| |
Ω του Διός μελίρρυτη λαλιά,22
|
[στρ. α] |
| |
ταξίδεψες απ' την πολύχρυση Πυθία23
|
|
| |
για να μηνύσεις τι στη Θήβα την περίλαμπρη; |
|
| |
Ο τρόμος με συνέχει, |
245 |
| |
ο φόβος πονά στους κροτάφους μου, |
|
| |
με δέος ιερόν απορώ και ρωτάω: |
|
| |
Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου τάχα |
|
| |
και πρέπει να πληρώσω το χρέος το παλιό |
|
| |
ή κάποιο χρέος πρόσφατο; |
250 |
| |
Ω μίλα μου, χρυσής ελπίδας τέκνο,24
|
|
| |
αθάνατε Λόγε θεού. |
|
| |
| |
Εσένα καλώ πρώτα,25 του Διός θυγατέρα, |
[αντιστρ. α] |
| |
αθάνατη παρθένα, |
|
| |
την αδελφή σου δεύτερη, την πολιούχον |
255 |
| |
Άρτεμιν, που κάθεται στης αγοράς τον κύκλο |
|
| |
περίλαμπρη στο θρόνο της |
|
| |
και τον αλάθητο τοξότη Φοίβο, καλώ. |
|
| |
Φανείτε οι τρεις σωτήρες μου |
|
| |
και το κακό ξορκίστε. |
260 |
| |
Αν κάποτε στο παρελθόν τον όλεθρο |
|
| |
της πυρκαγιάς που ρήμαζε την πόλη |
|
| |
σβήσατε, φανείτε πάλι τώρα. |
|
| |
| |
Ιού, των δεινών μου το πλήθος φορτίο βαρύ· |
[στρ. β] |
| |
της πόλης όλης το πλήρωμα νοσεί |
265 |
| |
και δεν σοφίζεται κανείς αντίδοτο |
|
| |
τη νόσο να νικήσει· δεν ωριμάζουν οι καρποί |
|
| |
στα γόνιμα χωράφια και δεν αντέχουν να γεννούν |
|
| |
μ' αφόρητες ωδίνες οι γυναίκες. |
|
| |
Κοίτα να δεις, ένας πάνω στον άλλο, κοπαδιαστά, |
270 |
| |
σαν τα πουλιά χαμοπετούν, σαν την αχόρταγη φωτιά |
|
| |
ορμούν στου σκοτεινού θεού το περιγιάλι. |
|
| |
| |
Ο θάνατος πολύς κι η πόλη χάνεται· |
[αντιστρ. β] |
| |
σκορπίζουν ανελέητα το μόλεμα |
|
| |
αδέσποτα κατάχαμα, τα νήπια νεκρά· |
275 |
| |
μητέρες, σύζυγοι, γριές λευκές, εδώ κι εκεί |
|
| |
στα σκαλοπάτια των βωμών στενάζουν |
|
| |
και προσεύχονται να φύγει το θανατικό. |
|
| |
Παιάν εξιλασμού μυριόστομος την πόλη26
|
|
| |
λαμπαδιάζει. Χρυσή του Διός θυγατέρα, |
280 |
| |
επίβλεψε και στείλε γελαστή την αρωγή σου. |
|
| |
| |
Ο Αρης του χαμού27 χωρίς ασπίδες χάλκινες |
[στρ. γ] |
| |
θανάτου σέρνοντας βοή με πυρπολεί. |
|
| |
Δώσε να δω τα νώτα του· να πάρει φύσημα |
|
| |
γοργό· τα σύνορα της χώρας να περάσει, |
285 |
| |
στης Αμφιτρίτης28 να χωθεί τις αρμυρές σπηλιές |
|
| |
ή να χαθεί στις αφιλόξενες ακτές της Θράκης,29
|
|
| |
στο μάτι του κυκλώνα. |
|
| |
Όσα τις νύχτες ατέλειωτα μένουν |
|
| |
οι μέρες έρχονται και τα τελειώνουν. |
290 |
| |
Συ που κατέχεις την ισχύ της πυρωμένης αστραπής, |
|
| |
πατέρα Δία, ρίξε τον κεραυνό σου |
|
| |
κατακέφαλα και αφάνισέ τον |
|
| |
| |
Άναξ Απόλλων Λύκειε,30
|
[αντίστρ. γ] |
| |
αδάμαστα τα βέλη σου σφυρίζοντας να φεύγουν |
295 |
| |
απ' τη χρυσή χορδή και προστασίας αρωγή |
|
| |
να μας παρέχουν· μαζί και της Αρτέμιδος |
|
| |
η πυροφόρα λάμψη της λαμπάδας |
|
| |
που την κρατεί και κυνηγά στα όρη της Λυκίας. |
|
| |
Καλώ τον πολιούχο της χώρας, τον Βάκχο,31
|
300 |
| |
που έχει τη μέθη στα μάτια, στην κεφαλή |
|
| |
διάδημα, το χορευτή, αυτόν που στα βουνά |
|
| |
οδοιπορεί με τις Μαινάδες,32
|
|
| |
λαμπρός στην όψη σύμμαχος |
|
| |
με το φλεγόμενο δαδί να πυρπολήσει |
305 |
| |
έναν θεό που στων θεών τη σύναξη τιμή δεν έχει. |
|
