τεκμήριον (<τεκμαίρομαι): βέβαιο σημείο, απόδειξη, στοιχείο που επιτρέπει την εξαγωγή βάσιμου συμπεράσματος
τέχνην·αιτιατική της αναφοράς, εκφερόμενη σύστοιχα (ενν. το τεχνίτης: ἢ ἄλλην ἡντινοῦν τέχνην ἣν μή ἐστιν τεχνίτης)
καταγελῶ: περιγελώ, εμπαίζω, κοροϊδεύω, χλευάζω
χαλεπαίνω: γίνομαι χαλεπός, δύσκολος, βαρύς, άγριος· οργίζομαι, αγανακτώ
οἰκεῖοι· οἰκεῖος: αυτός που ανήκει στον οίκο· πρόσωπο της ίδιας οικογένειας, συγγενής, στενός φίλος
προσιόντες· προσίημι: πλησιάζω, αφήνω κάποιον να πλησιάσει
νουθετέω-ῶ: θέτω κάτι στον νου κάποιου, εφιστώ την προσοχή, συμβουλεύω, προτρέπω
μαινόμενον· μαίνομαι: πάσχω από μανία· είμαι παράφρων, τρελός
προσποιούμενον· προσποιέομαι-οῦμαι: παριστάνω, προσποιούμαι, υποκρίνομαι
ἁμῶς γέ πως: κατά τούτον τον τρόπο, έτσι
φύσει (η δοτική ως επίρρημα): φυσικά
ἀπὸ τοῦ αὐτομάτου· αὐτόματος: α) αυτός που πράττει από δική του βούληση· β) το πράγμα που κινείται από μόνο του· γ) το γεγονός που συμβαίνει αφ' εαυτού, χωρίς να παρέμβει κάποια εξωτερική ενέργεια. Ἀπὸ τοῦ αὐτομάτου: έκφραση ισοδύναμη με το επίρρημα αὐτομάτως.
διδακτόν: ό,τι μπορεί κανείς να διδάξει ή ό,τι μπορεί ο άνθρωπος να διδαχθεί
παραγίγνεσθαι· παραγίγνομαι: επέρχομαι
τύχῃ (δοτική οργανική ως επίρρημα): τυχαία, κατά τύχη
θυμόομαι-οῦμαι: είμαι οργισμένος
κολάζω: περιορίζω, αναχαιτίζω, τιμωρώ, μετριάζω, διορθώνω
ἐλεέω-ῶ: λυπούμαι, οικτίρω, αισθάνομαι έλεος, συμπάθεια
οἷον (ως επίρρημα): πόσο· όπως, όπως ακριβώς· όπως, παραδείγματος χάριν
αἰσχρός (<αἶσχος): α) ο επονείδιστος, αυτός που προκαλεί ντροπή, αισχύνη· β) ο κακοήθης, ο φαύλος, ο άτιμος· γ) ο άσχημος. [Αντί των ομαλών παραθετικών αἰσχρότερος, -τατος, ο Όμηρος και οι αττικοί συγγραφείς προτιμούν τα αἰσχίων, αἴσχιστος.]
κόλασις: τιμωρία (συνώνυμο: κολασμός)
νουθέτησις: συμβουλή, παραίνεση
συλλήβδην: περιληπτικώς, εν περιλήψει, συνολικά

φύσις: α) οι φυσικές ιδιότητες και η φυσική κατάσταση κάποιου πράγματος, ο χαρακτήρας κάποιου πράγματος ή έμψυχου είδους, ο χαρακτήρας του ανθρώπου· β) ο φυσικός κόσμος, οι νόμοι που διέπουν το σύμπαν, η γέννηση και η αρχή του κόσμου· γ) η δύναμη που προκαλεί τη γέννηση και την αρχή του κόσμου· δ) η ουσία των πραγμάτων· ε) το σύμπαν· στ) το φύλο, το γένος (θηλυκό ή αρσενικό), τα γεννητικά όργανα και τα φυλετικά χαρακτηριστικά.
κολάζει: η διαφορά μεταξύ της έννοιας του κολάζω και της έννοιας του τιμωροῦμαι ορίζεται, ακό τον Αριστοτέλη ως εξής: το μεν πρώτο αποβλέπει στην τιμωρία του αδικήσαντος, το δε δεύτερο στην ικανοποίηση του αδικηθέντος (Ρητορική I, 10, 17).
θυμός: α) η ψυχή ή το πνεύμα, το στοιχείο της ζωής, της αίσθησης ή της σκέψης, ειδικά των ισχυρών συναισθημάτων και παθών· β) η ψυχή, η πνοή, η ζωή· γ) οι επιθυμίες και οι ορέξεις· δ) η θέληση· ε) η τόλμη, το θάρρος· στ) η οργή, το πάθος, ο θυμός. Ο Πλάτων διαιρεί το ζωώδες μέρος της ψυχής σε θυμὸν και ἐπιθυμίας, δηλαδή πάθος και ορμή.
ἀσέβεια: η έλλειψη ευσέβειας, σεβασμού προς τα θεία. Η ασέβεια είναι ως προς τους θεούς το αντίστοιχο με την αδικία ως προς τους ανθρώπους, όπως βλέπουμε και στη φράση του Ξενοφώντα: «διὰ τὴν ἐκείνων περὶ μὲν θεοὺς ἀσέβειαν περὶ δὲ ἀνθρώπους ἀδικίαν» (Κύρου Ἀνάβασις 8, 8, 7). Πολλοί φιλόσοφοι και ποιητές της Αθήνας είχαν υποστεί κατηγορίες και δίκες περί ασεβείας κατά τον 5ο αιώνα. Μεταξύ αυτών, ο Αναξαγόρας (δες Εισαγωγή, σελ. 20) και ο τραγικός ποιητής Αισχύλος.