Πριν από λίγες μέρες γιορτάσαμε το ΟΧΙ του ελληνικού λαού ενάντια στο φασισμό. Ακούσαμε τα τραγούδια και τις μουσικές που συνόδευαν το ανυποτακτο πνεύμα των αγωνιστων. Σε αυτή την ενότητα θα γιορτάσουμε το ΟΧΙ που είπε ο δημοκρατικός ελληνικός λαός στη δικτατορία της 21ης Απριλίου του 1967. Αλλωστε η μουσική πάντοτε συντροφεύει το λαό μας στους αγωνες του.

Στον αγώνα κατά της δικτατορίας οι καλλιτέχνες συμμετείχαν άμεσα, δημιουργώντας σπουδαία έργα που τόνωσαν το ηθικό και την αγωνιστικότητα του λαού. Ένα δείγμα της δημιουργικότητας εκείνης της περιόδου είναι το παρακάτω τραγούδι που γράφτηκε για το θέατρο και υμνεί τους αγώνες των νέων κατά της χούντας.

Πολλές φορές συναντάμε το εξής παράξενο: στην πορεία ενός τραγουδιού το μουσικό μέτρο αλλάζει (και στη συνέχεια συνήθως επανέρχεται το αρχικό μέτρο). Αυτό σίγουρα δε γίνεται γιατί ο συνθέτης θέλει να μας μπερδέψει! Συνήθως συμβαίνει όταν γράφονται πρώτα οι στίχοι και μετά η μελωδία. O συνθέτης χρησιμοποιεί το συγκεκριμένο «τέχνασμα» για να ταιριάξει καλύτερα η μουσική με τα λόγια, για να μην παρατονιστούν οι λεξεις και χάσει το κείμενο το νόημα του και για να ακουστούν οι στίχοι φυσικά και ελεύθερα.

Παρατήρησε προσεκτικά την παρτιτούρα του τραγουδιού την ώρα που το ακούς από το CD. Σε ποιά μέτρα του τραγουδιού ο Σταύρος Ξαρχάκος χρησιμοποιεί το τέχνασμα που αναφέραμε;