|
| |
Χαμένα πᾶνε ἐντελῶς τά λόγια τῶν δακρύων.
Ὅταν μιλάει ἡ ἀταξία ἡ τάξη νά σωπαίνει
— ἔχει μεγάλη πείρα ὁ χαμός.
Τώρα πρέπει νά σταθοῦμε στό πλευρό |
| 5 |
τοῦ ἀνώφελου.
Σιγά-σιγά νά ξαναβρεῖ τό λέγειν της ἡ μνήμη
νά δίνει ὡραῖες συμβουλές μακροζωίας
σέ ὅ,τι ἔχει πεθάνει.
Ἄς σταθοῦμε στό πλευρό ἐτούτης τῆς μικρῆς |
| 10 |
φωτογραφίας
πού εἶναι ἀκόμα στόν ἀνθό τοῦ μέλλοντός της:
νέοι ἀνώφελα λιγάκι ἀγκαλιασμένοι
ἐνώπιον ἀνωνύμως εὐθυμούσης παραλίας.
Ναύπλιο Εὔβοια Σκόπελος;
Θά πεῖς
καί ποῦ δέν ἦταν τότε θάλασσα. |
| |
(Χαῖρε ποτέ, 1988) |
|
* Ο τίτλος, Κονιάκ μηδέν αστέρων, χαρακτηριστικός: ένα δυνατό ποτό που έχει πια ξεθυμάνει. |
 Σχόλιο
Η μνήμη αναλαμβάνει στο ποίημα να αναπληρώνει την απώλεια βρίσκοντας καταφύγιο σε μια παλιά φωτογραφία (θέμα αγαπημένο στην ποίηση της Δημουλά).
 Ερωτήσεις
- Ποια η σχέση του τίτλου με το περιεχόμενο του ποιήματος;
- Τι απεικονίζει κατά τη γνώμη σας η παλιά φωτογραφία;
- Ποιες έννοιες αποκτούν στο ποίημα υπόσταση υποκειμένων;
- Γιατί δεν έχει σημασία ο ακριβής προσδιορισμός του τόπου; Γιατί ήταν παντού τότε θάλασσα; Αποκτά η λέξη θάλασσα διαστάσεις συμβόλου στο ποίημα; Τι εντέλει σημαίνει το να είναι παντού θάλασσα; Και τι θα σήμαινε το να μην είναι πουθενά;
«Προσωπογραφία», 1976, έργο του Γιάννη Τσαρούχη. |
