τὸ ἔργον εὖ ἐπιτελεῖ: εκπληρώνει σωστά το έργο της
βλέπουσα: έχοντας στραμμένο το βλέμμα της, αποβλέποντας
ὅθεν: γι' αυτό
εἰώθασιν ἐπιλέγειν: συνηθίζουν να προσθέτουν στο τέλος ότι..., να λένε στο τέλος για κάτι ότι...
στοχαστικός εἰμί τίνος: έχω για στόχο μου κάτι

ἐπιστήμη ~ τέχνη — ἀρετή — φύσις: Και οι τρεις έχουν τη δυνατότητα δημιουργίας κάποιας μορφής: η τέχνη μορφοποιεί το υλικό της, η φύση δημιουργεί επίσης μορφές, η αρετή δίνει μορφή στην προσωπικότητα του ανθρώπου. Ο Αριστοτέλης συγκρίνει τις τρεις έννοιες μεταξύ τους: η αρετή είναι ανώτερη από την τέχνη, γιατί μορφοποιεί στην ουσία του τον άνθρωπο· η φύση είναι ανώτερη από την τέχνη (σε άλλο του έργο διαβάζουμε: «μᾶλλον δ' ἐστὶ τὸ οὗ ἕνεκα καὶ τὸ καλὸν ἐν τοῖς τῆς φύσεως ἔργοις ἢ ἐν τοῖς τῆς τέχνης»)· γι' αυτό ἡ τέχνη μιμεῖται τὴν φύσιν.
οὔτ' ἀφελεῖν... οὔτε προσθεῖναι: Τα απαρέμφατα βρίσκονται σε αντιστοιχία (με αντίθετη σειρά) προς τους όρους ὑπερβολή και ἔλλειψις που ακολουθούν· οι δύο, πάλι, αυτοί όροι αντιπαρατίθενται στον όρο μεσότης που ακολουθεί.
τοῦ μέσου: Η έννοια αυτή έχει κεντρική, όπως βλέπουμε, θέση στη φιλοσοφία του Αριστοτέλη. Προϋπάρχει στον Πλάτωνα, ο οποίος κάνει λόγο για το μέτριον και τη συμμετρία με παρόμοια σημασία («μετριότης γὰρ καὶ συμμετρία κάλλος δήπου καὶ ἀρετὴ πανταχοῦ συμβαίνει γίγνεσθαι»)· όμως συστηματική αξιοποίηση και ισχυρή θεμελίωσή της γίνεται από τον Αριστοτέλη.
λέγω δὲ τὴν ἠθικήν: Οι διανοητικές αρετές, όπως λ.χ. η σοφία, δεν είναι μεσότητες, γιατί αυτές είναι ασυμβίβαστες με τις έννοιες υπερβολή και έλλειψη.
πάθη: Αλλού στο ίδιο έργο διαβάζουμε τα εξής: «λέγω δὲ πάθη μὲν ἐπιθυμίαν ὀργὴν φόβον θάρσος φθόνον χαρὰν φιλίαν μῖσος πόθον ζῆλον ἔλεον, ὅλως (= γενικά) οἷς ἕπεται ἡδονὴ ἢ λύπη».