Νέα Ελληνική Λογοτεχνία - Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας (Α ΕΠΑ.Λ.)

Ιστορικά τραγούδια

Το κρούσος της Αντριανούπολης

Στο τραγούδι αυτό η λαϊκή μούσα διεκτραγωδεί πιθανόν την άλωση της πόλης από τον Αμουράτ το 1361, όταν ακόμη ήταν νωπή η μνήμη από τις αλλεπάλληλες αλώσεις και καταστροφές της στις αρχές του 13ου αιώνα από τους Φράγκους, Βουλγάρους κ.ά. Αυτό ενισχύει την άποψη ότι το τραγούδι είναι από τα πιο παλιά ιστορικά τραγούδια.

Τ' αηδόνια της Ανατολής και τα πουλιά της Δύσης
κλαίγουν αργά, κλαίγουν ταχιά, κλαίγουν το μεσημέρι,
κλαίγουν την Αντριανούπολη την πολυκρουσεμένη,
όπου τήνε κρουσέψανε τις τρεις γιορτές του χρόνου·
του Χριστουγέννου για κηρί, και του Βαγιού για βάγια,
και της Λαμπρής την Κυριακή για το Χριστός ανέστη.

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

Τι συγκίνησε ιδιαίτερα το λαϊκό ποιητή, ώστε να συνθέσει το τραγούδι;
Τι πετυχαίνει το τραγούδι: α) με τους τοπικούς προσδιορισμούς: της Ανατολής - της Δύσης· β) με τους χρονικούς προσδιορισμούς: αργά - ταχιά - το μεσημέρι· γ) με την επανάληψη του ρήματος «κλαίγουν»;
Μια από τις αλώσεις (του 1204) έγινε την ημέρα του Πάσχα. Ο ποιητής όμως τις τοποθετεί όλες σε μέρες εορτών. Γιατί;

Εικόνα