοχή μου; |
|
| ΟΙΔ. |
Δεν ξεκαθάρισα καλά το νόημα. |
530 |
| |
Πες το ξανά. |
|
| ΤΕΙΡ. |
Λέω πως είσαι ο φονιάς43
|
|
| |
που ψάχνεις να βρεις. |
|
| ΟΙΔ. |
Δε θα χαρείς και δεύτερη φορά |
|
| |
το θράσος σου. |
535 |
| ΤΕΙΡ. |
Θα πω κι άλλα πολλά κι απ' το θυμό θ' αφρίσεις. |
|
| ΟΙΔ. |
Ό,τι κι αν σου κατέβει, πες το. |
|
| |
Μιλάς ματαίως. |
|
| ΤΕΙΡ. |
Μέσα στης λησμονιάς το πέπλο τυλιγμένος |
|
| |
αισχρά μ' αγαπημένους συγγενείς κοιμάσαι |
540 |
| |
και δε θωρείς μες τη θολούρα το κακό. |
|
| ΟΙΔ. |
Θαρρείς πως για πολύ θα 'φχαριστιέσαι τέτοια λόγια; |
|
| ΤΕΙΡ. |
Αν η αλήθεια κύρος έχει πάντα. |
|
| ΟΙΔ. |
Έχει· χωρίς εσένα. |
|
| |
Εσύ δεν έχεις κύρος κανένα· |
545 |
| |
είσαι τυφλός στ' αυτιά, στα μάτια και στο νου.44
|
|
| ΤΕΙΡ. |
Και συ πανάθλιος που με το φως |
|
| |
των οφθαλμών μου παίζεις. |
|
| |
Με τη δική σου τύφλα γρήγορα |
|
| |
ο κόσμος θα γελάει. |
550 |
| ΟΙΔ. |
Έχεις βουλιάξει σε νύχτα βαθιά. |
|
| |
Δε σε φοβάται πια κανείς ανοιχτομάτης. |
|
| ΤΕΙΡ. |
Η μοίρα δεν το γράφει |
|
| |
πως από με θα συντριβείς. |
|
| |
Ο Φοίβος Απόλλων να σε ξεγράψει μπορεί. |
555 |
| ΟΙΔ. |
Ποιος τα σοφίστηκε όλα αυτά; |
|
| |
Ο Κρέων; |
|
| ΤΕΙΡ. |
Δε σ' έβλαψε ποτέ ο Κρέων. |
|
| |
Μονάχος σου τον εαυτό σου βλάπτεις. |
|
| ΟΙΔ. |
Ω πλούτε, ω εξουσία, |
560 |
| |
τέχνη απ' όλες τις τέχνες υπέρτερη, |
|
| |
αξιοζήλευτη ζωή· |
|
| |
κι όμως γεννά το φθόνο. |
|
| |
Εξαιτίας της εξουσίας αυτής |
|
| |
που δεν τη ζήτησα, |
565 |
| |
–η πόλη μου τη δώρισε–, |
|
| |
ο Κρέων, παλιός, πιστός μου φίλος, |
|
| |
αποπειράθηκε με δόλο σκευωρώντας |
|
| |
από το θρόνο μου να με πετάξει, |
|
| |
έχοντας υποχείριο το μάγο αυτόν, |
570 |
| |
τον δολερό μηχανορράφο, τον αγύρτη, |
|
| |
που βλέπει μοναχά το κέρδος |
|
| |
κι είναι στην τέχνη του τυφλός. |
|
| |
Έλα και πες μου, |
|
| |
πότε αλάθητος υπήρξες μάντης; |
575 |
| |
Όταν η σκύλα Σφίγγα τραγουδούσε εδώ, |
|
| |
άρθρωσες λόγο σωτηρίας στους πολίτες; |
|
| |
Η λύση του αινίγματος |
|
| |
δεν ήτανε δουλειά περαστικού και ξένου. |
|
| |
Ήταν δουλειά της μαντικής. |
580 |
| |
Και φάνηκε πως τέχνη δεν κατείχες. |
|
| |
Δεν διάβασες τους οιωνούς, |
|
| |
ούτε τη σκέψη των θεών. |
|
| |
Εγώ σαν ήρθα |
|
| |
ο ανιδιοτελής κι ανίδεος Οιδίπους |
585 |
| |
της έκλεισα το στόμα μια για πάντα |
|
| |
χωρίς σημάδια κι οιωνούς, |
|
| |
μονάχα με το στοχασμό. |
|
| |
Αυτόν αποπειράθηκες να διώξεις |
|
| |
ελπίζοντας να βρεις μια θέση |
590 |
| |
στου Κρέοντα το θρόνο πλάι. |
|
| |
Θα δεις πως κλαίγοντας και συ |
|
| |
κι αυτός που τα σοφίστηκε, |
|
| |
το βάρος της κατάρας θα σηκώσετε. |
|
| |
Αν γέρος δεν ήσουν, |
595 |
| |
θα 'βαζες γνώση παθαίνοντας |
|
| |
όσα τ' ανόσιο μυαλό σου μηχανεύεται. |
|
| ΧΟΡ. |
Θαρρώ πως ήταν της οργής το ξέσπασμα |
|
| |
τα λόγια του και τα δικά σου, Οιδίπου. |
|
| |
Ώρα δεν είναι γι' αυτά. |
600 |
| |
Σκεφτείτε μόνο ποιαν ερμηνεία δέχεται |
|
| |
ο θεϊκός χρησμός. |
|
| ΤΕΙΡ. |
Αν και κατέχεις την εξουσία |
|
| |
έχω κι εγώ δικαίωμα εξίσου |
|
| |
με τη σειρά μου να μιλήσω. |
605 |
| |
Δεν είμαι δούλος σου· |
|
| |
είμαι του Φοίβου, του Λοξία δούλος·45
|
|
| |
του Κρέοντος κηδεμονία δεν χρειάζομαι. |
|
| |
Είμαι τυφλός και χλευάζεις την τύφλα μου. |
|
| |
Σου λέω λοιπόν πως βλέπεις |
610 |
| |
κι όμως δε βλέπεις, |
|
| |
πως κολυμπάς στη συμφορά. |
|
| |
Δεν ξέρεις πού κατοικείς |
|
| |
και με ποιους συνοικείς. |
|
| |
Ξέρεις πούθε κρατά η γενιά σου; |
615 |
| |
Στο πέλαγος της λήθης περιφέρεσαι |
|
| |
κι είσαι των προσφιλών σου εχθρός |
|
| |
των ζωντανών κι όλων των πεθαμένων. |
|
| |
Η φοβερή γοργόποδη διπλή κατάρα46
|
|
| |
απ' τον πατέρα και τη μάνα σου σταλμένη |
620 |
| |
από τη χώρα σου θα σ' εξορίσει. |
|
| |
Και δε θα βλέπεις πλέον φως· |
|
| |
θα πλέεις στο σκοτάδι. |
|
| |
Θ' αντιλαλήσουν οι κορφές του Κιθαιρώνα47
|
|
| |
και τα λιμάνια θ' αντηχήσουν στεναγμούς, |
625 |
| |
όταν υποπτευθείς σε ποιο γαμήλιο κόλπο |
|
| |
προσάραξες αλίμενο, |
|
| |
όταν σε θάρρεψε το καλοτάξιδο |
|
| |
τ' αγέρι στα πανιά σου. |
|
| |
Δεν υποπτεύεσαι το πλήθος τ' άλλα σου δεινά, |
630 |
| |
όταν θα εξομοιωθείς με τα παιδιά σου. |
|
| |
Προς το παρόν κάτσε και προπηλάκιζε |
|
| |
το στόμα το δικό μου και τον Κρέοντα. |
|
| |
Άλλος θνητός όπως εσύ |
|
| |
ποτέ του δεν θα λιώσει |
635 |
| |
στα δόντια της μυλόπετρας παγιδευμένος. |
|
| ΟΙΔ. |
Πώς ν' αντέξει κανείς να τον ακούει; |
|
| |
Δε θα πας στο χαμό; |
|
| |
Δε θα χαθείς το γρηγορότερο; |
|
| |
Δε θα γυρίσεις να δω την πλάτη σου; |
640 |
| |
Δε θα μ' αδειάσεις τη γωνιά; |
|
| ΤΕΙΡ. |
Με κάλεσες· μονάχος δε θα 'ρχόμουν. |
|
| ΟΙΔ. |
Δεν ήξερα πως θα ξεστόμιζες βλακείες |
|
| |
αλλιώς δε θα 'στελνα να σε καλέσω. |
|
| ΤΕΙΡ. |
Ανόητος νομίζεις πως γεννήθηκα |
645 |
| |
όμως σοφό με νόμιζαν |
|
| |
αυτοί που σε γεννήσανε. |
|
| ΟΙΔ. |
Για ποιους μιλάς; Στάσου! |
|
| |
Ποιος μ' έφερε στον κόσμο; |
|
| ΤΕΙΡ. |
Η μέρα τούτη θα σε γεννήσει48
|
650 |
| |
και θα σε σβήσει. |
|
| ΟΙΔ. |
Μιλάς μ' αινίγματα θολά και μπερδεμένα. |
|
| ΤΕΙΡ. |
Μα δε γεννήθηκες αινίγματα να λύνεις; |
|
| ΟΙΔ. |
Να μη χλευάζεις το μεγαλείο μου. |
|
| ΤΕΙΡ. |
Η συγκυρία σε κατέστρεψε κι η τύχη. |
655 |
| ΟΙΔ. |
Και τι με νοιάζει; Την πόλη την έσωσα. |
|
| ΤΕΙΡ. |
Κινάω να φύγω· εσύ, παιδί μου, |
|
| |
οδήγα με κι ακολουθώ. |
|
| ΟΙΔ. |
Κουβάλα τον. Η παρουσία σου |
|
| |
με παγιδεύει και μ' ενοχλεί· |
660 |
| |
όταν ξεκουμπιστείς, θα ξαλαφρώσω. |
|
| ΤΕΙΡ. |
Ήρθα, μίλησα, φεύγω. |
|
| |
Το πρόσωπό σου δε φοβήθηκα. |
|
| |
Τη δύναμη δεν έχεις να με βλάψεις. |
|
| |
Σου λέω λοιπόν: αυτόν τον άνθρωπο |
665 |
| |
που ψάχνεις, αυτόν που με κατάρες |
|
| |
επικήρυξες για του Λαΐου το φόνο, |
|
| |
αυτός στην πόλη βρίσκεται· |
|
| |
ως μέτοικος φιλοξενείται· |
|
| |
θ' αποδειχθεί Θηβαίος γνήσιος. |
670 |
| |
Η τύχη του θα 'χει πικρή τη γεύση. |
|
| |
Ανοιχτομάτης πριν, τώρα τυφλός·49
|
|
| |
ζάπλουτος πριν, τώρα φτωχός, |
|
| |
με το ραβδί του συντροφιά |
|
| |
σε τόπο ξένο θα πορεύεται |
675 |
| |
αλήτης πλάνης και φυγάς. |
|
| |
Θ' αποδειχθεί των τέκνων του πατέρας κι αδελφός |
|
| |
και της γυναίκας που τον γέννησε |
|
| |
ο γιος και σύζυγός της |
|
| |
και του πατέρα του φονιάς κι ομόκλινος. |
680 |
| |
Μπες στο παλάτι μέσα και στοχάσου |
|
| |
κι αν μ' εύρεις να σου λέγω ψέματα |
|
| |
μπορείς να λες ελεύθερα |
|
| |
πως δεν κατέχω πια την τέχνη της μαντείας. |
|
