Αγιογραφία: Η εκκλησιαστική ζωγραφική τέχνη. Το ρήμα είναι «αγιογραφώ» και το ουσιαστικό «αγιογράφος». Αγιογραφίες ονομάζονται και οι εκκλησιαστικές εικόνες.
Άκτιστο (φως): Είναι το άυλο φως που πηγάζει από τη Θεότητα. Είναι το φως της Μεταμόρφωσης. Ο άνθρωπος φθάνοντας στην αγιότητα μετέχει στην άκτιστη χάρη του Θεού.
Άκτιστος (Θεός): Στην ορθόδοξη πατερική παράδοση γίνεται σαφής διάκριση μεταξύ ακτίστου και κτιστού. Άκτιστος είναι μόνο ο Τριαδικός Θεός, δηλαδή αδημιούργητος και αιώνιος. Κτιστό είναι το σύμπαν και ό,τι υπάρχει μέσα σ' αυτό. Κτιστό είναι κάθε δημιούργημα του Θεού.
Αναστήλωση: Η επαναφορά των αγίων εικόνων στη θέση τους μέσα στο ναό (τέμπλο, στύλοι, τοίχοι).
Απολυτίκιο: Το βασικό τροπάριο (ύμνος) κάθε εορτής, που δίνει περιληπτικά το περιεχόμενο της.
Ασυνείδητο: Η σκοτεινή πλευρά της συνείδησης, το περιθώριό της. Εκεί απωθούνται πράξεις, αναμνήσεις, επιθυμίες κ.ά. που κατά καινούς επανέρχονται στη συνείδηση και επηρεάζουν την ανθρώπινη συμπεριφορά.
Αυθυποβολή: Το φαινόμενο κατά το οποίο κάποιος άνθρωπος υποβάλλει στον εαυτό του μια ιδέα, δημιουργώντας έτσι άσχημες ψυχικές καταστάσεις που ονομάζονται ψυχώσεις και υστερίες. Πολλές φορές η αυθυποβολή συνδέεται με τη θρησκοληψία, κυρίως όταν ο θρησκόληπτος υποβάλλει στον εαυτό του οπτασίες θρησκευτικού περιεχομένου.
Βάπτισμα ανάγκης: Λέγεται και αεροβάπτισμα. Όταν ένα νεογέννητο ή αβάπτιστο βρέφος κινδυνεύει, μπορεί και ο λαϊκός χριστιανός (άνδρας ή γυναίκα) να το βαπτίσει στο όνομα της Αγίας Τριάδος, με τριπλή κατάδυση σε νερό ή ανάδυση στον αέρα, λέγοντας (το όνομα) Το βάπτισμα αυτό θεωρείται κανονικό και έγκυρο. Αν το παιδί επιζήσει, τελείται κανονικά το μυστήριο του Βαπτίσματος στο ναό.
Βασιλεία Θεού: Ο ερχομός, το έργο και η διδασκαλία του Ιησού Χριστού έδειξαν σε μας τους ανθρώπους ένα νέο τρόπο ζωής, όπου στη σχέση μας με το Θεό, με το συνάνθρωπο και με την κτίση κυριαρχεί η εμπιστοσύνη, η ελπίδα και η αγάπη. Αυτό είναι η βασιλεία ή καινούριος κόσμος του Θεού.
Βίος και πολιτεία (αγίων): Στην εκκλησιαστική μας παράδοση, γίνεται λόγος για το «βίο και την πολιτεία» ενός αγίου. Βίος είναι ο τρόπος ζωής του, η σχέση του με το Θεό και πολιτεία το πώς «πολιτεύτηκε»- έζησε ανάμεσα στους συνανθρώπους του. (Βλ. Βασιλεία Θεού).
Γνωστικισμός: Θρησκευτική και φιλοσοφική κίνηση των πρώτων χριστιανικών χρόνων. Οι οπαδοί της ισχυρίζονταν πως είχαν μια πλήρη γνώση, που με ειδική αποκάλυψη τους είχε φανερώσει ο Θεός. Παραδέχονταν φαινομενική και όχι πραγματική ενανθρώπηση του Χριστού.
Δευτέρα Παρουσία: Οι χριστιανοί αναμένουμε τη δεύτερη έλευση του Ιησού Χριστού ως Κριτή του κόσμου στο τέλος της ιστορίας. Αυτό δηλώνει το ιερό μας Σύμβολο(«Πιστεύω...») με τη φράση γι' αυτό ομολογούμε, ότι

Διακαινήσιμη (εβδομάδα): Έτσι ονομάζεται η εβδομάδα από την Κυριακή του Πάσχα έως την Κυριακή του Θωμά. Είναι η «καινή» (νέα) εβδομάδα και θεωρείται λειτουργικά ως μία συνεχής ημέρα. Το όνομα προήλθε από τη βάπτιση των κατηχουμένων τη νύχτα του Μ. Σαββάτου, που γι' αυτούς ήταν ανακαίνιση και αναγέννησή τους.
Εγκράτεια: Η κυριαρχία στις επιθυμίες και τα πάθη, ο περιορισμός των υλικών απολαύσεων, η αυτοκυριαρχία, η αυτοπειθαρχία.
Είσοδος: Στη Θεία Λειτουργία έχουμε τη Μικρή και τη Μεγάλη Είσοδο. Μικρή Είσοδος είναι όταν ο ιερέας βγαίνει από το Άγιο Βήμα κρατώντας το ιερό Ευαγγέλιο, που το υψώνει εμπρός στην Ωραία Πύλη. Μεγάλη Είσοδος είναι η ιερή πομπή, με την οποία μεταφέρονται τα Τίμια Δώρα για να τοποθετηθούν στην Αγία Τράπεζα.
Εκκλησία κατ' οίκον: Συνάθροιση της χριστιανικής κοινότητας και τέλεση της λατρείας σε κάποια οικία, κατά τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους λόγω ειδικών συνθηκών. Σήμερα, ονομάζεται έτσι η οικογένεια που ζει κατά τρόπο σύμφωνο με το θέλημα του Θεού.
Εναρμόνιση (εκκλ. μουσική): Είναι μουσικός όρος και σημαίνει τη συνήχηση περισσότερων μελωδικών γραμμών (πρώτη, δεύτερη, τρίτη κ.λπ. φωνή). Αυτό παρατηρείται στην «ευρωπαϊκή» μουσική τέχνη περισσότερο και λιγότερο στη «βυζαντινή», στην οποία το ισοκράτημα λειτουργεί κατά βάση ως διφωνική αρμονία.
Εσπερινός: Η πρώτη ακολουθία της εικοσιτετράωρης προσευχής της Εκκλησίας. Ψάλλεται λίγο πριν τη δύση του ηλίου και είναι το προοίμιο της ακολουθίας της επόμενης ημέρας, που λειτουργικά αρχίζει από το βράδυ.
Ευχαριστία Θεία: Το μυστήριο που τελείται στη Θεία Λειτουργία. Λέγεται έτσι γιατί είναι μεγαλύτερη ευεργεσία και προσφορά του Χριστού για τη σωτηρία μας. Τα προσφερόμενα από εμάς αγαθά του Θεού (άρτος και οίνος), γίνονται Σώμα και Αίμα Χριστού και μας προσφέρονται για να ανακαινίσουν ολόκληρη την κτίση.
Ευχογραφία: Παράλληλα με την υμνογραφία (παραγωγή εκκλησιαστικών ύμνων) υπάρχει και η ευχογραφία (παραγωγή λειτουργικών ευχών). Ευχογραφία ονομάζεται και το σύνολο των ευχών της Εκκλησίας μας.
Ησυχαστές: Μοναχοί, αναχωρητές, που ασκούν τη «νοερά ευχή» το Με αυστηρή άσκηση φθάνουν στη θέα του Θεού, δηλαδή στη θέα του ακτίστου φωτός (της θείας ενέργειας). Η εμπειρία αυτή ονομάζεται «θέωση». Ο Ησυχασμός είναι η καρδιά της Ορθοδοξίας. Κύριος υπερασπιστής αυτής της παράδοσης απέναντι στη Δύση, που την είχε χάσει, ήταν ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς (1296-1359), ονομαστός αγιορείτης και αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης,
Θρησκεία - Θρήσκευμα: Είναι η αναζήτηση του Θεού από τον άνθρωπο και η διαμόρφωση συγκεκριμένης διδασκαλίας και λατρείας. Ο Χριστιανισμός δεν είναι αποτέλεσμα ανθρώπινης αναζήτησης. Είναι η αποκάλυψη, η φανέρωση του Θεού στον άνθρωπο.
Κανόνας: Ποιητική σύνθεση η οποία αποτελείται από εννέα ωδές που περιέχουν πολλά τροπάρια. Κάθε ωδή έχει το δικό της εισαγωγικό τροπάριο, τον «ειρμό», του οποίου το μέλος (μελωδία) ακολουθούν και τα τρία ως τέσσερα τροπάρια της ωδής. Αναφέρονται στη ζωή των αγίων, στις δεσποτικές ή θεομητορικές εορτές. Παρακλητικός κανόνας προς τη Θεοτόκο ή κάποιο άγιο είναι η ικεσία των πιστών προς τα πρόσωπα αυτά.
Κατανυκτικός (Εσπερινός): Προέρχεται από τη λέξη κατάνυξη, που σημαίνει βαθιά συγκίνηση και συντριβή του πιστού όταν συναισθάνεται την αμαρτωλότητά του. Κατανυκτικοί ονομάζονται οι Εσπερινοί των Κυριακών της Μ. Σαρακοστής, στους οποίους κυριαρχεί το στοιχείο της κατάνυξης.

Κληρικαλισμός: Ιδεολογία που επιδιώκει την ανάμιξη του κλήρου στη διοίκηση της πολιτείας και (με ευρύτερη έννοια) την επιβολή των απόψεων της Εκκλησίας στη δημόσια ζωή. Κατά το 19ο αιώνα, οι κληρικαλιστικές τάσεις εμφανίστηκαν έντονα στη Δυτική Ευρώπη, όπου δημιουργήθηκαν τα λεγόμενα κληρικόφρονα κόμματα.
Κλίμαξ: Έτσι ονομάστηκε το πνευματικό σύγγραμμα του Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτη (6ος αιώνας), που του έδωσε και την προσωνυμία Ιωάννης της Κλίμακος. Αναφέρεται στον αγώνα της πνευματικής ζωής, τον οποίο παρομοιάζει με κλίμακα (σκάλα) που έχει τριάντα σκαλιά. Είναι η «κλίμαξ των αρετών».
Κοινωνία Θεία: Η Θεία Κοινωνία είναι η άλλη ονομασία της Θείας Ευχαριστίας. Λέγεται έτσι γιατί «κοινωνούμε με το Χριστό και μετέχουμε στη σάρκα του και τη θεότητά του». Λέγεται και Θεία Μετάληψη γιατί μεταλαμβάνουμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.
Κολλυβάδες: Μοναχοί του Αγίου Όρους (στο β' μισό του 18ου και το ά μισό του 19ου αι.) που διακρίθηκαν στον αγώνα για τη διάσωση της ησυχαστικής παράδοσης της Ορθοδοξίας και την αναγέννηση της πνευματικής και λειτουργικής πράξης της. Το όνομα τούς το έδωσαν οι αντίπαλοι τους περιφρονητικά και συνδέεται με τα κόλλυβα των μνημοσύνων. Οι Κολλυβάδες, πιστοί στην Ορθόδοξη παράδοση, επέμεναν ότι τα μνημόσυνα πρέπει να γίνονται το Σάββατο και όχι την Κυριακή, που έχει αναστάσιμο και χαρμόσυνο χαρακτήρα. Ηγετικές μορφές υπήρξαν οι Μακάριος Κορίνθου, Αθανάσιος Πάριος και Νικόδημος Αγιορείτης, όλοι άγιοι της Εκκλησίας μας. Υπέστησαν πολλές διώξεις για την εμμονή τους στην πατερική παράδοση και επηρέασαν ευεργετικά το λαό μας.
Λιτή: Μικρή ακολουθία, που ψάλλεται στις ολονυκτίες, κατά τη διάρκεια του Εσπερινού, την παραμονή των μεγάλων εορτών.
Μυστήριο: (Από το μύω = κλείνω τα μάτια). Κάτι που είναι κρυφό και απόρρητο στους πολλούς. Στην Εκκλησία μας, μυστήρια είναι οι ιερές τελετές που μεταδίδουν με ορατά σημεία και αφανή τρόπο την αόρατη θεία χάρη.
Ναοδομία: Ο όρος δηλώνει την εκκλησιαστική αρχιτεκτονική.
Οκτώηχος, η: Υμνολογικό βιβλίο της Εκκλησίας, που περιέχει την αναστάσιμη ακολουθία της Κυριακής. Τα τροπάριά της ψάλλονται κατά τους οκτώ ήχους της ψαλμωδίας. Λέγεται και Παρακλητική, όταν συμπεριλαμβάνει τις ακολουθίες και των άλλων ημερών της εβδομάδας.
Όρθρος: Ακολουθία της Εκκλησίας, που τελείται κάθε πρωί. Όταν τελείται Θεία Λειτουργία, ο Όρθρος προηγείται χρονικά.
Παγανισμός: Άλλος όρος για να δηλωθεί η ειδωλολατρία. Paganus ονομαζόταν στα λατινικά ο χωρικός, ο αγρότης. Οι κάτοικοι της υπαίθρου έμειναν περισσότερο προσκολλημένοι στα είδωλα.
Πανθεϊσμός: Φιλοσοφική και θρησκευτική θεωρία που ταυτίζει το Θεό με τον κόσμο. Για το Χριστιανισμό ο κόσμος είναι δημιούργημα και ο Θεός δημιουργός.
Παραθρησκευτικά φαινόμενα (ή κινήσεις) ή παραθρησκείες: Η πρόθεση παρά ως πρώτο συνθετικό κάποιων ουσιαστικών, που αποτελούν θεσμούς με συγκεκριμένους κανόνες, δηλώνει παράλληλη δράση, χωρίς κανόνες και αναγνώριση, δράση που συχνά είναι υπονομευτική του αντίστοιχου θεσμού (π.χ. οικονομία-παραοικονομία, θρησκεία-παραθρησκεία, ψυχολογία-παραψυχολογία κ.ο.κ.). Με τον όρο παραθρησκευτικά φαινόμενα ή κινήσεις ή παραθρησκείες χαρακτηρίζονται φαινόμενα και οργανώσεις, που δεν αποτελούν συγκροτημένη θρησκεία, αναγνωρισμένη από τους κρατικούς φορείς, αλλά διαθέτουν στοιχεία θρησκευτικά και έχουν οπαδούς, οι οποίοι μπορεί να ανήκουν σε άλλες θρησκείες (βλ. λ. θρησκεία).

Παράκλητος: Ονομασία του Αγίου Πνεύματος αλλά και του Ιησού Χριστού. Σημαίνει το συμπαραστάτη, το συνήγορο, τον υπερασπιστή.
Πεντηκοστάριο: Λειτουργικό βιβλίο που περιέχει τις ακολουθίες της Εκκλησίας από την Κυριακή του Πάσχα ώς την Κυριακή των Αγίων Πάντων. Η περίοδος αυτή λέγεται «Πεντηκοστή» από τη σχετική γιορτή, 50 ημέρες μετά το Πάσχα.
Πρόθεση: Ο χώρος, αλλά και η λειτουργική ακολουθία της προετοιμασίας των Τιμίων Δώρων για τη Θεία Ευχαριστία. Στο χώρο του ναού, είναι η κόγχη που βρίσκεται αριστερά από την Αγία Τράπεζα, κοιτάζοντας από τη θέση των πιστών.
Ριτουαλισμός: Ο υπερτονισμός των τελετουργικών στοιχείων στη λατρεία (κινήσεις, χρησιμοποίηση υλικών μέσων) σε βάρος του βαθύτερου πνευματικού περιεχομένου. Ριτουαλισμός ονομάστηκε επίσης η κίνηση Άγγλων θεολόγων για να εισαχθούν στη λατρεία τους τελετές όμοιες με την ορθόδοξη και ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.
Σαρακοστή: Περίοδος νηστείας των σαράντα ημερών πριν από τα Χριστούγεννα, το Σαρανταήμερο, και πριν από το Πάσχα, που είναι πιο αυστηρή γι' αυτό ονομάζεται Μεγάλη Σαρακοστή (Τεσσαρακοστή).
Στουδίτες: Μοναχοί της ιεράς Μονής Στουδίου στην Κωνσταντινούπολη. Ονομαστός υπήρξε ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης (†826), μεγάλος θεολόγος της Εκκλησίας.
Συναξάρι: Λέγεται το βιβλίο που περιέχει βίους ή διηγήσεις σχετικές με αγίους ή με θαυματουργικά γεγονότα. Λέγεται επίσης και το κείμενο που διαβάζεται στις συνάξεις των πιστών κατά την ακολουθία του Όρθρου και εκθέτει ό,τι σχετίζεται με το εορταζόμενο γεγονός.
Τριώδιο: Λειτουργικό βιβλίο με ύμνους που ακούγονται στην Εκκλησία τη Μεγάλη Σαρακοστή. Ακόμη, περιέχει τις ακολουθίες των εβδομάδων που μας ετοιμάζουν γι' αυτή (από την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου ως την Κυριακή της Τυρινής). Το βιβλίο λέγεται Τριώδιο γιατί αρχικά οι ομάδες των τροπαρίων (οι κανόνες) είχαν τρεις ωδές, ενώ σήμερα κατανέμονται σε περισσότερες.
Υμνογραφία: Η παραγωγή ύμνων (βλ. και τον όρο ευχογραφία παραπάνω).
Υπαπαντή: Δεσποτική εορτή (2 Φεβρουαρίου) σε ανάμνηση της παρουσίασης του Κυρίου από τη Θεοτόκο και τον Ιωσήφ στο Ναό των Ιεροσολύμων, όπου έγιναν οι θυσίες που απαιτούσε ο μωσαϊκός νόμος. Ο Συμεών υπάντησε (=υποδέχτηκε) το θείο βρέφος.
Φεουδαρχία: Κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό καθεστώς, κατά το Μεσαίωνα στη δύση. Ο βασιλιάς ήταν ο κύριος της γης και τη μοίραζε ως «φέουδα» (τμήματα της χώρας) στους ευγενείς. Το φεουδαρχικό σύστημα ήταν ρατσιστικό, διότι δεχόταν τη φυσική διάκριση των ανθρώπων σε άρχοντες και δούλους.
Filioque: Προσθήκη στο Σύμβολο της Πίστεως σχετικά με την «εκπόρευση» του Αγίου Πνεύματος (filioque) Έχει μεγάλη θεολογική σημασία, διότι συνιστά παραχάραξη του Ιερού Συμβόλου, αντίθετα με την απόφαση της Β' Οικουμενικής Συνόδου και την πατερική παράδοση. Γι' αυτό και εξελίχθηκε από τον 9ο αιώνα και μετά σε σημαντικότατο θεολογικό πρόβλημα, αλλά και ουσιαστικό διαφοροποιητικό στοιχείο μεταξύ δυτικής και ανατολικής Χριστιανοσύνης.
Φυσιολατρικές θρησκείες: Είναι οι θρησκείες που θεοποιούν τη φύση, δηλαδή που θεωρούν ως θεότητες τα διάφορα φυσικά στοιχεία και φαινόμενα. Οι θρησκείες αυτές είναι πανάρχαιες και συναντώνται σε λαούς που βρίσκονται σε πρωτόγονη κατάσταση.

Τό Βάπτισμα (Ι. Κογκούλη, Χ. Οικονόμου, Π. Σκαλτσή), Θεσ/νίκη, Λυδία, 1992.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ (Γοντικάκη), Ιερομ. Εισοδικόν, 'Αγιον Όρος, 1978.
ΒΕΡΓΩΤΗ Γ., Τελετουργική (συμβολή στην ιστορία της Χριστιανικής Λατρίας), Θεσ/νίκη 1984.
Ο Γάμος (Ι. Κογκούλη, Χ. Οικονόμου, Π. Σκαλτσή), Θεσ/νίκη, Λυδία, 1992.
ΓΚΑΤΖΙΡΟΥΛΗ Ν., Συναγμένοι στην Ευχαριστία, Αθήναι, Σπορά, 1978.
ΓΚΟΓΚΟΛ Ν., Η Θεία Λειτουργία Αθήναι, 1962 (μετ. Β. Μουστάκης).
ΓΚΟΤΣΗ ΧΡ, Ο μυστικός κόσμος των Βυζαντινών Εικόνων, τόμοι τρεις, Αθήνα, Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ιερομονάχου Η Θεία Λειτουργία, Αθήνα, Σύναξη, 1982.
Η Λειτουργία της Ευχαριστίας του Θεού, Αθήνα, Εκδ. Ι.Μ.
Χαλκίδος, 1971. Το Άγιον Βάπτισμα, Αθήνα, Δόμος, 1989.
Ο εκκλησιασμός. Αθήνα. Δόμος. 1991.
ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Μητρ. Κοζ., Η Θεία Λειτουργία. Αθήναι, Απ. Διακ., 1968.
ΕΥΔΟΚΙΜΟΦ Π., Η Προσευχή της Ανατολικής Εκκλησίας, Η Λειτουργία του Αγ. Ι. Χρυσοστόμου, Αθήναι, Απ. Διακ., 1982 (μετ. Μ. Παπαζάχου - Δ. Τζέρπου).
ΖΗΖΙΟΥΛΑ I. (Μητροπολίτου Περγάμου). Η ενότης της Εκκλησίας εν τη Θεία Ευχαριστία και τω Επισκόπω κατά τους τρεις πρώτους αιώνας, Αθήναι, Γρηγόρης. 19902.
ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ μοναχού Η Ευχαριστιακή συμμετοχή εν Αγίω Όρει, Άγ. Όρος, 1972.
ΘΕΟΔΩΡΟΥ Ε., Η μορφωτική αξία του ισχύοντος Τριωδίου, Αθήνα, Εκδ. Πανεπιστήμιου Αθηνών 1986.
Αγ. Νικολάου ΚΑΒΑΣΙΛΑ, Ερμηνεία της Θείας Λειτουργίας, Θεσ/νίκη, "Εκδ. «Τό Περι¬βόλι της Παναγίας», 1991.
ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ Κ., Ο Χριστιανικός Ναός και τα τελούμενα εν αυτώ, Αθήναι, 19692.
ΚΑΛΥΒΟΠΟΥΛΟΥ Α., Χρόνος τελέσεως της Θείας Λειτουργίας, Θεσ/νίκη, ΠΙΠΜ, 1982 (Ανάλεκτα Βλατάδων, 37).
Η Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου (Ι. Κογκούλη, Χ. Οικονόμου, Π. Σκαλτσή), Θεσ/νίκη, Λυδία 1989.
Λεξικό Βιβλικής Θεολογίας, Έκδ. «Βιβλικό Κέντρο "Άρτος Ζωής"», Αθήνα 1980.
ΜΑΝΤΖΑΡΙΔΟΥ Γ., «Θεία Λειτουργία και κόσμος», στα Δοκίμια Ορθόδοξου Ήθους, Αθήναι, 1979.
ΜΑΣΤΡΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ Η., Η Λειτουργία μας, Αθήναι, Ζωή, 1967.
ΜΕΝΕΒΙΣΟΓΛΟΥ Π., Το Άγιον Μύρον εν τη ΟρθοδόξΩ Ανατολική Εκκλησία, Θεσ/νί¬κη, ΠΙΠΜ, 1983 (Ανάλεκτα Βλατάδων 14).
ΣΜΕΜΑΝ Α., «Θεολογία και Ευχαριστία», στο βιβλίο Θεολογία, Αλήθεια καί Ζωή, Αθήναι, Ζωή, 1962.
«Εισαγωγή εις την Λειτουργίαν», στο βιβλίο Η Λειτουργία μας, Αθήναι, 1967.
Εξ ύδατος και Πνεύματος (Λειτουργική μελέτη του Βαπτίσματος), Αθήνα. Δόμος, 1984.
Η Λειτουργική αναγέννηση και η Ορθόδοξη Εκκλησία, Λάρνακα, Σηματωρός, 1989.
Η Εκκλησία προαευχόμενη (εισαγωγή στη Λειτουργική Θεολογία), μτφρ. π.Δ. Τζέρπος, Αθήνα, Ακρίτας, 1991.

ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ Α., Μνήμη και λήθη στη Θεία Λειτουργία, Αθήνα, Λύχνος, 1989.
ΤΡΕΜΠΕΛΑ Π., Αι τρεις Λειτουργίαι κατά τους εν Aθήναι , κώδικας, Αθήναι, Σωτήρ, 19822.
Λειτουργικοί τύποι Αιγύπτου και Ανατολής (συμβολαί εις την ιστορίαν της Χριστιανικής Λατρείας, Αθήναι, Απ. Διακονία, 1961.
ΤΣΙΡΟΠΟΥΛΟΥ Κ., Μυστικός Δείπνος. Σχόλια ενός σημερινού στη Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιωάννου του Χρυστοστόμου στην εποχή μας, Αθήνα, 1965.
ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ I., Κείμενα Λειτουργικής, τεύχος Β', θέματα Ευχολογίου, Θεσ/νίκη, 1985.
Κείμενα Λειτουργικής, τεύχος Γ, Θείαι Λειτουργίαι, Θεσ/νίκη, 1985.
Θεία Λειτουργία και κόσμος, Θεσ/νίκη, 1977.
Το πνεύμα της Θείας λατρείας, Αθήναι, 1964.
Λογική Λατρεία, Αθήνα, Αποστολική Διακονία, 19842.
Λειτουργικά θέματα, (Α' - Η'), Θεσ/νίκη, 1977-1987.
Απαντήσεις εις λειτουργικός απορίας, (1-400), Θεσ/νίκη, 1973-1982.
Λειτουργική Α'. Εισαγωγή στη Θεία Λατρεία, Θεσ/νίκη, 1993.

Τα μεταφρασμένα κείμενα της Καινής Διαθήκης είναι από την έκδοση της Βιβλικής Εταιρίας, Αθήνα 1997.

Με απόφαση της Ελληνικής κυβέρνησης τα διδακτικά βιβλία του Δημοτικού, του Γυμνασίου και του Λυκείου τυπώνονται από τον Οργανισμό Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων και διανέμονται δωρεάν στα Δημόσια Σχολεία. Τα βιβλία μπορεί να διατίθενται προς πώληση, όταν φέρουν βιβλιόσημο προς απόδειξη της γνησιότητάς τους. Κάθε αντίτυπο που διατίθεται προς πώληση και δεν φέρει βιβλιόσημο θεωρείται κλεψίτυπο και ο παραβάτης διώκεται σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 7 του Νόμου 1129 της 15/21 Μαρτίου 1946 (ΦΕΚ 1946,108, Α').