Ακολούθησαν διάφορες αυτοκρατορικές δυναστείες. Το Πεκίνο, ως αυτοκρατορική πρωτεύουσα, χτίστηκε από το Μογγόλο κατακτητή της Κίνας Κουμπλάι Χαν (1280-1368 μ.Χ.), επεκτάθηκε κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Μινγκ (1368-1644 μ.Χ.) και πήρε την τελική μορφή του κατά την τελευταία δυναστεία των Τσινγκ (1644-1912 μ.Χ.).

Κάτω από την επιρροή του Βουδισμού ο καλλιτέχνης εξισώνεται με τον εμπνευσμένο ποιητή. Οι

Οι Κινέζοι καλλιτέχνες δεν προσπάθησαν να α ντιγράψουν τη φύση, αλλά τη μελέτησαν μέσα από έργα μεγάλων δασκάλων. Κοντά στη φύση πήγαι ναν όταν πια είχαν γίνει άριστοι τεχνίτες. Ο στοχασμός ήταν η βασική αρχή της κινεζικής τέχνης.

Όσον αφορά την αρχιτεκτονική, στην Κίνα υπάρχει πληθώρα ναών και μοναστηριών. Τα γνωρίσματά τους είναι η απλή παραλληλόγραμμη κάτοψη, οι διάτρητοι τοίχοι που κλείνουν με ξύλινα παραπέτα, οι κίονες, η έντονη διακόσμησή τους, αλλά και η οργάνωσή τους στο χώρο, ο οποίος χαρακτηρίζεται από μια σειρά αυλών και κήπων που επικοινωνούσαν μεταξύ τους με τη βοήθεια στοών.

Ο ινδικός πολιτισμός είναι πανάρχαιος, αναπτύχθηκε στην κοιλάδα του Ινδού ποταμού και άκμασε γύρω στο 2000 π.Χ. Από το τέλος της 2ης π.Χ. χιλιετίας εμφανίστηκε ένας νέος πολιτισμός, ο βεδικός. Η βεδική θρησκεία εξελίχθηκε στο Βραχμανισμό και στις πολυάριθμες θρησκευτικές δοξασίες που συνθέτουν τον Ινδουισμό. Τον 5ο π.Χ. αιώνα εμφανίστηκε και ο Βουδισμός. Η καθαυτό ιστορία της Ινδίας εγκαινιάστηκε με την ίδρυση της δυναστείας των Μαουρία. Με τις πολιτισμικές προσμείξεις και την ύπαρξη διαφορετικών θρησκειών ο ινδικός πολιτισμός απέκτησε τη δική του φυσιογνωμία. Η ινδική τέχνη υπάρχει ως φαινόμενο αδιαχώριστο από τη ζωή και ο ρόλος της είναι να συνδέσει την παράδοση με τους κανόνες που ρυθμίζουν τη ζωή. Η κοινωνική συγκρότηση της Ινδίας στηρίχτηκε

σε ένα αυστηρά θρησκευτικό σύστημα, το οποίο περιλαμβάνει ένα ολόκληρο σύστημα χειρονομιών (μούντρα), που μεταφέρει το θρησκευτικό τελετουργικό τόσο στο θέατρο όσο και τις πλαστικές τέχνες. Οι χειρονομίες αυτές στη ζωγραφική ήταν ταξινομημένες λεπτομερέστατα, και ο καλλιτέχνης,

προκειμένου να δημιουργήσει ένα έργο, έπρεπε να υπακούει σε έναν αυστηρό κώδικα.

Ο ναός, κατά τη βουδιστική αλλά και την ινδουιστική περίοδο, αντιμετωπίζεται ως μικρογραφία του σύμπαντος, με το ιερό στο κέντρο του (έδρα της θεότητας), στο οποίο συναντιούνται ο ουράνιος κόσμος με το γήινο ή με αυτόν που βρίσκεται κάτω από τη γη. Οι στέρνες που υπάρχουν γύρω α πό το ναό συμβολίζουν τον ωκεανό ο οποίος περιβάλλει τον κόσμο. Σε τέσσερα κεντρικά σημεία υ πάρχουν πύλες οι οποίες συμβολίζουν τα ανοίγμα τα του ουράνιου θόλου και την επικοινωνία του θεού με τον άνθρωπο. Οι ινδικοί ναοί συχνά λαξεύονται σε βράχο.

Η γλυπτική κατέχει πολύ σημαντική θέση στην ινδική τέχνη. Αναπαριστά την καθημερινή και τη θρησκευτική ζωή, μύθους και έπη. Η ζωγραφική δε φτιάχνει εικόνες που είναι μόνο αντικείμενα λατρείας, αλλά είναι και αφορμή για στοχασμό. Τα έργα φιλοτεχνούνται σε παπύρους, σε πίνακες ή στους τοίχους και έχουν διδακτικό ρόλο. Η χρήση του ξύλου την περίοδο του Βεδισμού δε μας επιτρέπει να μελετήσουμε τα πρώτα δείγματα της ινδικής τέχνης, αλλά από ορισμένα κείμενα που διασώθηκαν γνωρίζουμε ότι οι ναοί και τα ανάκτορα, ήδη από τη 2η χιλιετία π.Χ., είχαν πλούσια διακόσμηση. Από τον 3ο αιώνα π.Χ. διασώζονται μονολιθικοί κίονες που έχουν επάνω τους χαραγμένα τα βουδιστικά διατάγματα.

Το 538 μ.Χ. είναι η χρονολογία σταθμός της ιαπωνικής ιστορίας. Είναι η χρονιά που κάποιος Κορεάτης ηγεμόνας χάρισε στον αυτοκράτορα της Ιαπωνίας ένα αγαλματάκι το οποίο συνόδευε μια επιστολή που αναφερόταν στο "Νόμο του Βούδα". Μαζί με το Βουδισμό η Ιαπωνία υιοθέτησε όλο σχεδόν τον κινεζικό πολιτισμό. Μετά από λίγα χρόνια άρχιζε στην Ιαπωνία η ανέγερση του βουδιστικού μοναστηριού "Χοκόσι", το οποίο καταστράφηκε, ενώ επάνω στα ερείπιά του χτίστηκε το πολύ μεγαλύτερό του "Χοριούτζι", το οποίο διατηρείται μέχρι σήμερα.

Στη βουδιστική αρχιτεκτονική οι ναοί έχουν περίτεχνη διακόσμηση, οι κίονες στηρίζονται σε πέτρινες βάσεις (στυλοβάτες), ενώ οι στέγες καμπυλώνουν και έχουν προεξοχές που κατασκευάζονται από κεραμίδια.

Μέχρι τον 9ο αιώνα η γιαπωνέζικη αρχιτεκτονική χαρακτηρίζεται από λιτότητα και μια μεγαλο πρέπεια που δεν είναι πομπώδης, αλλά δημιουργεί ατμόσφαιρα ηρεμίας. Τον 9ο αιώνα δύο μοναχοί φέρνουν από την Κίνα ορισμένα δόγματα τα οποία είναι μια ιδιάζουσα μορφή Βουδισμού και θα δημιουργήσουν μια νέα τέχνοτροπία. Το πρώτο χαρακτηριστικό αυτής της τεχνοτροπίας είναι ότι τα μοναστήρια χτίζονται πια επάνω στο βουνό, ενώ πριν ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της πόλης. Έτσι, εγκαταλείπεται ο γεωμετρικός σχεδιασμός (που απαιτούσε επίπεδο έδαφος) και τα κτίρια διαμορφώνο νται ανάλογα με τη μορφολογία του εδάφους, με

Όσον αφορά τη ζωγραφική, πολλά έργα έχουν χαθεί, γιατί είχαν ζωγραφιστεί επάνω σε μετάξι. Οι περισσότερες ζωγραφιές είναι αφηγηματικές και ιστορούν παλαιότερες ζωές του Βούδα.

Τον 9ο αιώνα διαμορφώνεται μια καθαρά κοσμική ζωγραφική. Οι ζωγράφοι δανείζονται τα θέματά τους από τη λογοτεχνία και τα φιλοτεχνούν επάνω σε κυλίνδρους. Τα πρόσωπα σ' αυτές τις εικόνες είναι τελείως σχηματοποιημένα, ενώ τα χρώματα είναι τέτοια, που δημιουργούν ατμόσφαιρα (όπως, για παράδειγμα, μερικά κλαδιά που φαίνεται να τα έχει σκορπίσει ο άνεμος υποβάλλουν το συναίσθημα της μελαγχολίας). Ο κύλινδρος ξετυλίγεται σιγά σιγά, ανάλογα με τον τρόπο που τον προσεγγίζει ο θεατής. Έτσι, στην επιφάνεια του έργου, μαζί με την απόδοση του χώρου εισάγεται και η έννοια του χρόνου. Ο ζωγραφισμένος κύλινδρος είναι, με μια έννοια, ένα είδος κινηματογραφικής ζωγραφικής.

Η χαρακτική γνωρίζει μεγάλη άνθηση στην ιαπωνική τέχνη. Τα χαρακτικά αποκαλούνται "απεικονίσεις του ρευστού κόσμου" και παρουσιάζουν εικόνες της καθημερινής ζωής. Η ιαπωνική ξυλογραφία και η ζωγραφική επάνω σε μετάξι επηρέασαν καθοριστικά την ευρωπαϊκή τέχνη του 19ου αιώνα.

Οι Άραβες, λαός νομαδικός που οργανώθηκε από το Μωάμεθ και τους διαδόχους του, εξαπλώθηκαν με τις κατακτήσεις τους σε περιοχές της Ασίας, της Αφρικής, ακόμη και της Ευρώπης (Ισπανία). Πολιτισμικά στοιχεία των Αράβων μεταδόθηκαν στην Περσία, την Ανατολία, την Αίγυπτο και την Ισπανία, με έντονες βέβαια διαφοροποιήσεις.

Οι αναπαραστατικές εικόνες δεν επιτρέπονταν στην τέχνη του Ισλάμ (κάτι που ισχύει ακόμη και σήμερα) και οι καλλιτέχνες επιδίδονταν σε λεπτές

Η τέχνη του Ισλάμ έγινε γνωστή και μέσα από τα περίφημα ανατολίτικα χαλιά. Σ' αυτά απεικονίζονται φυτικά και γεωμετρικά θέματα.

Η μεγαλύτερη άνθηση της ισλαμικής τέχνης παρατηρείται στην Ισπανία με το πολυτελέστερο ίσως κτίσμα ολόκληρης της Ευρώπης, το παλάτι της Αλάμπρα στη Γρανάδα. Η κατασκευή του κτιρίου ξεκίνησε τον 11ο αιώνα (το κτίσμα προοριζόταν για εξοχική κατοικία ενός βεζίρη) και ολοκληρώθηκε το 14ο αιώνα, όταν η Γρανάδα έγινε η πρωτεύουσα ενός ισχυρού εμιράτου (τότε η Αλάμπρα έγινε ανάκτορο). Εξωτερικά μοιάζει σαν ένα αυστηρό οχυρό, αλλά το εσωτερικό του αποτελείται από ηλιό λουστα δωμάτια, χτισμένα γύρω από εσωτερικές αυλές, με κομψή διακόσμηση και εμφανή πολυτέλεια. Μ' αυτή την έννοια η ισλαμική αρχιτεκτονική εμφανίζει μια τάση εσωστρέφειας.

Το χαρακτηριστικότερο οικοδόμημα της ισλαμικής τέχνης είναι το τέμενος. Τα τεμένη είναι οι τόποι λατρείας των μουσουλμάνων, ναοί με θόλους, φωτεινούς και άνετους εσωτερικούς χώρους και ψηλούς μιναρέδες. Τα τεμένη στο εσωτερικό τους είναι διακοσμημένα με πλακάκια που έχουν πλούσια χρώματα, φυτικά μοτίβα, γεωμετρικά σχέδια και φράσεις από το Κοράνι.

Οι μουσουλμάνοι ανέπτυξαν ιδιαίτερα την τέχνη του ψηφιδωτού, την οποία υιοθέτησαν από τη ρωμαιοβυζαντινή παράδοση, αλλά τη χρησιμοποίησαν ως μέσο επίδειξης πλούτου και δύναμης. Η καλλιγραφία ήταν η διακοσμητική τέχνη που προτιμούσαν οι μουσουλμάνοι. Τα κουφικά ήταν η πρώτη επίσημη μορφή αραβικής γραφής. Οι επιγραφές με κουφικούς χαρακτήρες είναι μια διαδεδομένη μορφή διακόσμησης σε πολύτιμα αντικείμενα όπως σε κασετίνες από ελεφαντόδοντο και σε πήλινα πιάτα.

Οι Μάγια, που ανέπτυξαν τον πολιτισμό τους από τον 4ο π.Χ. έως το 17ο μ.Χ. αιώνα, δημιούργησαν μνημειακά έργα από λαξευμένο λίθο, περισσότερο περίτεχνα από αυτά των Ολμέκων. Η εξέλιξη κορυφώθηκε στα τελετουργικά κέντρα της κλασικής περιόδου (200 π.Χ. 900 μ.Χ.).

Στα μέσα του 9ου μ.Χ. αιώνα στην κοιλάδα του Μεξικού έφτασαν από το βορρά οι Τολτέκοι και αργότερα οι Αζτέκοι, οι οποίοι το 1370 άρχισαν να χτίζουν την πρωτεύουσά τους, Τενοχτιτλάν. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των Ισπανών που την κατέλαβαν το 1521, επρόκειτο για μια εντυπωσιακή, τεράστια μητρόπολη, με λιθόστρωτους δρόμους, με αγορές και μεγαλόπρεπα ανάκτορα. Ανάλογη ήταν και η πολιτισμική εξέλιξη στην περιοχή του Περού.

Επειδή το φυσικό περιβάλλον της Αφρικής παρουσιάζει μεγάλες διαφορές (τροπικά δάση, έρημοι, βουνά, σαβάνες κ.ά.), αναπτύχθηκαν πολλοί και διαφορετικοί πολιτισμοί. Όταν το 15ο αιώνα οι Ευρωπαίοι άρχισαν να εξερευνούν την αφρικανική ενδοχώρα, ήρθαν αντιμέτωποι με μια τεράστια ήπειρο, της οποίας οι λαοί είχαν αναπτύξει έναν ιδιαίτερο πολιτισμό. Η ποικιλία της αφρικανικής τέχνης, συνέπεια των διαφορετικών συνθηκών ζωής, δεν παρουσιάζει σχεδόν καθόλου κοινά στοιχεία, παρά μόνο την προσήλωση στις παραδόσεις. Τα περισσότερα έργα τέχνης σχετίζονται με τη γλυπτική. Αγαλματίδια, μάσκες, τελετουργικά κύπελλα, θρόνοι, κεφάλια και άλλα έργα τέχνης κατασκευάζονται από τα κατά τόπους υλικά, όπως είναι το ελεφαντόδοντο, το ξύλο, οι φυτικές ίνες, ο μπρούντζος, ο χαλκός, ο χρυσός και ο άργιλος.