|
| ΝΕ. |
Σιγᾶν κελεύω, μηδ' ἀφεστάναι φρενῶν· |
865 |
| |
κινεῖ γὰρ ἁνὴρ ὄμμα κἀνάγει κάρα. |
|
| ΦΙ. |
Ὦ φέγγος ὕπνου διάδοχον, τό τ' ἐλπίδων
ἄπιστον οἰκούρημα τῶνδε τῶν ξένων.
Οὐ γάρ ποτ', ὦ παῖ, τοῦτ' ἂν ἐξηύχησ' ἐγὼ |
|
| |
τλῆναί σ' ἐλεινῶς ὧδε τἀμὰ πήματα
μεῖναι παρόντα καὶ ξυνωφελοῦντά μοι.
Οὔκουν Ἀτρεῖδαι τοῦτ' ἔτλησαν εὐφόρως
οὕτως ἐνεγκεῖν, ἁγαθοὶ στρατηλάται.
Ἀλλ' εὐγενὴς γὰρ ἡ φύσις κἀξ εὐγενῶν, |
870 |
| |
ὦ τέκνον, ἡ σή, πάντα ταῦτ' ἐν εὐχερεῖ
ἔθου, βοῆς τε καὶ δυσοσμίας γέμων.
Καὶ νῦν ἐπειδὴ τοῦδε τοῦ κακοῦ δοκεῖ
λήθη τις εἶναι κἀνάπαυλα δή, τέκνον,
σύ μ' αὐτὸς ἆρον, σύ με κατάστησον, τέκνον, |
875 |
| |
ἵν', ἡνίκ' ἂν κόπος μ' ἀπαλλάξῃ ποτέ,
ὁρμώμεθ' ἐς ναῦν μηδ' ἐπίσχωμεν τὸ πλεῖν. |
880 |
| ΝΕ. |
Ἀλλ' ἥδομαι μέν σ' εἰσιδὼν παρ' ἐλπίδα
ἀνώδυνον βλέποντα κἀμπνέοντ' ἔτι·
ὡς οὐκέτ' ὄντος γὰρ τὰ συμβόλαιά σου |
|
| |
πρὸς τὰς παρούσας ξυμφορὰς ἐφαίνετο.
Νῦν δ' αἶρε σαυτόν· εἰ δέ σοι μᾶλλον φίλον,
οἴσουσί σ' οἵδε· τοῦ πόνου γὰρ οὐκ ὄκνος,
ἐπείπερ οὕτω σοί τ' ἔδοξ' ἐμοί τε δρᾶν. |
885 |
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
| ΝΕ. |
Σώπα κι έχε το νου σου· ο άντρας τώρα
τα μάτια ανοίγει, το κεφάλι ορθώνει. |
|
| ΦΙ. |
Ω! φως μετά τον ύπνο, κι ω! των φίλων
ανέλπιστη για με φροντίδα. Γιε μου,
ποτέ δεν θα το πίστευα πως τόσο
θα 'σουνα σπλαχνικός στις συμφορές μου,
εδώ να μείνεις και να με συντρέξεις.
Οι Ατρείδες βέβαια δε θα το υποφέραν
έτσι εύκολα, οι καλοί μας στρατηλάτες.
Όμως εσύ, γενιάς ευγενικής βλαστάρι,
μου παραστάθης πρόθυμα, παρ' όλο
που βογγητά και βρώμα σε γέμιζαν. |
870 |
| |
Και τώρα που θαρρώ πως ήρθε κάποια
ξεκούραση και λησμονιά στη συμφορά μου,
στήσε με ορθό, παιδί μου, βοήθησέ με,
κι όταν μ' αφήσει ο πόνος, ξεκινάμε
για το καράβι πια κι ας μην αργούμε. |
880 |
| ΝΕ. |
Χαρά μου που έτσι ανέλπιδα σε βλέπω
να ζεις και ν' ανασαίνεις δίχως πόνους·
γιατί ήταν τα σημάδια της αρρώστια σου
τέτοια, που πεθαμένο σε θαρρούσα.
Σηκώσου τώρα· ή άμα θες σε πάνε
αυτοί· δε θ' αρνηθούν να κουραστούνε,
μια κι έτσι αποφασίσαμε κι οι δυο μας. |
|
|
