| ΦΙ. |
Οὔκουν τάδ', ὦ παῖ, δεινά, τὸν Λαερτίου
ἔμ' ἐλπίσαι ποτ' ἂν λόγοισι μαλθακοῖς |
|
|
δεῖξαι νεὼς ἄγοντ' ἐν Ἀργείοις μέσοις;
Οὔ· θᾶσσον ἂν τῆς πλεῖστον ἐχθίστης ἐμοὶ
κλύοιμ' ἐχίδνης, ἥ μ' ἔθηκεν ὧδ' ἄπουν.
Ἀλλ' ἔστ' ἐκείνῳ πάντα λεκτά, πάντα δὲ
τολμητά· καὶ νῦν οἶδ' ὁθούνεχ' ἵξεται. |
630 |
|
Ἀλλ', ὦ τέκνον, χωρῶμεν, ὡς ἡμᾶς πολὺ
πέλαγος ὁρίζῃ τῆς Ὀδυσσέως νεώς.
Ἴωμεν· ἥ τοι καίριος σπουδή, πόνου
λήξαντος ὕπνον κἀνάπαυλαν ἤγαγεν. |
635 |
| ΝΕ. |
Οὐκοῦν ἐπειδὰν πνεῦμα τοὐκ πρῴρας ἀνῇ, |
|
|
τότε στελοῦμεν· νῦν γὰρ ἀντιοστατεῖ. |
640 |
| ΦΙ. |
Ἀεὶ καλὸς πλοῦς ἔσθ', ὅταν φεύγῃς κακά. |
|
| ΝΕ. |
Οὔκ· ἀλλὰ κἀκείνοισι ταῦτ' ἐναντία. |
|
| ΦΙ. |
Οὐκ ἔστι λῃσταῖς πνεῦμ' ἐναντιούμενον,
ὅταν παρῇ κλέψαι τε χἀρπάσαι βίᾳ. |
|
| ΝΕ. |
Ἀλλ', εἰ δοκεῖ, χωρῶμεν, ἔνδοθεν λαβὼν |
645 |
|
ὅτου σε χρεία καὶ πόθος μάλιστ' ἔχει. |
|
| ΦΙ. |
Ἀλλ' ἔστιν ὧν δεῖ, καίπερ οὐ πολλῶν ἄπο. |
|
| ΝΕ. |
Τί τοῦθ' ὃ μὴ νεώς γε τῆς ἐμῆς ἔπι; |
|
| ΦΙ. |
Φύλλον τί μοι πάρεστιν, ᾧ μάλιστ' ἀεὶ |
|
| |
κοιμῶ τόδ' ἕλκος, ὥστε πραΰνειν πάνυ. |
650 |
| ΝΕ. |
Ἀλλ' ἔκφερ' αὐτό· τί γὰρ ἔτ' ἄλλ' ἐρᾷς λαβεῖν; |
|
| ΦΙ. |
Εἴ μοί τι τόξων τῶνδ' ἀπημελημένον
παρερρύηκεν, ὡς λίπω μή τῳ λαβεῖν. |
|
| ΝΕ. |
Ἦ ταῦτα γὰρ τὰ κλεινὰ τόξ' ἃ νῦν ἔχεις; |
|
| ΦΙ. |
Ταῦτ' οὐ γὰρ ἄλλα γ' ἔσθ', ἃ βαστάζω χεροῖν. |
655 |
| ΝΕ. |
Ἆρ' ἔστιν ὥστε κἀγγύθεν θέαν λαβεῖν,
καὶ βαστάσαι με προσκύσαι θ' ὥσπερ θεόν; |
|
| ΦΙ. |
Σοί γ', ὦ τέκνον, καὶ τοῦτο κἄλλο τῶν ἐμῶν
ὁποῖον ἄν σοι ξυμφέρῃ γενήσεται. |
|
| ΝΕ. |
Καὶ μὴν ἐρῶ γε· τὸν δ' ἔρωθ' οὕτως ἔχω· |
660 |
| |
εἴ μοι θέμις, θέλοιμ' ἄν· εἰ δὲ μή, πάρες. |
|
| ΦΙ. |
Ὅσιά τε φωνεῖς ἔστι τ', ὦ τέκνον, θέμις,
ὅς γ' ἡλίου τόδ' εἰσορᾶν ἐμοὶ φάος
μόνος δέδωκας, ὃς χθόν' Οἰταίαν ἰδεῖν, |
|
| |
ὃς πατέρα πρέσβυν, ὃς φίλους, ὃς τῶν ἐμῶν |
665 |
| |
ἐχθρῶν μ' ἔνερθεν ὄντ' ἀνέστησας μ' ὕπερ.
Θάρσει, παρέσται ταῦτά σοι καὶ θιγγάνειν
καὶ δόντι δοῦναι κἀξεπεύξασθαι βροτῶν
ἀρετῆς ἕκατι τῶνδ' ἐπιψαῦσαι μόνον· |
|
| |
εὐεργετῶν γὰρ καὐτὸς αὔτ' ἐκτησάμην. |
670 |
| ΝΕ. |
Οὐκ ἄχθομαί σ' ἰδών τε καὶ λαβὼν φίλον.
Ὅστις γὰρ εὖ δρᾶν εὖ παθὼν ἐπίσταται,
παντὸς γένοιτ' ἂν κτήματος κρείσσων φίλος.
Χωροῖς ἂν εἴσω. ΦΙ. Καὶ σέ γ' εἰσάξω· τὸ γὰρ |
|
| |
νοσοῦν ποθεῖ σε ξυμπαραστάτην λαβεῖν. |
675 |
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
| ΦΙ. |
Δεν είναι τούτα φοβερά, παιδί μου,
να ελπίζει ότι θα με φέρει στους Αργείους
με λόγια μαλακά ο γιος του Λαέρτη;
Ποτέ· πιο πρόθυμα θα υπάκουγα στο φίδι
το μισητό, που μ' άφησε έτσι δίχως
ποδάρι. Όμως αυτός μπορεί τα πάντα
να λέει και να τολμάει τα πάντα· τώρα
καλά το ξέρω θα 'ρθει εδώ. Παιδί μου,
φεύγουμε για να μας χωρίζει μέγα
πέλαγο απ'το καράβι του. Μπρος, πάμε·
η σωστή βιάση, όταν τελειώσει ο κόπος,
ξεκούραση κι ύπνο αλαφρό σου φέρνει. |
630 |
| ΝΕ. |
Σηκώνουμε πανιά σαν έρθει αγέρι
πρυμνήσιο· τώρα αντίδρομα φυσάει. |
640 |
| ΦΙ. |
Πάντα καλό απ' τις συμφορές να φεύγεις. |
|
| ΝΕ. |
Ναι· μα εμπόδιο και σ' αυτούς ο αγέρας,
όταν κινούν να κλέψουν ή ν' αρπάξουν. |
|
| ΝΕ. |
Φεύγουμε· αφού το θες· απ' τη σπηλιά σου
ό,τι αγαπάς ή ανάγκη το 'χεις, παρ' το. |
|
| ΦΙ. |
Λίγο το βιος μου, όμως υπάρχει κάτι. |
|
| ΝΕ. |
Τι να 'ναι που δεν το 'χω στο καράβι; |
|
| ΦΙ. |
Είναι κάποιο βοτάνι που γλυκαίνει
κι ανακουφίζει κάπως την πληγή μου. |
650 |
| ΝΕ. |
Φέρ' το έξω· και τι άλλο θες να πάρεις; |
|
| ΦΙ. |
Κάτι απ' τα τόξα μου να μην αφήσω
παρατημένο και το πάρει κάποιος. |
|
| ΝΕ. |
Αυτά 'ναι τα ξακουσμένα τόξα που 'χεις; |
|
| ΦΙ. |
Αυτά 'ναι που βαστάω, άλλα δεν έχω. |
|
| ΝΕ. |
Μπορώ να τα κοιτάξω, να τα πιάσω
και να τα προσκυνήσω όπως θεό; |
|
| ΦΙ. |
Και βέβαια, γιε μου, παρ' τα κι ό,τι άλλο
σ' αρέσει απ' τα δικά μου, κοίταξέ το. |
|
| ΝΕ. |
Πολύ το θέλω κι έχω τέτοιο πόθο·
αν είναι δίκιο δος μου τα, αλλιώς ασ' τα. |
660 |
| ΦΙ. |
Ευλαβικά μιλάς παιδί μου, κι είναι δίκιο,
εσύ που μ' έκανες να δω τον ήλιο,
να δω τη γη της Οίτης και το γέρο
πατέρα μου, τους φίλους, συ που μ' έχεις
υψώσει πιο ψηλά από τους εχθρούς μου.
Μπορείς τα τόξα να κρατήσεις κι όταν
μου τα γυρίσεις πίσω, να καυχιέσαι
πως είσαι ο μόνος άνθρωπος που χάρη
στην αρετή σου τ' άγγιξες.
Τι έτσι τ' απόχτησα κι εγώ βοηθώντας κάποιον. |
670 |
| ΝΕ. |
Χαίρομαι που σε γνώρισα και σ' έχω
φίλο· γιατί όποιος ξέρει να πληρώνει
την καλοσύνη με καλό, είναι φίλος
απ' όλα ο πιο καλός· προχώρα μέσα· |
|
| ΦΙ. |
Κι εσύ να μπεις· η αρρώστια μου σε θέλει
βοηθό μου και συμπαραστάτη. |
|
| |
|
|
| |
(Μπαίνουν στη σπηλιά) |
|
|
