Η Φωνητική εξετάζει τους φθόγγους που χρησιμοποιούν οι ομιλητές των διαφόρων γλωσσών. Στο κεφάλαιο αυτό θα ασχοληθούμε ιδιαίτερα με τους φθόγγους της νέας ελληνικής.

Η νέα ελληνική, όπως και κάθε ζωντανή γλώσσα, παραδίδεται προφορικά και έχει διαμορφώσει μια κοινά αποδεκτή προφορά, η οποία όμως δεν είναι ίδια σε όλους τους ομιλητές. Η ποικιλία μάλιστα της προφοράς είναι πολύ μεγάλη, γιατί την επηρεάζουν παράγοντες που έχουν σχέση με τα γεωγραφικά και τα κοινωνικά ιδιώματα, με τις διαλέκτους, με τις ατομικές διαφορές στην κατασκευή των φωνητικών οργάνων, με τη διάθεση του ομιλητή, με το ύφος της ομιλίας κ.ά.

Τα όργανα που παράγουν την προφορά είναι οι πνεύμονες, από τους οποίους ξεκινά ο αέρας, και ο λάρυγγας, όπου βρίσκονται οι φωνητικές χορδές, που καθορίζουν με τις παλμικές κινήσεις τους ποιοι φθόγγοι θα είναι ηχηροί και ποιοι άηχοι. Ακόμη, πολλά σημεία της στοματικής κοιλότητας (υπερώα, ουρανίσκος, φατνία, δόντια, χείλη), καθώς και η ρινική κοιλότητα, συμμετέχουν μαζί με τη γλώσσα και τις κινήσεις της στην ποιότητα της προφοράς. Είναι, επομένως, η προφορά αποτέλεσμα μιας σωρείας συνδυαστικών κινήσεων των οργάνων του φωνητικού μηχανισμού του ανθρώπου.

Οι γλωσσικοί ήχοι που παράγει το σύνολο των ομιλητών μιας γλώσσας φαίνεται να είναι άπειροι σε αριθμό. Οι ήχοι αυτοί όμως στην πραγματικότητα συγκροτούν έναν πεπερασμένο αριθμό διακριτών μεταξύ τους ήχων, οι οποίοι επιτρέπουν στους ακροατές να αναγνωρίζουν τις λέξεις και τα νοήματά τους. Έτσι, όταν μιλάμε για προφορά της νέας ελληνικής, εννοούμε τα χαρακτηριστικά των γλωσσικών ήχων, τους οποίους αντιλαμβάνονται όλοι οι ομιλητές της ελληνικής γλώσσας ως αντιπροσωπευτικούς. Όλες οι άλλες παραλλαγές τονίζουν την ποικιλία μιας ζωντανής γλώσσας και παράλληλα δίνουν στοιχεία για τη δημιουργία υφολογικών παραλλαγών και επικοινωνιακών αποτελεσμάτων.

Οι φθόγγοι είναι οι γλωσσικές μονάδες του προφορικού λόγου που χρησιμοποιούν οι ομιλητές μιας γλώσσας. Διαθέτουν αρθρωτικά χαρακτηριστικά, ανάλογα με το σημείο του φωνητικού μηχανισμού στο οποίο σχηματίζονται, και ακουστικά χαρακτηριστικά (ένταση, ύψος, διάρκεια και χροιά).

Αυτοί στον συμβολισμό δεν αντιστοιχούν πάντα με τα γράμματα της κάθε γλώσσας. Γι' αυτό, για τη γραφική αναπαράσταση των φθόγγων έχει καθιερωθεί εδώ και πολλά χρόνια το Διεθνές Φωνητικό Αλφάβητο (Δ.Φ.Α.) (διεθνής συντομογραφία Ι.Ρ.Α.), με το οποίο παριστάνεται γραπτώς ο κάθε φθόγγος με σύμβολα που προέρχονται είτε από τη λατινική γραφή είτε από την ελληνική είτε από άλλες. Τα σύμβολα των φθόγγων εγκλείονται πάντα σε ορθογώνιες αγκύλες.

Οι φθόγγοι διακρίνονται σε φωνήεντα και σύμφωνα. Τα φωνήεντα παράγονται από την αντήχηση της φωνής στις κοιλότητες του ανώτερου τμήματος του φωνητικού μηχανισμού, χωρίς την παρεμβολή κάποιου εμποδίου. Οι παράγοντες που διαφοροποιούν τα φωνήεντα στη νέα ελληνική είναι:

Ο βαθμός ανοίγματος του στόματος (ανοιχτά, μέσα και κλειστά φωνήεντα).

Το μάζεμα της γλώσσας μπροστά ή πίσω (πρόσθια, μεσαία και οπίσθια φωνήεντα).

Το στρογγύλεμα των χειλιών (στρογγυλά και μη στρογγυλά φωνήεντα).

Τα σύμφωνα είναι οι φθόγγοι που σχηματίζονται από το στένεμα ή το στιγμιαίο κλείσιμο του φωνητικού μηχανισμού σε κάποιο σημείο του. Ένα σύμφωνο δεν μπορεί να αποτελεί συλλαβή μόνο του, χωρίς να συνοδεύεται από φωνήεν, ενώ ένα φωνήεν μπορεί. Διακρίνονται κατά τον τρόπο και τον τόπο άρθρωσής τους.

Κατά τον τρόπο άρθρωσής τους διακρίνονται σε:

Κλειστά, όταν υπάρχει στιγμιαίο κλείσιμο σε κάποιο σημείο του φωνητικού μηχανισμού (π.χ. κ, π).

Τριβόμενα, όταν υπάρχει στένεμα του φωνητικού μηχανισμού με ταυτόχρονη παραγωγή τριβής κατά το πέρασμα του αέρα (π.χ. β, ζ).

Ηχηρά, όταν πάλλονται κατά την εκφορά τους οι φωνητικές χορδές (π.χ. ντ, γ).

Άηχα, όταν δεν πάλλονται κατά την εκφορά τους οι φωνητικές χορδές (π.χ. τ, φ).

Πλευρικά, όταν ο αέρας περνά από τις πλευρές της γλώσσας (π.χ. λ).

Ρινικά, όταν μέρος του εκπνεόμενου αέρα περνά και από τη ρινική κοιλότητα (π.χ. ν).

Παλλόμενα, όταν κάνει παλμική κίνηση η άκρη της γλώσσας (π.χ. ρ).

Κατά τον τόπο άρθρωσής τους διακρίνονται, ανάλογα με το σημείο του φωνητικού μηχανισμού όπου παράγονται, σε: διχειλικά, χειλοδοντικά, μεσοδοντικά, οδοντικά, φατνιακά, ουρανικά και υπερωικά (τα δύο τελευταία ονομάζονται και ραχιαία).

Οι φθόγγοι της νέας ελληνικής γλώσσας είναι συνολικά 31, ενώ σύμφωνα με κάποιες γλωσσολογικές αναλύσεις είναι 33.