| ΝΕ. |
Ἕρπ', εἰ θέλεις. Τί δή ποθ' ὧδ' ἐξ οὐδενὸς |
730 |
| |
λόγου σιωπᾷς κἀπόπληκτος ὧδ' ἔχῃ; |
|
| ΦΙ. |
Ἆ, ἆ, ἆ, ἆ. |
|
| ΝΕ. |
Τί ἔστιν; ΦΙ. Οὐδὲν δεινόν· ἀλλ' ἴθ', ὦ τέκνον. |
|
| ΝΕ. |
Μῶν ἄλγος ἴσχεις τῆς παρεστώσης νόσου; |
|
| ΦΙ. |
Οὐ δῆτ' ἔγωγ', ἀλλ' ἄρτι κουφίζειν δοκῶ. |
735 |
| |
Ἰὼ θεοί. |
|
| ΝΕ. |
Τί τοὺς θεοὺς οὕτως ἀναστένων καλεῖς; |
|
| ΦΙ. |
Σωτῆρας αὐτοὺς ἠπίους θ' ἡμῖν μολεῖν.
Ἆ, ἆ, ἆ, ἆ. |
|
| ΝΕ. |
Τί ποτε πέπονθας; Οὐκ ἐρεῖς, ἀλλ' ὧδ' ἔσῃ |
740 |
| |
σιγηλός; Ἐν κακῷ δέ τῳ φαίνῃ κυρῶν. |
|
| ΦΙ. |
Ἀπόλωλα, τέκνον, κοὐ δυνήσομαι κακὸν
κρύψαι παρ' ὑμῖν, ἀτταταῖ· διέρχεται,
διέρχεται. Δύστηνος, ὦ τάλας ἐγώ. |
|
| |
Ἀπόλωλα, τέκνον· βρύκομαι, τέκνον· παπαῖ,
ἀπαππαπαῖ, παπᾶ παπᾶ παπᾶ παπαῖ.
Πρὸς θεῶν, πρόχειρον εἴ τί σοι, τέκνον, πάρα
ξίφος χεροῖν, πάταξον εἰς ἄκρον πόδα·
ἀπάμησον ὡς τάχιστα· μὴ φείσῃ βίου. |
745 |
| |
Ἴθ', ὦ παῖ. |
750 |
| ΝΕ. |
Τί δ' ἔστιν οὕτω νεοχμὸν ἐξαίφνης, ὅτου
τοσήνδ' ἰυγὴν καὶ στόνον σαυτοῦ ποῇ; |
|
| ΦΙ. |
Οἶσθ', ὦ τέκνον; ΝΕ. Τί δ' ἔστιν; |
|
| ΦΙ. |
Οἶσθ', ὦ παῖ. ΝΕ. Τί σοι; Οὐκ οἶδα. |
|
| ΦΙ. |
Πῶς οὐκ οἶσθα; παππαπαππαπαῖ. |
|
| ΝΕ. |
Δεινόν γε τοὐπίσαγμα τοῦ νοσήματος. |
755 |
| ΦΙ. |
Δεινὸν γὰρ οὐδὲ ῥητόν· ἀλλ' οἴκτιρέ με. |
|
| ΝΕ. |
Τί δῆτα δράσω; ΦΙ. Μή με ταρβήσας προδῷς· |
757 |
| |
ἥκει γὰρ αὕτη διὰ χρόνου, πλάνοις ἴσως
ὡς ἐξεπλήσθη. |
|
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
| ΝΕ. |
Προχώρει αν θες. Γιατί χωρίς αιτία
στέκεις έτσι βουβός και ξαφνιασμένος; |
730 |
| ΦΙ. |
Αα! Αα! |
|
| ΝΕ. |
Τι τρέχει; |
|
| ΦΙ. |
Τίποτε φοβερό· προχώρα, γιε μου. |
|
| ΝΕ. |
Μήπως πονάς απ' την πληγή σου; |
|
| ΦΙ. |
Όχι, θαρρώ αλαφρώνει ο πόνος. Ωχ! θεοί! |
|
| ΝΕ. |
Γιατί θεούς καλείς και έτσι στενάζεις; |
|
| ΦΙ. |
Πονόψυχοι να 'ρθούνε και σωτήρες.
Α! άα! α! |
|
| ΝΕ. |
Τι έχεις πάθει; Δε θα πεις; Θα μείνεις
αμίλητος; Κακό φαίνεται σ' ήβρε. |
740 |
| ΦΙ. |
Παιδί μου, χάθηκα, δε θα μπορέσω
τον πόνο μου από σας να κρύψω, αχ, αχ·
με διαπερνάει, με σκίζει. Αχ! ο δόλιος,
ο δύστυχος εγώ. Λιώνω, παιδί μου,
χάθηκα· ωχ! ωχ! ωχ! ωχ! ωχ! ωχ! Αν έχεις,
για τους θεούς, πρόχειρο ξίφος, χτύπα
το πόδι μου στην άκρη· κόψ' το αμέσως.
Μη λογαριάζεις τη ζωή μου. Εμπρός. |
750 |
| ΝΕ. |
Τι έτσι ξαφνικό κακό σε βρήκε,
που φοβερά βογγάς κι αναστενάζεις! |
|
| ΦΙ. |
Ξέρεις, παιδί μου. |
|
| ΝΕ. |
Τι 'ναι; |
|
| ΦΙ. |
Ξέρεις, παιδί μου. |
|
| ΝΕ. |
Τι σου συμβαίνει; Δεν ξέρω. |
|
| ΦΙ. |
Πώς δεν καταλαβαίνεις; Ωχ, ωχ, ωχ! |
|
| ΝΕ. |
Φριχτά βαρύ το βάρος της αρρώστιας σου. |
|
| ΦΙ. |
Φριχτό κι ανείπωτο· σπλαχνίσου με. |
|
| ΝΕ. |
Μα τι να κάνω; |
|
| ΦΙ. |
Να μην τρομάξεις και μ' εγκαταλείψεις·
γιατί η αρρώστια άμα χορτάσει, κάνει
καιρό να ξανάρθει κι αλλού πλανιέται. |
|
|
