Αίσωπος, Μύθος αετού και αλεπούς

Η απαίτηση απόλυτης πίστης στη φιλία αντικατοπτρίζεται με ιδιαίτερα όμορφο τρόπο στο μύθο της αλεπούς και του αετού, που μας σώζεται από τον Αρχίλοχο (Αποσπάσματα από τον Αρχίλοχο, 88-95 Diehl, 172-181 West). Συμπεριλαμβάνεται στη συλλογή των μύθων του Αισώπου (μύθος 1, Hausrath): Η αλεπού και ο αετός, επειδή ήταν φίλοι, αποφάσισαν να ζήσουν δίπλα δίπλα. Ο αετός πέταξε σε ένα ψηλό δέντρο και άρχισε να κλωσάει εκεί τα αυγά του και η αλεπού γέννησε τα μικρά της σε ένα θάμνο στις ρίζες του δέντρου. Μια φορά που η αλεπού έλειπε και ο αετός δεν είχε να φάει, κατέβηκε από το δέντρο, άρπαξε τα αλεπουδάκια και μαζί με τα παιδιά του τα έφαγαν. Όταν η αλεπού γύρισε και είδε τι είχε γίνει, καταράστηκε τον εχθρό της. Έπειτα από λίγο καιρό όμως αναγκάστηκε και ο αετός να μετανιώσει που κατέλυσε τη φιλία. Όταν μια μέρα κάποιοι άνθρωποι έσφαξαν μια κατσίκα στο χωράφι τους, ο αετός έφερε στη φωλιά του ένα κομμάτι κρέας από το βωμό. Από το κομμάτι κρέας πήρε φωτιά το δέντρο. Τα αετόπουλα έπεσαν στο χώμα και η αλεπού έτρεξε και τα καταβρόχθισε μπροστά στα μάτια του αετού. Ο μύθος δείχνει τι καταστροφές μπορεί να προκαλέσει η θρασεία προδοσία μιας φιλίας.

[πηγή: Αίσωπος, Μύθος αετού και αλεπούς: Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού]