133. Λ. Ντα Βίντσι « Η Αγία Άννα, η Παρθένος και το θείο βρέφος» 1501-1507
134. Σχηματισμοί βράχων, δημιουργήματα της φύσης
|
γ. Το παιχνίδι του φωτός και της σκιάς Φωτοσκίαση
Κάθε αλλαγή του φωτισμού αλλάζει την όψη των αντικειμένων αναδεικνύοντας διαφορετικές φόρμες. Το
φως δημιουργεί στα αντικείμενα περιοχές φωτεινές και σκοτεινές. Όσο πιο κοντά στην πηγή του φωτός βρίσκονται οι επιφάνειες, τόσο πιο φωτεινές φαίνονται και το
αντίθετο. Στα σημεία που γειτονεύουν οι σκοτεινές με τις φωτεινές φόρμες, η αντίθεσή τους γίνεται πιο έντονη: οι φωτεινές
φαίνονται πιο ανοιχτές, ενώ οι σκοτεινές φαίνονται πιο σκούρες. (εικ. 133, 137) Οι σκιές διακρίνονται σε αυτοσκιές (σκιές στο ίδιο το αντικείμενο) και σε ερριμμένες (σκιές που πέφτουν
από το ένα αντικείμενο στο άλλο, εικ.134, 136, 137). Οι ερριμμένες σκιές είναι συνήθως πιο σκοτεινές (εικ.135,137). Στη ζωγραφική η αίσθηση του όγκου και της ατμόσφαιρας αποδίδεται με τονικές κλίμακες. Η βασική τονική
κλίμακα περιλαμβάνει τρεις τόνους: Λευκό-Το λαμπρό φως Ενδιάμεσο γκρίζο-Η σκιά Γκριζόμαυρο- Η ερριμμένη σκιά
Η γλώσσα της φωτοσκίασης Το φως έχει ταυτιστεί στη συνείδηση του ανθρώπου με τη θερμότητα, τη γνώση, το «καλό», ενώ οι
σκιές παριστάνουν το σκοτάδι, το μυστήριο, το «κακό». Ανάλογα με τον τρόπο που φωτίζεται η φύση εμπνέει διαφορετικά
συναισθήματα: μυστήριο, ένταση, γαλήνη κτλ. Οι ζωγράφοι της Αναγέννησης, επηρεασμένοι από την κλασική αρχαιότητα, εκφράζοντας τη χαρά της ζωής
και την εμπιστοσύνη στα επιτεύγματα του ανθρώπου αξιοποίησαν τη φωτοσκίαση (κιαροσκούρο) για να πλάσουν μορφές σαν
ανάγλυφες. Σβήνοντας τους τόνους τους βαθμιαία τον ένα μετά τον άλλο, δίνουν την εντύπωση πως οι μορφές του πίνακα
έχουν όγκο. Η τεχνική αυτή ονομάστηκε σφουμάτο (εικ.133).
|