ΜΑΘΗΜΑ XXXVII
LECTIO SEPTIMA ET TRICESIMA
Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΩΝ ΕΜΦΥΛΙΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ
Η ρωμαϊκή δημοκρατία γνώρισε στις τελευταίες δεκαετίες της μια ατέλειωτη αλυσίδα από εμφύλιους πολέμους, που έληξαν το 31 π.Χ. με τη νίκη του Οκταβιανού επί του Αντωνίου και της Κλεοπάτρας στη ναυμαχία του Ακτίου. Οι εμφύλιοι πόλεμοι αποτέλεσαν μια πικρή εμπειρία για τους συγχρόνους και μια τραυματική ανάμνηση για τους μεταγενέστερους. Στο παρακάτω κείμενο ο Κικέρωνας προσφέρει μια ανάλυση από πρώτο χέρι της οδυνηρής πραγματικότητας των εμφύλιων συγκρούσεων, συγκεντρώνοντας την προσοχή του στην ψυχολογία των αντιπάλων και ειδικότερα στη συμπεριφορά του νικητή.
In eum locum res deducta est, ut*, nisi qui deus vel casus aliqui subvenerit, salvi esse nequeāmus. Equidem, ut vēni ad urbem, non destiti omnia et sentīre et dicere et facere, quae ad concordiam pertinērent; sed tantus furor omnes invaserat, ut* pugnāre cuperent, etsi ego clamābam nihil esse bello civīli miserius. Omnia sunt misera in bellis civilibus, sed nihil miserius quam ipsa victoria: ea victōres ferociōres impotentioresque reddit, ut*, etiamsi natūrā tales non sint, necessitāte esse cogantur. Bellōrum enim civilium exitus tales sunt semper, ut* non solum ea fiant, quae velit victor, sed etiam ut* victor obsequātur iis, quorum auxilio victoria parta sit.
ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ
|
locus σημείο in eum locum res deducta est σε τέτοιο σημείο έχουν οδηγηθεί τα πράγματα ut (σύνδ. συμπερ.) ώστε qui (επιθ. αόρ. αντ.) = aliqui, κάποιος casus -us τύχη, τυχαίο περιστατικό(1)· nisi qui deus .. .subvenerit αν κάποιος θεός δε βοηθήσει salvus -a -um σώος nequeo, -quīvi ( -ii), -quīre, 4 δεν μπορώ equidem (επίρρ.) εγώ βέβαια urbem ενν. τη Ρώμη desisto, -stiti, -sistĕre, 3 (de + sisto· + απαρ.) σταματώ pertineo, -tinui, -ten- turn, -tinēre, 2(ad + αιτ.) αφορώ· στοχεύω furor -ōris (αρσ.) μανία clamo, 1 φωνάζω(2) miser -era -erum άθλιος, δυστυχής, αξιοθρήνητος(3) impotens -ntis ανίκανος να κυριαρχηθεί, αχαλίνωτος(4) ferociōres impotentio- resque αγριότερους και πιο αχαλίνωτους από ό,τι συνήθως (βλ. μάθ. XXVII) |
reddo, -didi, -ditum, -dĕre, 3 (red + do· + 2 αιτ.) καθιστώ, κάνω etiamsi (σύνδ. παραχ.) ακόμη κι αν natūrā από τη φύση τους(5) necessitas -ātis (θ.) ανάγκη(6) necessitāte (αφ. της αιτ.) από ανάγκη cogo, coēgi, coactum, cogĕre, 3 (cum + ago· + απαρ.) εξαναγκάζω exitus -us (αρσ.) έκβαση(7) velit, υποτ. του ενεστ. του volo θέλω obsequor, -secūtus sum, -sequi, αποθ. 3 (ob + sequor· + δοτ.) κάνω το χατίρι κάποιου auxilio ( + γεν.) με τη βοήθεια κάποιου, χάρη σε κάποιον (βλ. το μάθ. XXXI) pario κερδίζω· sed etiam ... sit αλλά ακόμη... ώστε ο νικητής να κάνει το χατίρι εκείνων, με τη βοήθεια των οποίων κερδίθηκε η νίκη |
Ετυμολογικά: 1. < cado· πρβ. κάζο << ιτ. 2. ex-clamo 3. miseria, miseror 4. in-potens· πρβ. potestas, pos-sum 5. naturālis = φυσικός· πρβ. νατουραλισμός << γαλ. 6. < necesse 7. < exeo
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
Οι επιρρηματικές συμπερασματικές προτάσεις δεν πρέπει να συγχέονται με τις ουσιαστικές συμπερασματικές προτάσεις (που ισοδυναμούν με ουσιαστικό, υποκείμενο ή αντικείμενο του ρήματος, βλ. το μάθ. XLVI). Οι επιρρηματικές συμπερασματικές προτάσεις εισάγονται με το σύνδεσμο ut (άρνηση: ut non, ut nemo, ut nihil κτλ. Προσοχή! Οι αρνητικές τελικές προτάσεις εισάγονται με το nē, nē quis κτλ.). Ενώ στα αρχ. ελληνικά εκφέρονται με διάφορες εγκλίσεις και με απαρέμφατο, στα λατινικά εκφέρονται πάντοτε με υποτακτική (δυνητική). Αυτό συμβαίνει επειδή στη λατινική το αποτέλεσμα θεωρείται πάντα μια υποκειμενική κατάσταση. Στην κύρια πρόταση προηγούνται συνήθως επιρρήματα (sic, ita, tam, adeo κτλ. = αρχ. οὕτως) ή αντωνυμίες (talis, tantus κτλ. = αρχ. τοιοῦτος, τοσοῦτος), που μας ειδοποιούν ότι θα ακολουθήσει συμπερασματική πρόταση. Οι συμπερασματικές προτάσεις εκφέρονται συνήθως, όπως και οι τελικές, με υποτακτική του ενεστώτα (για το παρόν-μέλλον) και με υποτακτική του παρατατικού (για το παρελθόν). Παραδείγματα:
Tantus furor omnes invādit, ut pugnāre cupiant
Tantus furor omnes invāsit, ut pugnāre cuperent
Σημ. Όταν το ρήμα της κύριας πρότασης είναι σε χρόνο ιστορικό, τότε στη συμπερασματική πρόταση μπορεί να έχουμε υποτακτική του παρακειμένου όταν, κατά την άποψη του ομιλητή, το αποτέλεσμα θεωρείται ως πράξη ολοκληρωμένη (στο παρελθόν)· π.χ.
Tantus terror omnes invāsit, ut nemo arma caperet
(ώστε κανείς να μην παίρνει τα όπλα)
Tantus terror omnes invāsit, ut nemo arma ceperit
(ώστε κανείς δεν πήρε...)
ΑΣΚΗΣΕΙΣ
- Να αναγνωριστούν οι συμπερασματικές προτάσεις του κειμένου (έγκλιση, ακολουθία).
- Να συμπληρωθεί το ρήμα της συμπερασματικής πρότασης και να δικαιολογηθεί η ακολουθία των χρόνων:
Tam magnum periculum est, ut salvi esse non ......................... (possum)
Tam magnum periculum erat, ut salvi esse non ......................... (possum)
Tam miserum bellum civile est, ut multi ......................... (pereo)
Tam misera bella civilia erant, ut multi ......................... (pereo)
Tantus furor eis est, ut omnes (αιτ.) ......................... (interficio)
Tantus furor eis erat, ut omnes (αιτ.) ......................... (interficio) - Να γίνει συντακτική αναγνώριση των τύπων: sentīre, ipsa victoria, quorum auxilio.
- Να γίνει χρονική αντικατάσταση του τύπου: parta sit· να κλιθεί (στα τρία γένη) το επίθετο ferox.
- Να μεταφραστούν στα λατινικά οι προτάσεις:
Τους πιάνει τέτοια μανία, ώστε κάνουν πόλεμο (bellum gero)
Τους έπιασε τέτοια μανία, ώστε έκαναν πόλεμο
Οι αιώνιοι ψεύτες!
Gabba, dicente quodam victoriāto se uno in Siciliā quinque pedes longam murēnam emisse: «Nihil, inquit, mirum; nam ibi tam longae nascuntur, ut iis piscatōres pro restibus utantur».
(Κοϊντιλιανός 6,3,80)
Όταν κάποιος είπε στο Γάββα πως με μισό δηνάριο αγόρασε στη Σικελία ένα ψάρι πέντε πόδια μακρύ, αυτός παρατήρησε: «Καθόλου περίεργο· εκεί γίνονται τόσο μεγάλα, που οι ψαράδες τα χρησιμοποιούν για σχοινιά!»